Neden mutluluk bu kadar yakınken,bir o kadarda uzak?.Kafamızdakiler mi bizi mutsuzluğa iten yoksa bizim kafamıza soktuklarımız mı?Tam buldum derken kaybettikelerimiz mi bizleri dünyaya küstüren yada dünya mı bu kadar acımasız.Her ne kadar da elimizde olan şeylerin var olduğunu iddia etsek te bazı şeyler bizim dışımızda gelişiyor,yazılıyor çiziliyor ve oynuyoruz biz istemesekte..Ne zormuş istemediğin rolü çıkarmak.İçin acıya acıya sahnelersin,kanlar aka aka,küçük katılımlar sağlamaya çalışırsın doğaçlama olsun diye beğenmediğin cümle yerine.Ama olmaz,olmuyor sizin katmaya çalıştığınız cümle oraya oturmamıştır.Ya bir beden büyük yada küçük gelmiştir.Böylemi devam edecek yoksa hayat,yoksa hayat mı bu?Yoksa cidden biz mi hayatı çekilmez yapıyoruz,birilerinin çizdiği şeyleri oynamak mı lazım bazen.
(
(
