Forumda herzaman ki gibi bir sidik yarışıdır gidiyor! Herkes birbirine görüşlerini kabulettirebilmek için yoğun bi çaba içerisindeyken, medya desteğiyle değişen yoğun! gündeme bende kendi gündemimimi sıkıştırıvereyim dedim... Allahtan benim gündemim polemik yaratmayacak, gündem bile sayılmaz ama işte bi yerden girmek gerekiyodu lafa
belki dudaklarda kulaklara doğru bi hareket olursa, bende olduğu gibi belki gerilmek yerine biraz stres atmış oluruz..
Elektrik kesintilerinin olağan sayıldığı, rahatça:
- akşam elektikler kesikti hocam ders çalışamadım! ın korkmadan söylenebildiği
- hadi len ordan şu zamanda elektrik kesintisimi kaldı! denemediği
benim ortaokul yıllarımda yine akşam üstü eve gelmişken evde elektriklerin bilinmeyen bir sebeple kesik olduğunu gördüm. Normal şartlarda ders çalışma anında ve okuldayken sevinç çığlıkları attıracak bu olay acayip sinirlerimi bozmuştu.(Tabi o zamanlarda bilmiyordum budurumdan daha kötüsünün asansördeyken elektriklerin kesilmesini ve o kabinden çıkana kadar beklemenin sıkıntısını! ) Eve 6. kata çıkacak, çantayı kitapları eve attıktan sonra dünya kadar yol yürüyüp teyzemlere gidecektim.(yine bilmiyordumki çok değil bi 3-4 yıl sonrasında o uzun yol yürüşlerini bile özleyeceğimi)
Kös kös merdivenleri yine her zamanki gibi 2-3 basamak 2-3 basamak çıkmaya başladım binanın içi zifiri karanlıktı tam merdivenin üst başına gelmiştim ki! o karanlıkta aklımı başımdan alan ve çakmağın yanmasıyla ne olduğunu anladığım o yumuşaklığa kafam gömüldü !!Karşımda koca göbekli bi amca duruyordu belliki oda beni farketmemişti merdivenleri çıkarken ..Ben kendi adıma korkmuştum eminim amca da göbeğinde o karanlıkta birden hissettiği kafa darbesiyle, acıyla korkuyu aynı anda yaşamıştı! ve ikimizde hiçbişey sürmedik erkekliğe, daha sonra temizlememek adına ..
O yaşadığım aşırı adrenalin yüklemesi sonrasını da ve" be hey adam elinde çakmak var ne diye karanlıkta inersin "diye söylene söylene 6. kata bi çırpıda çıkıvermiştim..Böyle extradan yaşadığım adrenalin yüklemelerini saymazsak, günde 5-6 sefer 6. kata basamakları 2 şer 3 er atlayarak çıkmak ve inerkende 4 er 5 er atlayarak koşar adım inmek ve herseferinde de amca değişsede: yavaş insene ülen!!! şeklindeki amcamlardan yediğim fırça normaldi benim için...
Merdiven inerkende çıkarken olduğu gibi kendimce bi iniş şeklim vardı( basamakları bier birer çıktığım ve indiğim nadirdi) koltuk altından alınan destekle düşme riski karanlık bile olsa neredeyse "0 "dı nasılsa ayak bi basamağa denk geliyordu hiçde düşmemiştim onca uyarılara rağmen ..E kolay değil günde 5-6 sefer öyle inince merdivenlerden merdiven inmede bile kendince bi stil geliştiriyorsun haliyle..(denemek isteyen çıkarsa mesuliyet kabul etmiyorum)
Çantayı kitapları eve atıp hemen çıktım, yine kolumu merdiven trabzanına dayadım ve herzamanki gibi koşar adım merdivenleri inmeye başladım. Ve nihayet göbekli amcayla korkumuzu paylaştığımız son uzun merdivenide indikten sonra artık binanın çıkışına gelmiştim. O zamanlar orda olup olmaması beni o kadar ilgilendirmeyen ama yaptığım kaza sonrasıda, hangi bina olursa olsun, binanın merdivenlerinden daha çok sinir bozucu olan ve şimdi denk geldiğim binalarda: "hay seni buraya yapanın ben!" dediğim 5 basamak vardı . O basamakta da her zaman ki stilimi uyguluyordum. Burda ki 5 basamakta risk" 0 "değildi Eşşekten düşmeyince anlatılanlar hikaye geliyor du tabii!
Son uzun merdivenide indikten sonra o 5 basamağın başına geldim, geri çekildim çekilebildiğim kadar ve o 5 basamaktan uçtum, ayaklarım yere basar basmaz:" pammm!!!" diye bi ses çıkarttı. Tam o anda da kapıdan binamızda oturan, o zaman fen bilgisi öğretmenimiz olan şimdiki avukat, ufacık tefecik bir adam olan Süleyman bey hamle yaptı yapmasıylada tabi" pammm!!" diye bir ses ve karşısında ben: "Hiyaaaaaaaaaaaaaaaaahhhh!!!" diye bir çığlık attı amca ve 2 adım geriye kaçtı. Naaptın sen yaaaa !!! Naaptın ?dedi ama bireliylede kalbini tutuyordu ben kahkaha atmamak için kendimi zor tutarken.. Kaç kez özür diledim amcadan sayısını hatırlamıyorum ama binadan çıkar çıkmazda teyzemlere kadar gülmüştüm amacanın: Hiyaaaaaahhh!!! diye zıplayıp geri kaçmasına ..
O akşam sinir bozukluğuyla girdiğim binadan önce korkmuş sonra korkutmuş olarak çıkmıştım ve acayip gülmüştüm ne sinir bozukluğu kalmıştı bende nede sinir.O zaman karşılıklı korktuğumuz o amcayıda şimdi gülümseyerek anıyorum
Süleyman beyi de zaman zaman Kırıkkale'ye gittiğimde görürüm ve bu anı gelir aklıma kendi kendime gülerim.O hatırlıyormu bilmem, belkide neye güldüğümü bile bilmeden : "yazık lan kazadan sonra kafayıda sıyırmış eleman !!" diye geçiyordur içinden kimbilir..
Yazımdaki bilimum hatalarım için siz değerli dostlardan şimdiden özür diliyorum! E yazım engeli bedensel engelimden daha kıdemli..
belki dudaklarda kulaklara doğru bi hareket olursa, bende olduğu gibi belki gerilmek yerine biraz stres atmış oluruz..Elektrik kesintilerinin olağan sayıldığı, rahatça:
- akşam elektikler kesikti hocam ders çalışamadım! ın korkmadan söylenebildiği
- hadi len ordan şu zamanda elektrik kesintisimi kaldı! denemediği
benim ortaokul yıllarımda yine akşam üstü eve gelmişken evde elektriklerin bilinmeyen bir sebeple kesik olduğunu gördüm. Normal şartlarda ders çalışma anında ve okuldayken sevinç çığlıkları attıracak bu olay acayip sinirlerimi bozmuştu.(Tabi o zamanlarda bilmiyordum budurumdan daha kötüsünün asansördeyken elektriklerin kesilmesini ve o kabinden çıkana kadar beklemenin sıkıntısını! ) Eve 6. kata çıkacak, çantayı kitapları eve attıktan sonra dünya kadar yol yürüyüp teyzemlere gidecektim.(yine bilmiyordumki çok değil bi 3-4 yıl sonrasında o uzun yol yürüşlerini bile özleyeceğimi
)Kös kös merdivenleri yine her zamanki gibi 2-3 basamak 2-3 basamak çıkmaya başladım binanın içi zifiri karanlıktı tam merdivenin üst başına gelmiştim ki! o karanlıkta aklımı başımdan alan ve çakmağın yanmasıyla ne olduğunu anladığım o yumuşaklığa kafam gömüldü !!Karşımda koca göbekli bi amca duruyordu belliki oda beni farketmemişti merdivenleri çıkarken ..Ben kendi adıma korkmuştum eminim amca da göbeğinde o karanlıkta birden hissettiği kafa darbesiyle, acıyla korkuyu aynı anda yaşamıştı! ve ikimizde hiçbişey sürmedik erkekliğe, daha sonra temizlememek adına ..
O yaşadığım aşırı adrenalin yüklemesi sonrasını da ve" be hey adam elinde çakmak var ne diye karanlıkta inersin "diye söylene söylene 6. kata bi çırpıda çıkıvermiştim..Böyle extradan yaşadığım adrenalin yüklemelerini saymazsak, günde 5-6 sefer 6. kata basamakları 2 şer 3 er atlayarak çıkmak ve inerkende 4 er 5 er atlayarak koşar adım inmek ve herseferinde de amca değişsede: yavaş insene ülen!!! şeklindeki amcamlardan yediğim fırça normaldi benim için...
Merdiven inerkende çıkarken olduğu gibi kendimce bi iniş şeklim vardı( basamakları bier birer çıktığım ve indiğim nadirdi) koltuk altından alınan destekle düşme riski karanlık bile olsa neredeyse "0 "dı nasılsa ayak bi basamağa denk geliyordu hiçde düşmemiştim onca uyarılara rağmen ..E kolay değil günde 5-6 sefer öyle inince merdivenlerden merdiven inmede bile kendince bi stil geliştiriyorsun haliyle..(denemek isteyen çıkarsa mesuliyet kabul etmiyorum
)Çantayı kitapları eve atıp hemen çıktım, yine kolumu merdiven trabzanına dayadım ve herzamanki gibi koşar adım merdivenleri inmeye başladım. Ve nihayet göbekli amcayla korkumuzu paylaştığımız son uzun merdivenide indikten sonra artık binanın çıkışına gelmiştim. O zamanlar orda olup olmaması beni o kadar ilgilendirmeyen ama yaptığım kaza sonrasıda, hangi bina olursa olsun, binanın merdivenlerinden daha çok sinir bozucu olan ve şimdi denk geldiğim binalarda: "hay seni buraya yapanın ben!" dediğim 5 basamak vardı . O basamakta da her zaman ki stilimi uyguluyordum. Burda ki 5 basamakta risk" 0 "değildi Eşşekten düşmeyince anlatılanlar hikaye geliyor du tabii!
Son uzun merdivenide indikten sonra o 5 basamağın başına geldim, geri çekildim çekilebildiğim kadar ve o 5 basamaktan uçtum, ayaklarım yere basar basmaz:" pammm!!!" diye bi ses çıkarttı. Tam o anda da kapıdan binamızda oturan, o zaman fen bilgisi öğretmenimiz olan şimdiki avukat, ufacık tefecik bir adam olan Süleyman bey hamle yaptı yapmasıylada tabi" pammm!!" diye bir ses ve karşısında ben: "Hiyaaaaaaaaaaaaaaaaahhhh!!!" diye bir çığlık attı amca ve 2 adım geriye kaçtı. Naaptın sen yaaaa !!! Naaptın ?dedi ama bireliylede kalbini tutuyordu ben kahkaha atmamak için kendimi zor tutarken.. Kaç kez özür diledim amcadan sayısını hatırlamıyorum ama binadan çıkar çıkmazda teyzemlere kadar gülmüştüm amacanın: Hiyaaaaaahhh!!! diye zıplayıp geri kaçmasına ..
O akşam sinir bozukluğuyla girdiğim binadan önce korkmuş sonra korkutmuş olarak çıkmıştım ve acayip gülmüştüm ne sinir bozukluğu kalmıştı bende nede sinir.O zaman karşılıklı korktuğumuz o amcayıda şimdi gülümseyerek anıyorum
Süleyman beyi de zaman zaman Kırıkkale'ye gittiğimde görürüm ve bu anı gelir aklıma kendi kendime gülerim.O hatırlıyormu bilmem, belkide neye güldüğümü bile bilmeden : "yazık lan kazadan sonra kafayıda sıyırmış eleman !!" diye geçiyordur içinden kimbilir..
Yazımdaki bilimum hatalarım için siz değerli dostlardan şimdiden özür diliyorum! E yazım engeli bedensel engelimden daha kıdemli..
