Çocuksan, hele birde engelliysen, işte o an'da başlar mücadelen.!

yıllardır yaşadıklarımı/bebeğimle yaşadıklarımızı beynime yazdım..........beynim basılmayı bekleyen bir roman gibi.. geçmişte kaldı ama çok acılar çektik, ben ve özge cim yaaa................çektiğimiz acıları uykuya yatırdım yıllardır.. arada bir uyanıyor.. yaz beni diyor.. her an'ımızı yazmak istiyorum ama yazmakta zorlanıyorum.. kaç kez yazıp yazıp sildim.. devamını getiremiyorum.. yazdığım her kelimeyi yaşıyorum........... gözlerim doluyor.. ağlıyorum........... yaşanmışlıkları yazmak hiç kolay değil.. ben; yaşanan/hissedilen duyguların kolay kolay kaleme alınıp kağıda dökülemeyeceğine inanıyorum.......... yüreği yazmak hiç kolay değil.. çok zordur.. hele bu yürek acı ve üzüntülerle yoğrulmuşsa..!!!

özge doğduğunda anne oldum......... özel (engelli) bir çocuğun özel annesi oldum.. engelli bir çocuğun annesi olmak nasıl bir duygudur bilir misiniz..?! engelli bir çocuğun annesi olmak; anne olmaktan çok daha bambaşka bir varlık olmak.......... bambaşka bir varlık olmak nasıl bir duygudur..?! anlatılmaz.. yaşanır.. anlamak için yaşamak gerek..

engelli bir çocuk dünyaya getirdiğinde sadece bir anne olmuyorsun.. dünyaya getirdiğin çocuğun ta kendisi oluyorsun.. onun hissettiği tüm duyguları hissediyorsun.. onun gözüyle bakıyorsun hayata ve herşeye..!!! ikiniz adına güçlü olmak istiyorsun.. bir panter kadar güçlü.. sabırlı olmak istiyorsun.. tesbihin doksandokuzuncu taşı asla düşmesin istiyorsun..!!!

çocuğunla birlikte sende engelli oluyorsun..!!!

özge doğduğunda engelli olduğunu bir zaman ailemden sakladım.. hiç kimse bilmesin istiyordum.. bir süreç yaşıyordum.. med-cezir lerdeydim.. önce ben kabullenmeliydim.. (bebeğim benim..) bir çocuk engelli doğduğu an'da, annesi bile gel-gitler yaşıyorsa, o an'da başlıyor mücadele..!!!

gel-gitlerim engelli bir çocuğun annesi olduğum için değildi.. çocuğumun yaşayacağı zorlukları düşündüğüm içindi.. çok şükür yaşadığım süreci kolay atlattım.. bebeğimi kabullendim..!!!

iki yaşından sonra engelinin farkına vardı.. bana hiç sormadı.. ''anne ben neden böyleyim'' diye.. sormasına fırsat vermedim.. dedim ya; ben ''o'' olmuştum.. ne düşündüğünü, ne hissettiğini düşünüyor ve hissediyordum.. soru gelmeden ben; sohbet/cevap tarzında kızıma engelini anlatıyordum.. onun için sormasına hiç gerek kalmadı..

..ve dışarı çıkmalarımız.. insanların bakışına maruz kalmalarımız..!!! küçücük çocuk dışarı çıktığında çocukluğunu yaşayamıyordu.. tasasız/dertsiz ''çocuk'' olması gerekirken, o insanlarla mücadele ediyordu..!!! ''bakana bakma'' oyunu oynuyordu.. kendisine bakıldığını hissediyordu/hissediyordum.. ve tepki veriyordu.. kaşları çatılıyor, yüzündeki tebessüm kayboluyordu.. bir çok kez hem büyük insanlardan, hem küçük çocuklardan ''sakat'' kelimesini duyardık.. ve özge hemen tepki verirdi.. ''ben sakat değilim, doğuştan bacağım kısa..''

evet, kızım sakat/özürlü/engelli değildi.. doğuştan bacağı kısa bir ''insan'' dı..!!!

ama ''engelsiz'' insanlar, ''insan'' olduğumuzu anlayamadılar.. bize uzaydan gelmiş farklı bir ''yaratık'' gibi baktılar.. bizde tıpkı sizin gibiydik/gibiyiz.. yani ''insan'' ız..!!! bunu kabullenmek bu kadar zor mu..?!!!

bedensel engel nedir?! engelsiz insanların engel olarak gördüğü ''bedende ki engel'' i ben neden engel olarak göremiyorum..?! yoksa benim düşüncelerim/yüreğim/beynimde mi bir engel var (!)

özge doğuştan ''bacağım kısa'' dedi ve kendine güvenen bir çocuk olarak yetişti.. 1. sınıfa giderken 23 nisanda folklora bile katıldı.. öğretmeni başta tepki verdi.. engelsiz insanlar ''sakat bu, bir şey yapamaz'' diye düşünür ya..!!! özge ısrarla katılmak istedi.. ve katıldı.. folklor giysileri ve sol bacağında 6 santim yükseklik olan ayakkabısıyla çok güzel/başarılı bir oyun sergiledi.. insanların ''sakat'' olarak gördüğü bebeğimle gurur duydum..!!! bir kez daha verdiği mücadeleyi kazanmıştı..!!!

iki buçuk yaşında ilk ameliyatını oldu.. ilizarov yöntemi ile uzatma yapıldı.. bacağımızda kocaman demirler.. özge ye geçmiş olsun'a bir bayan gelmişti.. özge kucağımda; bayan bacağına bakıyor.. nerdeyse ağlayacak bayan..!!! ahh ah! vahh vah! özge tebessüm etmeye başladı.. bayan ne yapıyor diye..?! bir bana bakıyor, bir bayana bakıyor.. biz birbirimize bakıştıkca tebessüm ediyoruz.. bayan gittikten sonra özge ''anne bu kadın ne yapıyordu öyle, deli mi ne..'' diye sordu.. çocuk kendi üstüne alınmadı bile.. çünkü; biz kendimizi zavallı/acınacak olarak görmüyoruz.. bizi öyle gören engelsiz insanlar.. ve bizimde kendimizi acınacak/zavallı hissetmemizi sağlamaya çalışıyorlar..!!!


anlatmak istediğim;

çocuksan, hele birde engelliysen, işte o an'da başlar hayatla ve engelsiz insanlarla mücadelen..!!!

.............................

nuranım belki hepimizin yarasına değindin ve bir kere daha kanattın sen güçlü bir annesin ben özge kadar şanslı değildim engelimi tek başıma yaşadım sayılır ve biliyorum ki bir engelli çocuk asla çocukluğunu yaşayamaz ben yaşamadım çok erken büyüdüm büyümek zorunda kaldım kalemine yüreğine sağlık canım

Kalemine yüreğine gönlüne sağlık nuran ablam,özge çok şanslı bir bebek,çocuk,genç kız,sen ise çok şanslı bir Annesin,özge gibi güzel özel bir evlada sahip olduğun için,öyle güzel ifade etmişsinki duygularını yaşadıklarınızı,tüylerim diken diken oldu,umarım özgenin bahtıda yüzü gibi güzel olur,İyiki Varsınız Melek (Anneler)

Sayın fırtına,

Duygularınızı çok güzel anlatmışsınız, çok doğal ve içten olmuş; tebrik ederim.

Bizim kurumumuzda aileler arasında bu ay yayınlamaya başlayacağımız çok ufak bir aylık dergi var. İzniniz olursa yazınızı orada kullanmak isteriz.

Kızınız daha kötü durumda olsaydı kabullenmeniz daha güç olurdu muhtemelen. Nefret eder miydiniz veya ettiniz mi acaba?

Nuran Ablacım..

Ben de Özge kadar şanslı, engelli bir çocuktum.. Şimdi ise yine şanslı, engelli bir yetişkinim.. Hala en büyük destekçim ailemdir ama illaki Annem.. Bunun için ne kadar şükretsem az... Sen de en az benim kadar biliyorsun zaten..

Duygularını öyle güzel, öyle içten, öylesine yalın anlatmışsın ki.. Okuyunca kimi satırlarda kendimi, kiminde annemi gördüm.. : ) Özgeyle çocukluğumuzun bir döneminde sık sık beraberdik. Benden yaşça küçük olmasına rağmen, belki de kendimi en fazla onun yanında rahat hissediyordum.. Bunun nedenini sanırım yazmama gerek yok..

O, deli,dolu.. bir o kadar özgür, kendisiyle son derece barışık bir çocuktu. Çok net hatırlıyorum, süsüne fazlasıyla düşkündüOjeleri, tokaları, giyimi, kuşamı.. : ) Bütün çocukları kendine hayran bırakırdı.. : ) ve görüyorum ki, büyüdükçe çok daha güzelleşmiş.. Muhteşem bir genç kız olmuş.. : )

Çocukken engelimle yaşamam daha ağır geliyordu bana..Yaşımın verdiği olgunluk mu desem, yoksa alışkanlık mı.. Adına her ne denirse işte.. Artık daha kolay başedebiliyorum. Özgenin çocukken kazandığı özgüveni ben son 5-6 yıldır kendimde bulabiliyorum açıkçası.. Ne mutlu bize, ya hiç bulamasaydık ?

Allah onu sana/size bağışlasın.. Sizleri de onun başından eksik etmesin inşallah..
Güzel yürekli, şefkati yoğun, kalemi de en az duyguları kadar güçlü ablam benim.. Özge ve Özlem' e selamlar..

Kendimden çok şey buldum yazıda..
Sizde de annem'den..

Annelerimiz bizimle birlikte engelli oluyor, bizde annelerimizle anaç duygusuna sahip oluyoruz..

Şu da var ki;
Biz engellilerde ve engelli yakınlarımızda da bakıldığında hep engelime/engeline bakıyor hissi uyanır..
bence daha çok güzelliğine bakıyorlarmıştır kızınızın.. Allah bağışlasın.. kızınızı size.. sizi kızınıza..

Bizlere Annelerimizi..

Ablam o kadar güçlü bir yazı ki, görüyorsun herkes kendinden birşeyler buldu.. Özgeyi de senide tanıyan bir kardeşin olaraktan hayattaki zor mücadelede daha nice zaferler kazanacaksınız siz ana-kız.. Bunu ummuyorum.. Adım gibi biliyorum...

öncelikle teprik ederim bu içten yazdıgınız yazı için .Bende bir engelli olarak hastalığımın ilk yıllarında bagsettiğiniz gibi çevremdeki insanların bakışları beni cok üzdü evden cıkmak istemez,arkadaslarımdan kacar olmustum
demek istediğim şuki özge kızınız sizin gibi bir annesi olduğu için ,ve durumunu kabullendiği için şanslı bir cocuk
Bazı hastalar bunu kabullenemiyor hem kendini hemde ailesini üzüyor
bu hastalık bizlere Allahın bir lütfu sabır etmeliyiz
ALLAHA EMANET OLUN.

Yüreğinize sağlık çok güzel yazmışsınız.
çocukluğumda ,gençliğimde hayatımın her alanında özürümü öyle bir his etdirip hatırlatdılar ki bütün yaşadıklarım, yılmadan inatla başarılı,güçlü,kendinden emin ,kendine güveni tam, hayatın her anında sapasağlam
bir insan yaptı beni,
böyle olmanın köyü birtarafı yok elbete ama papatyaların actığı yollardan geçerek gelmek isterdim...

yüregine saglık paylaşın çok etkileyici tebrikler yazı uslübunuz profesyonelce .çalışmalarınızın ve başarılarınızın devamı dilegiyle

Çok güzel yazmışsınız,tebrik ederim..
Yazınızda çok güzel ifade etmişsiniz yaşadıklarımızı..
Çoğumuzun kendimizden birşeyler bulduğunu az çok tahmin edebiliyorum..
Benimde sizin gibi muhteşem bir annem var..
Her anımda,her sıkıntımda yanımda olan gözümün içine bakan muhteşem bir anne..
İyiki varsınız bizi bizden daha iyi anlıyorsunuz eminim..
Yüreğinizi yüreğimize kattığınız için,üzüntümüzü,mutluluğumuzu paylaştığınız için..
Çok şanslıyız..
Özge çok güzel,umarım yüzü gibi geleceğide çok güzel olur..

Herhangi bir bedensel sorun, problem, engel, özür veya nasıl tabir edilirse edilsin, Kız çocuklarında olmasına okadar çok üzülüyorum ki anlatamam çünkü kadınlar muhteşem varlıklardır, bu engelli olsun veya olmasın hiç farketmez ,fakat her insanda olacağı gibi doğuştan kaynaklanan bu gibi sıkıntılar kadılara mühtşemliklerini unutturabiliyor bazıı zamanlarda. işte üzüldüğüm nokta tamda burası. yazınızın ilk kısımlarında çok üzüleceğim bir yazı olacağı kanısındaydım vazgeçip okumayacaktım bile , fakat okuduğumda gördümki aslında çok güçlü bir anne kendinden daha güçlü ve özgüven sahibi kızı var karşımızda...
Eminim ki yazınızla sadece kızınıza değil burda yazınızı okuyon bir çok insana özgüven sağladınız, moral oldunuz.
Ne engeli bence mükemmelsiniz.
Teşekkür ediyorum...

öyle kötü oldumki yazıyı okuyunca.bir daha okudum daha dikkatli tam 24 kez okudum yazıyı..dondum kaldım pc basında ve yaklasık 2 saattir düşünüyorum böyle bir yazııya anneye ne denir söylenir tebrikmi edilir gıptamı.tesellimi edilir tesekkur mu edilir.çok seyler yazmak istiyor insan ama.hani derler ya sözün bittigi yer die.sizde demişsiniz zaten yazıda yaşamak lazım..yazıyı okuyana da yaşattınız inanın.
Bu dunya imtihan dunyası bazısı cok kolay bazısı da cok zor..Allahım insallah ödülünü en guzel şekilde verecektir.Biz küçücük derelerde bogulurken siz denizleri okyanusları gecmişsiniz ki ne mutlu size...

Sevgil Fırtına hanım,
Bİir engelli ailesi neler yaşar, nasıl olmaladır.Bunu çok güzel anlatmışsınız teşekkürler ederim. Bende sizin kadar mükemmel bir anneye ve aileye sahibim.Bizler engelli olabiliriz.Ama sizin gibi ailelerimiz olduğu sürece engelleri tek başına kaldırmayı öğreniyoruz engelli olmaktan çıkıyoruz.Bunu ben yapamam düşüncesi yok oluyor.Sana kimin nereden baktığının hiç bir önemiyok senin nereden baktığın önemli beni ailem bu şekilde yetiştirdi ben hayata çok güzel biryerden baktığımı biliyorum. İyiki varsınız...

Gerçekten biz engellilerin çektikleri bunlar. İnsanlar bizi bir türlü kabul edemiyorlar, oysa ki bizim onlardan farkımız ne? Ben 2 yaşında çocuk felci geçirmişim. Koşmayı bilmem, ama küçükken çok futbol oynadım, iyi bir kaleciydim. Yaş ilerledikçe insanlar aralarına almaz oldular bizde haliyle zorunlu jübilemizi yaptık )))))))))))) Dünya karması ile oynamıştım ))))))))))) Allah yar ve yardımcımız olsun. Zor olmayan zorlaştırılan bir durumumuz var. İnsanların bizleri sakat görmeleri (yazınızda bahsettiğiniz gibi) zoruma gidiyor, gerisi önemli değil