Düşünce engelinden bahsetmek istemiyorum. Ama,nedense anlatacaklarım hep düşünce engeliyle bağlantı kuruyor. Toplumumuzda vedünyada birçok engelli var. Bunların içerisinde bazıları yaşama katılmış, ya dakatılmaları için yardım sağlanıyor. Bazıları da, yaşamdan ve yaşama hakkındantamamıyla soyutlanmış bir durumda, evlerinde her türlü teknolojiden ve yaşamhakkından yoksun bir şekilde, yaşamlarını idame ettirmeye çalışıyorlar.
Engellilerin yaşadıkları hayatı ve dünyayı anlamak için, şöyle bir gözlerinizikapayın ve düşünün. Muhakkak bunun sonucunda yüreğinizde bir cevap olacaktır.Gerçi anlatmakla görerek yaşamak arasındaki farkı, yaşayarak anlamak gerekir.Engellilerin bu hayatta yaşadıkları sıkıntıları anlamak için, bir engelliyakını ya da engelli olmak gerekmemeli aslında. Şöyle; bir günü kendinizeayırın. Örneğin; tekerlekli sandalyeye bağımlı olan bir engellininkarşılaşabileceği, birçok sorun sayabilirim sizlere. Engellilerin hayata,yaşama katılmaları açısından, dış çevreden başlamam gerekirse;
Eğer bir apartman dairesinde yüksek katlardan birinde oturuyorsa merdivenlerdenaşağıya inebilmesi için başkalarına muhtaçtır. Zar zor bin bir güçlükle inilirmerdivenlerden. Ya da, bayır aşağı inip çıkmak gereken bir sokak ya da caddedeoturuyorsa düşünün halini. Sonra eğer tekerlekli sandalyesi akülü değilsebaşlar ilk kırgınlıkları ve yorgunlukları. Kendi kendine tekerleklisandalyesini itebiliyorsa, bir zaman sonra gücü tükenecek ve yoluna dinlenerektekrar devam edecek. Bir yardımcısı varsa, bir nebze olsun kolları yorulmaz.Yol boyunca kaldırımlardaki çıkıntılar ve çöküntüler canını acıtır herseferinde. Hele birde yağmur sularının akması için konulan mazgallara,sandalyenin tekerlekleri girerse değmeyin çilesine. Herhangi bir kaldırımaistediği yerden veya başka bir yerden çıkamaz. Yani, yaya kaldırımları onlarındostları değildir. Birçok sokak, cadde, hastane, arkadaşının evi, cafe,otobüsler, üst ve alt geçitler, tren istasyonları ve daha birçok şey onlarındostları değildir. Tıpkı merdivenler gibi. Tuvalet ihtiyaçları gelse, neyapacaklar? Sosyal faaliyet çoğunun yaşantısında yoktur. Olsa bile ne kadaryeterlidir ki.
Bir doktora gitse bile, asansörü olmayan hastanede üst katlara çıkamaz.Asansörü olan hastanelerde ise, sağlıklı kişiler gördükleri halde, önceliklekendileri binmek isterler. Üstelik hastayı itekleyerek bir vaziyette. Aslındabu anlattıklarım devede kulak kalır misali. Belki sizlerde çoğuna şahitolmuşsunuzdur. Doktorların muayenehanelerine gidilse bile, nedendir ki, birtürlü anlamış değilim. Muayenehaneleri hep üst katlardadır ve üstelik çoğundaasansörde yoktur. Olsa bile tekerlekli sandalye ve yakının girebileceği kadargeniş değildir. Üstelik bu engelli başka hastalıklara da sahipse,merdivenlerden inip binerken, yollarda gidip gelirken, kaba bir tabir olacakama gerçek bu, canı çıkmıştır zaten.
Her engellinin aynı imkan ve aynı yaşamı olmuyor. Yaşam standartları iyiolanlar, bir nebzede olsa, hayata tutunmaya çalışıyorlar. Ama, yaşam standardıiyi olmayan bir engelli, engelinde engeliyle karşılaşıyor. Böylece, bedenselengeline duygu engeli de ekleniyor. Yol boyunca giderken birçok meraklı bakışbelki canını acıtıyor. Hepimiz unutuyoruz, yarının neler getireceğini. Bundanbi haber yaşıyoruz.
Bu güzel yaşaması yeryüzünde, engellileri neden daha bir engelli konumunadüşürüyoruz. Hepimiz unutuyoruz, oysa zaman akıp geçiyor. Geriye dönüpbaktığımızda ise elimizde ne kalıyor. Lütfen engellilere birer engel dahakoymayalım. Ve yaşamlarını sürdürmeleri için yardımcı olalım
Engellilerin yaşadıkları hayatı ve dünyayı anlamak için, şöyle bir gözlerinizikapayın ve düşünün. Muhakkak bunun sonucunda yüreğinizde bir cevap olacaktır.Gerçi anlatmakla görerek yaşamak arasındaki farkı, yaşayarak anlamak gerekir.Engellilerin bu hayatta yaşadıkları sıkıntıları anlamak için, bir engelliyakını ya da engelli olmak gerekmemeli aslında. Şöyle; bir günü kendinizeayırın. Örneğin; tekerlekli sandalyeye bağımlı olan bir engellininkarşılaşabileceği, birçok sorun sayabilirim sizlere. Engellilerin hayata,yaşama katılmaları açısından, dış çevreden başlamam gerekirse;
Eğer bir apartman dairesinde yüksek katlardan birinde oturuyorsa merdivenlerdenaşağıya inebilmesi için başkalarına muhtaçtır. Zar zor bin bir güçlükle inilirmerdivenlerden. Ya da, bayır aşağı inip çıkmak gereken bir sokak ya da caddedeoturuyorsa düşünün halini. Sonra eğer tekerlekli sandalyesi akülü değilsebaşlar ilk kırgınlıkları ve yorgunlukları. Kendi kendine tekerleklisandalyesini itebiliyorsa, bir zaman sonra gücü tükenecek ve yoluna dinlenerektekrar devam edecek. Bir yardımcısı varsa, bir nebze olsun kolları yorulmaz.Yol boyunca kaldırımlardaki çıkıntılar ve çöküntüler canını acıtır herseferinde. Hele birde yağmur sularının akması için konulan mazgallara,sandalyenin tekerlekleri girerse değmeyin çilesine. Herhangi bir kaldırımaistediği yerden veya başka bir yerden çıkamaz. Yani, yaya kaldırımları onlarındostları değildir. Birçok sokak, cadde, hastane, arkadaşının evi, cafe,otobüsler, üst ve alt geçitler, tren istasyonları ve daha birçok şey onlarındostları değildir. Tıpkı merdivenler gibi. Tuvalet ihtiyaçları gelse, neyapacaklar? Sosyal faaliyet çoğunun yaşantısında yoktur. Olsa bile ne kadaryeterlidir ki.
Bir doktora gitse bile, asansörü olmayan hastanede üst katlara çıkamaz.Asansörü olan hastanelerde ise, sağlıklı kişiler gördükleri halde, önceliklekendileri binmek isterler. Üstelik hastayı itekleyerek bir vaziyette. Aslındabu anlattıklarım devede kulak kalır misali. Belki sizlerde çoğuna şahitolmuşsunuzdur. Doktorların muayenehanelerine gidilse bile, nedendir ki, birtürlü anlamış değilim. Muayenehaneleri hep üst katlardadır ve üstelik çoğundaasansörde yoktur. Olsa bile tekerlekli sandalye ve yakının girebileceği kadargeniş değildir. Üstelik bu engelli başka hastalıklara da sahipse,merdivenlerden inip binerken, yollarda gidip gelirken, kaba bir tabir olacakama gerçek bu, canı çıkmıştır zaten.
Her engellinin aynı imkan ve aynı yaşamı olmuyor. Yaşam standartları iyiolanlar, bir nebzede olsa, hayata tutunmaya çalışıyorlar. Ama, yaşam standardıiyi olmayan bir engelli, engelinde engeliyle karşılaşıyor. Böylece, bedenselengeline duygu engeli de ekleniyor. Yol boyunca giderken birçok meraklı bakışbelki canını acıtıyor. Hepimiz unutuyoruz, yarının neler getireceğini. Bundanbi haber yaşıyoruz.
Bu güzel yaşaması yeryüzünde, engellileri neden daha bir engelli konumunadüşürüyoruz. Hepimiz unutuyoruz, oysa zaman akıp geçiyor. Geriye dönüpbaktığımızda ise elimizde ne kalıyor. Lütfen engellilere birer engel dahakoymayalım. Ve yaşamlarını sürdürmeleri için yardımcı olalım
