[FONT=Calibri]Daha küçük yaşlar dan beraberdik. Ailelerimiz birbirlerini tanımıyordu. uzaktan yada yakın dan bir akrabalığımız da yoktu. İlk okulu derken lise ve üniversiteyi farklı okullar olmasına rağmen aynı şehirde okumuş İstanbul dan ayrılmamıştık. Birlikte büyümüş, birlikte okuldan kaçmış, birlikte ağlamış, birlikte gülmüştük. Yaşımız ilerledikçe bu arkadaşlık aşka dönüşmeye başlamıştı. Neyse ki bu aşk diğer büyük aşklar gibi olmamış tüm güzelliğiyle devam etmişti onunla birbirimize hiç benzemiyorduk. Belki de bu aramızdaki zıtlık bizi birbirimize bağlıyordu... Çoğu zaman tartışma içerisindeydik bizimle hiç ilgisi olmayan bir şey için tartışabiliyor saatlerce kavga edebiliyorduk. Ama aramızdaki aşk öylesine güçlü bir hal almıştı ki kısa süre de her şeyi normale dönüştüre biliyorduk.[/FONT]
[FONT=Calibri]
[/FONT]
[FONT=Calibri]Karakterlerimiz o kadar farklıydı ki bu tartışmalar 'ın yaşanmaması tuhaf olurdu. Ben dışa dönük hareketli, neşeli, ve sosyal biriydim. Okan ise son derce içine kapanık belli kuralları kalıpları olan biriydi. Hatta okuldayken bir kaç arkadaşı dışın da kimseyle görüşmekten pek fazla hoşlanmaz dışarı çıkmayı sevmez bütün günü evin de ve odasın da ilgisini çeken herhangi bir konu da araştırmalar yaparak geçirebilirdi. Ben de sanata meraklı sosyal olmayı gezmeyi, eğlenmeyi, seven biriydim. Seçtiğim bölüm de bunun bir yansıması gibiydi. Ben her zaman hayalini kurduğum güzel sanatlar bölümün de o ise bilgisayar mühendisliği okuyordu. Ben bölümüme neredeyse aşıktım. Oldum olası için de yaratıcılık barındırmayan bir işi hayal etmemiştim. Dışarıda bankada hastane okul da işini iyi yapmaya çalışan bir sürü asık surat görür. Kendi kendime ben bunlar dan biri olmak istemiyorum derdim. Yaşadığımız bu kısacık hayatta mutlu olduğumuz her şeyi yapmalı, mutsuz olduğumuz her şeyi de hayatımız dan çıkarmalıydık. Okan da mecburiyetlerin hayatın bir parçası olduğunu savunur bazı şeyleri asla değiştiremeyeceğimizi savunur. Kaderci bir yaklaşımla yaklaşıp ben çıldırtırdı! bu kadar zıtlığa rağmen onu nasıl bu kadar sevebildiğim mi çoğu zaman düşünüyor ama aklıma zıt kutuplar birbirini çeker sözünden daha yaratıcı bir şey getiremiyordum. Kendi dünyamızdaki bütün bu zıtlaşmalarla beraber normal hayatımız devam ediyordu. İkimiz de okullarımıza gidiyor hayatımızın gereklerini yerine getiriyorduk. Pazartesi okula gideceğim için saati 07.00 kurmuş uyumak için odama gitmiştim. Sabah erken kalkmam gerekliydi ama ne yazık ki hiç uykum yoktu. Hayatım da beni mutsuz eden yolun da gitmediğini hissettiğim fakat ne olduğunu çözemediğim şeyler vardı. Göz kapaklarım yavaş yavaş uykuya teslim oluyor Beynimse olumsuz şeyleri düşünme konusun da hala kararlıydı... nihayet sabah olmuştu düşünceli ve zor bir gece'nin ardından yeni doğan güneş beni oldukça mutlu etmiş, güneşin o muhteşem parlaklığıyla beraber içim deki bütün karamsar duygu ve düşünceler silinip gitmişti.[/FONT]
[FONT=Calibri]
[/FONT]
[FONT=Calibri]Onunla son kez konuşmayı deneyecektim beni anlamasını sağlamalıydım. Ama boşunaydı her zaman olduğu gibi beni anlamıyor beni bencil olmakla suçluyordu. Kararımı vermiştim ne olursa olsun o yarışmaya katılacak şansımı deneyecektim. Uzun zamandır bir şeylerin eksik olduğunu düşündüğüm ilişki mi üzülmeme rağmen noktalamıştım. Ama bunu yapmak zorundaydım. Bizim ki uzun yıllardır devam eden bir birliktelikti ve sanırım artık bir şeyleri tüketmiş alışkanlığa dönmüştük. Hem hayallerime bile saygı duymayan biriyle ömrü mü geçiremez mutlu olamazdım. Nihayet yarışma günü gelip çatmıştı. Ve beş yarışmacı dan biri ben olmuştum. Herkes tuval de elin den gelenin en iyisini yapmak için çalışıyor, kafasındaki dünyayı tuvale aktarıyordu. Ben de elim den geleni yapmış sonucu heyecanla bekleyecektim. Yarışma'nın üzerin den bir hafta geçmişti. Ve sonuçların açıklanmasına saatler kalmıştı. Heyecan dan dilim damağım kuruyor kafam dan bir sürü düşünce geçiyordu belki de bam başka bir hayatın kapılarını aralayacaktım. Bunu düşünmek bilme sanki o hayali gerçekleştir mişim hissini bana veriyordu. Nihayet beklenen an gelip çatmıştı. tek tek kazanan bir kişinin adı söylenmiş ve ödülü olan on 2 bin lira taktim edilmişti. Geriye bir tek kişi kalmıştı. Dakiklar adeta saat kadar uzun geliyordu. Dizlerimin titremesine mani olamıyordum. Ve artık o tek isim de söylenmişti.Heyecandan ismimin söylendiğini ikinci kez söylediğin de duymuştum. Hemen koşarcasına mikrofona 'sarıldım' ve hayallerimi gerçekleştirebilecek olma'nın umuduyla herkese teşekkür ettim [/FONT]
[FONT=Calibri]istediğim şeyi yapma'nın heyecanıyla yeni hayatıma doğru yürüyecek diğerleri gibi olmayacaktım. [/FONT]
[FONT=Calibri]
[/FONT]
[FONT=Calibri]
[/FONT]
[FONT=Calibri]08.11.2016 H.A[/FONT]
[FONT=Calibri]
[/FONT]
[FONT=Calibri]Karakterlerimiz o kadar farklıydı ki bu tartışmalar 'ın yaşanmaması tuhaf olurdu. Ben dışa dönük hareketli, neşeli, ve sosyal biriydim. Okan ise son derce içine kapanık belli kuralları kalıpları olan biriydi. Hatta okuldayken bir kaç arkadaşı dışın da kimseyle görüşmekten pek fazla hoşlanmaz dışarı çıkmayı sevmez bütün günü evin de ve odasın da ilgisini çeken herhangi bir konu da araştırmalar yaparak geçirebilirdi. Ben de sanata meraklı sosyal olmayı gezmeyi, eğlenmeyi, seven biriydim. Seçtiğim bölüm de bunun bir yansıması gibiydi. Ben her zaman hayalini kurduğum güzel sanatlar bölümün de o ise bilgisayar mühendisliği okuyordu. Ben bölümüme neredeyse aşıktım. Oldum olası için de yaratıcılık barındırmayan bir işi hayal etmemiştim. Dışarıda bankada hastane okul da işini iyi yapmaya çalışan bir sürü asık surat görür. Kendi kendime ben bunlar dan biri olmak istemiyorum derdim. Yaşadığımız bu kısacık hayatta mutlu olduğumuz her şeyi yapmalı, mutsuz olduğumuz her şeyi de hayatımız dan çıkarmalıydık. Okan da mecburiyetlerin hayatın bir parçası olduğunu savunur bazı şeyleri asla değiştiremeyeceğimizi savunur. Kaderci bir yaklaşımla yaklaşıp ben çıldırtırdı! bu kadar zıtlığa rağmen onu nasıl bu kadar sevebildiğim mi çoğu zaman düşünüyor ama aklıma zıt kutuplar birbirini çeker sözünden daha yaratıcı bir şey getiremiyordum. Kendi dünyamızdaki bütün bu zıtlaşmalarla beraber normal hayatımız devam ediyordu. İkimiz de okullarımıza gidiyor hayatımızın gereklerini yerine getiriyorduk. Pazartesi okula gideceğim için saati 07.00 kurmuş uyumak için odama gitmiştim. Sabah erken kalkmam gerekliydi ama ne yazık ki hiç uykum yoktu. Hayatım da beni mutsuz eden yolun da gitmediğini hissettiğim fakat ne olduğunu çözemediğim şeyler vardı. Göz kapaklarım yavaş yavaş uykuya teslim oluyor Beynimse olumsuz şeyleri düşünme konusun da hala kararlıydı... nihayet sabah olmuştu düşünceli ve zor bir gece'nin ardından yeni doğan güneş beni oldukça mutlu etmiş, güneşin o muhteşem parlaklığıyla beraber içim deki bütün karamsar duygu ve düşünceler silinip gitmişti.[/FONT]
[FONT=Calibri]
[/FONT]
[FONT=Calibri]Sıradan bir okul günün ardın dan eve dönmüştüm. Ve yorgunluktan ölmek üzereydim. Bugün her zamankinden daha yorucu bir gün geçirmiştim.Okul da bütün gün resimle ilgili teknik bilgiler öğreniyor ve bunu uyguluyorduk çoğu zaman kalemler fırçalar arasın da kendimi kaybolmuş hissediyor adeta başka Dünya'ya gidiyordum gittiğim dünya dan gerçek hayata dönmek istemiyordum.[/FONT]
[FONT=Calibri]Saat 18.30 olmuştu bir şeyler atıştırırken çantamın için de derin den gelen telefon sesini duydum. Arayan en yakın arkadaşım Aylindi bana üniversitemizin düzenlemiş olduğu bir yarışmadan bahsetmişti okul dan beş öğrenci yarışmaya katılacak, kazanan öğrenci yurt dışın da eğitim alacaktı. Bu beni çok heyecanlandırmıştı. Ama onu da beni heyecanlandıracak mıydı ? üç yıl sürecek bir eğitim programıydı. ve farklı ülkelerden de öğrenciler olacaktı.Kafam da bir sürü soruyla sabahı zor etmiştim. Sabah ilk işim onunla konuşmak oldu gösterdiği tepki inanılmazdı. Aslın da bu biraz da beklediğim bir şeydi. Çünkü ne zaman benimle ilgili bir şey söz konusu olsa böyle olurdu. Bütün gece hayatımı ve ilişkimizi sorgulamıştım.İstediğim tam olarak neydi? bunu bulmaya çalışıyordum. Onu gerçekten seviyor muydum. Yoksa sadece bir alışkanlıktan mı ibaretti? kafam da bu sorularla yarışmaya katılmama üç gün kalmıştı.Ve bir an önce kararımı vermeliydim.[/FONT][FONT=Calibri]Onunla son kez konuşmayı deneyecektim beni anlamasını sağlamalıydım. Ama boşunaydı her zaman olduğu gibi beni anlamıyor beni bencil olmakla suçluyordu. Kararımı vermiştim ne olursa olsun o yarışmaya katılacak şansımı deneyecektim. Uzun zamandır bir şeylerin eksik olduğunu düşündüğüm ilişki mi üzülmeme rağmen noktalamıştım. Ama bunu yapmak zorundaydım. Bizim ki uzun yıllardır devam eden bir birliktelikti ve sanırım artık bir şeyleri tüketmiş alışkanlığa dönmüştük. Hem hayallerime bile saygı duymayan biriyle ömrü mü geçiremez mutlu olamazdım. Nihayet yarışma günü gelip çatmıştı. Ve beş yarışmacı dan biri ben olmuştum. Herkes tuval de elin den gelenin en iyisini yapmak için çalışıyor, kafasındaki dünyayı tuvale aktarıyordu. Ben de elim den geleni yapmış sonucu heyecanla bekleyecektim. Yarışma'nın üzerin den bir hafta geçmişti. Ve sonuçların açıklanmasına saatler kalmıştı. Heyecan dan dilim damağım kuruyor kafam dan bir sürü düşünce geçiyordu belki de bam başka bir hayatın kapılarını aralayacaktım. Bunu düşünmek bilme sanki o hayali gerçekleştir mişim hissini bana veriyordu. Nihayet beklenen an gelip çatmıştı. tek tek kazanan bir kişinin adı söylenmiş ve ödülü olan on 2 bin lira taktim edilmişti. Geriye bir tek kişi kalmıştı. Dakiklar adeta saat kadar uzun geliyordu. Dizlerimin titremesine mani olamıyordum. Ve artık o tek isim de söylenmişti.Heyecandan ismimin söylendiğini ikinci kez söylediğin de duymuştum. Hemen koşarcasına mikrofona 'sarıldım' ve hayallerimi gerçekleştirebilecek olma'nın umuduyla herkese teşekkür ettim [/FONT]
[FONT=Calibri]istediğim şeyi yapma'nın heyecanıyla yeni hayatıma doğru yürüyecek diğerleri gibi olmayacaktım. [/FONT]
[FONT=Calibri]
[/FONT]
[FONT=Calibri]
[/FONT]
[FONT=Calibri]08.11.2016 H.A[/FONT]
