keşke hep o günlerde ki gibi kalsaymışız..

eskiden hatırlarım bayramları, iç çamaşırlarıma kadar herşeyim yepyeni olurdu, bayramdan bir önceki gün özenle başucuma sererdi annem... sabah erkenden kaldırır, beni giydirir, babamın elini öptürürdü... sonra birlikte babamın bayram namazından gelmesini beklerdik... babam gelince hep beraber kahvaltı ederdik... sonra akraba ziyaretlerine giderdik... o zamanlar aile dostları ikram ettiği kolonyaları avuçlarıma değil de kafama dökerlerdi... çikolata ve baklavalar da anne ve babamınkilerden daha fazlaydı, malum küçüğüm çok yersem çabuk büyürdüm... hem harçlık almanın heyecanı da ayrıydı... akraba ziyareti bitince annem mahalle arkadaşlarımla komşu ziyaretlerine gitmeme izin verirdi... önce mahallede kız kaçıran patlatırdık, hepimiz bayram harçlıklarımızı birleştirip birşeyler alır yerdik mutlu mesut... para vermeyip şeker veren teyze ve amcalara kızmazdık mesela... bütün şekerleri ortaya döküp birbirimize paylaştırırdık.. masumca küserdik sevdiğimiz şeker başka bir arkadaşa düştüğünde...

şimdi ise kim takar yeni kıyafetleri, bayram harçlığını, şekerleri... ellerime dökülen kolonya da heyecanlandırmıyor ki artık,
yılbaşı olurdu bir de... annem güzel mezeler hazırlardı... sevdiğimiz komşularımız, akrabalarımız toplanır hepberaber televizyon izler, tombala oynar, kestane patlatırdık... tombala ve dansöz bana hep yılbaşını hatırlatırdı... saat 00:00'ı gösterdiğinde annem ve babam beni kucaklar ve öperlerdi sıcak sıcak... o öpüşler kaldı bir de aklımda...

şimdi ise yılbaşında anne ve babamı bırakmış, eğlenecek mekan arıyorum.. tombala mı????? para versen elime almam... herşeyin masumluğu, eğlencenin ve özel günün anlamı kaybolmuş... sevmiyorum özel günleri, büyüsü bozuldu ben büyüdükçe, annem babam küçüldükçe... ama özlüyorum, inkar yok... keşke hep o günlerde ki gibi kalsaymışız..