Bir gün kendimi bilmediğim bir yerde, mavi boyalı bir çukurun içinde buldum. Oradan çıktığımda her yanım tepeden tırnağa masmavi olmuştu(!)
Biran önce evime gidip yıkanıp temizlenmeliydim hızla yol almaya başladım fakat yolumu kaybetmiştim. Etrafta geçen insanlara yolumu sormak istedim(!) beni görenler yollarını çevirdiler nedense kaçıyorlardı(!)
Kendi aralarında fısıldaştıklarını duyabiliyordum, kimisi apaçık gülüyordu halime(!) kimisi acıyordu “vah vah yazık!” diyordu fakat kimse yaklaşmıyordu bana, bir kişi bile yardımcı olmaya çalışmıyordu. Herkes kaçıyordu.(!)
O mavi çukura düşmeden önceki benden eser kalmamıştı. Tüm özgüvenimi kaybetmiştim. Başımı önüme eğmiştim, zira kimin yüzüne baksam kendimi daha da aşağılanmış hissediyordum.
Bilmediğim bir yerde ve beklemediğim bir durumdaydım. Onlarca insan vardı etrafımda ama ben tek başımaydım.
Beni görünce yolunu değiştirenlere, alay edenlere, acıyanlara(!) bende artık yaklaşmıyor bende birilerinin geldiğini gördükçe beni görmesinler diye kaçıyor olabildiğince kimsenin beni göremeyeceği şekilde duvarların, direklerin arkasına saklana saklana ilerliyordum.
Sonra bir başka(benim gibi) mavi boyalı birini gördüm, nasıl sevindim nasıl mutlu oldum anlatamam…
O da beni görünce gülümsedi yaklaştık birbirimize, nihayet saatler sonra bana benzeyen benim gibi mavi boyalı birini görmüştüm. 40 yıllık tanışık gibi sohbet etmeye başladık. Sonra yan yana, birlikte ilerlemeye başladık.
O biliyordu ne tarafa gitmemiz gerektiğini, bizim gibi birçok mavi boyalı kişi olduğundan bahsetti fakat bana bir de kötü haber verdi(!) hep böyle mavi renkte kalacakmışız. Bu boya çıkmıyormuş. Hayat boyu böyle masmavi boyalı dolaşacakmışız.
SELMA GÜRBEY
Engelsiz Gazete
Biran önce evime gidip yıkanıp temizlenmeliydim hızla yol almaya başladım fakat yolumu kaybetmiştim. Etrafta geçen insanlara yolumu sormak istedim(!) beni görenler yollarını çevirdiler nedense kaçıyorlardı(!)
Kendi aralarında fısıldaştıklarını duyabiliyordum, kimisi apaçık gülüyordu halime(!) kimisi acıyordu “vah vah yazık!” diyordu fakat kimse yaklaşmıyordu bana, bir kişi bile yardımcı olmaya çalışmıyordu. Herkes kaçıyordu.(!)
O mavi çukura düşmeden önceki benden eser kalmamıştı. Tüm özgüvenimi kaybetmiştim. Başımı önüme eğmiştim, zira kimin yüzüne baksam kendimi daha da aşağılanmış hissediyordum.
Bilmediğim bir yerde ve beklemediğim bir durumdaydım. Onlarca insan vardı etrafımda ama ben tek başımaydım.
Beni görünce yolunu değiştirenlere, alay edenlere, acıyanlara(!) bende artık yaklaşmıyor bende birilerinin geldiğini gördükçe beni görmesinler diye kaçıyor olabildiğince kimsenin beni göremeyeceği şekilde duvarların, direklerin arkasına saklana saklana ilerliyordum.
Sonra bir başka(benim gibi) mavi boyalı birini gördüm, nasıl sevindim nasıl mutlu oldum anlatamam…
O da beni görünce gülümsedi yaklaştık birbirimize, nihayet saatler sonra bana benzeyen benim gibi mavi boyalı birini görmüştüm. 40 yıllık tanışık gibi sohbet etmeye başladık. Sonra yan yana, birlikte ilerlemeye başladık.
O biliyordu ne tarafa gitmemiz gerektiğini, bizim gibi birçok mavi boyalı kişi olduğundan bahsetti fakat bana bir de kötü haber verdi(!) hep böyle mavi renkte kalacakmışız. Bu boya çıkmıyormuş. Hayat boyu böyle masmavi boyalı dolaşacakmışız.
SELMA GÜRBEY
Engelsiz Gazete
teşekkür ederim ..İlk okuduğumda bu yazıyı bayağı düşündüm ve hayal kurdum itiraf ediyorum iskender tatlı dostum...