Namaz Kılan ve Kılmayan Adamın Hikayesi
Merhaba sevgili gönül dostlarımız,
Allah'ın, Resulünün SAV ve de sevdiklerinin selam ve bereketi üzerinize olsun.
Bendeniz sık sık Bediüzzaman Said Nursi (1878-1960) Hazretlerinin Risale-i Nur kitaplarını okurum. Efendim FA hastalığım ilerledi, artık kitap tutup sayfa çevirecek gücüm kalmadı.
Neyseki Akıllı telefonuma yüklediğim “Risale-i Nur Okuma Programı” uygulaması ile müsait oldukça okuyorum. Risale dili biraz ağır, ama artık iyice aşina olup anlayabiliyorum elhamdülillah.
Geçen namaz kılarken çok büyük huzur duydum, gözyaşlarım şıpır şıpır damladı. Keşke tüm dostlarım bu huzuru yaşasa diye geçti ve aşağıdaki yazı aklıma geldi, paylaşmak istiyorum:
BİR HÜKÜMDAR İKİ HİZMETÇİSİNİ İKAMET ETMELERİ İÇİN GÜZEL ÇİFTLİĞİNE GÖNDERMESİ
Namaz, ne kadar kıymettar ve mühim hem ne kadar ucuz ve az bir masraf ile kazanılır hem namazsız adam ne kadar divane ve zararlı olduğunu, iki kere iki dört eder derecesinde kat’î (kesin) anlamak istersen şu temsilî hikâyeciğe bak, gör:
Bir zaman bir büyük hâkim, iki hizmetkârını (hizmetçisini), her birisine yirmi dört altın verip iki ay uzaklıkta has ve güzel bir çiftliğine ikamet etmek için gönderiyor. Ve onlara emreder ki: “Şu para ile yol ve bilet masrafı yapınız.
Hem oradaki meskeninize lâzım bazı şeyleri mübayaa ediniz. (satın alınız) Bir günlük mesafede bir istasyon vardır. Hem araba hem gemi hem şimendifer (tren) hem tayyare (uçak) bulunur. Sermayeye göre binilir.”
İki hizmetkâr, ders aldıktan sonra giderler. Birisi bahtiyar idi ki istasyona kadar bir parça para masraf eder. Fakat o masraf içinde, efendisinin hoşuna gidecek öyle güzel bir ticaret elde eder ki sermayesi birden bine çıkar.
Öteki hizmetkâr bedbaht, serseri olduğundan istasyona kadar yirmi üç altınını sarf eder. Kumara mumara verip zayi eder, bir tek altını kalır. Arkadaşı ona der: “Yahu, şu liranı bir bilete ver. Tâ bu uzun yolda yayan ve aç kalmayasın.
Hem bizim efendimiz kerîmdir, belki merhamet eder, ettiğin kusuru affeder. Seni de tayyareye bindirirler. Bir günde mahall-i ikametimize (ikamet edeceğimiz yere) gideriz. Yoksa iki aylık bir çölde aç, yayan, yalnız gitmeye mecbur olursun.”
Acaba şu adam inat edip o tek lirasını bir define anahtarı hükmünde olan bir bilete vermeyip muvakkat (geçici) bir lezzet için sefahete (eğlenceye) sarf etse; gayet akılsız, zararlı, bedbaht olduğunu, en akılsız adam dahi anlamaz mı?
HİKAYENİN SEMBOLLERİ NELERDİR?
İşte ey namazsız adam ve ey namazdan hoşlanmayan nefsim!
O hâkim ise Rabb’imiz, Hâlık’ımızdır. (Yaratıcı Allah) O iki hizmetkâr yolcu ise biri mütedeyyin, (dindar) namazını şevk ile kılar; diğeri gafil, namazsız insanlardır. O yirmi dört altın ise yirmi dört saat her gündeki ömürdür. O has çiftlik ise cennettir. O istasyon ise kabirdir.
O seyahat ise kabre, haşre, ebede gidecek beşer yolculuğudur. Amele göre, takva kuvvetine göre, o uzun yolu mütefavit (farklı) derecede katederler. Bir kısım ehl-i takva, berk gibi (şimşek gibi) bin senelik yolu bir günde keser.
Bir kısmı da hayal gibi elli bin senelik bir mesafeyi bir günde kateder. Kur’an-ı Azîmüşşan, şu hakikate iki âyetiyle işaret eder.
O bilet ise namazdır. Bir tek saat, beş vakit namaza abdestle kâfi gelir.
Acaba yirmi üç saatini şu kısacık hayat-ı dünyeviyeye sarf eden ve o uzun hayat-ı ebediyeye bir tek saatini sarf etmeyen; ne kadar zarar eder, ne kadar nefsine zulmeder, ne kadar hilaf-ı akıl (akla zıt, akılsızca) hareket eder.
Zira bin adamın iştirak ettiği bir piyango kumarına yarı malını vermek, akıl kabul ederse halbuki kazanç ihtimali binde birdir. Sonra yirmi dörtten bir malını, yüzde doksan dokuz ihtimal ile kazancı musaddak (tasdik edilmiş) bir hazine-i ebediyeye vermemek; ne kadar hilaf-ı akıl ve hikmet hareket ettiğini, ne kadar akıldan uzak düştüğünü, kendini âkıl (akıllı) zanneden adam anlamaz mı?
Halbuki namazda ruhun ve kalbin ve aklın büyük bir rahatı vardır. Hem cisme de o kadar ağır bir iş değildir. Hem namaz kılanın diğer mubah dünyevî amelleri, güzel bir niyet ile ibadet hükmünü alır.
Bu surette bütün sermaye-i ömrünü, âhirete mal edebilir. Fâni ömrünü, bir cihette ibka eder. (Fani ömrünü bir yönüyle ebedileştirir.)
(Bediüzzaman Said Nursi, Risalei Nur, Sözler, Dördüncü Söz)
***
ALLAH hepimizi namazını huşuyla kılan salih kullarından eylesin inşallah.
Celalin Penceresinden
Merhaba sevgili gönül dostlarımız,
Allah'ın, Resulünün SAV ve de sevdiklerinin selam ve bereketi üzerinize olsun.
Bendeniz sık sık Bediüzzaman Said Nursi (1878-1960) Hazretlerinin Risale-i Nur kitaplarını okurum. Efendim FA hastalığım ilerledi, artık kitap tutup sayfa çevirecek gücüm kalmadı.
Neyseki Akıllı telefonuma yüklediğim “Risale-i Nur Okuma Programı” uygulaması ile müsait oldukça okuyorum. Risale dili biraz ağır, ama artık iyice aşina olup anlayabiliyorum elhamdülillah.
Geçen namaz kılarken çok büyük huzur duydum, gözyaşlarım şıpır şıpır damladı. Keşke tüm dostlarım bu huzuru yaşasa diye geçti ve aşağıdaki yazı aklıma geldi, paylaşmak istiyorum:
BİR HÜKÜMDAR İKİ HİZMETÇİSİNİ İKAMET ETMELERİ İÇİN GÜZEL ÇİFTLİĞİNE GÖNDERMESİ
Namaz, ne kadar kıymettar ve mühim hem ne kadar ucuz ve az bir masraf ile kazanılır hem namazsız adam ne kadar divane ve zararlı olduğunu, iki kere iki dört eder derecesinde kat’î (kesin) anlamak istersen şu temsilî hikâyeciğe bak, gör:
Bir zaman bir büyük hâkim, iki hizmetkârını (hizmetçisini), her birisine yirmi dört altın verip iki ay uzaklıkta has ve güzel bir çiftliğine ikamet etmek için gönderiyor. Ve onlara emreder ki: “Şu para ile yol ve bilet masrafı yapınız.
Hem oradaki meskeninize lâzım bazı şeyleri mübayaa ediniz. (satın alınız) Bir günlük mesafede bir istasyon vardır. Hem araba hem gemi hem şimendifer (tren) hem tayyare (uçak) bulunur. Sermayeye göre binilir.”
İki hizmetkâr, ders aldıktan sonra giderler. Birisi bahtiyar idi ki istasyona kadar bir parça para masraf eder. Fakat o masraf içinde, efendisinin hoşuna gidecek öyle güzel bir ticaret elde eder ki sermayesi birden bine çıkar.
Öteki hizmetkâr bedbaht, serseri olduğundan istasyona kadar yirmi üç altınını sarf eder. Kumara mumara verip zayi eder, bir tek altını kalır. Arkadaşı ona der: “Yahu, şu liranı bir bilete ver. Tâ bu uzun yolda yayan ve aç kalmayasın.
Hem bizim efendimiz kerîmdir, belki merhamet eder, ettiğin kusuru affeder. Seni de tayyareye bindirirler. Bir günde mahall-i ikametimize (ikamet edeceğimiz yere) gideriz. Yoksa iki aylık bir çölde aç, yayan, yalnız gitmeye mecbur olursun.”
Acaba şu adam inat edip o tek lirasını bir define anahtarı hükmünde olan bir bilete vermeyip muvakkat (geçici) bir lezzet için sefahete (eğlenceye) sarf etse; gayet akılsız, zararlı, bedbaht olduğunu, en akılsız adam dahi anlamaz mı?
HİKAYENİN SEMBOLLERİ NELERDİR?
İşte ey namazsız adam ve ey namazdan hoşlanmayan nefsim!
O hâkim ise Rabb’imiz, Hâlık’ımızdır. (Yaratıcı Allah) O iki hizmetkâr yolcu ise biri mütedeyyin, (dindar) namazını şevk ile kılar; diğeri gafil, namazsız insanlardır. O yirmi dört altın ise yirmi dört saat her gündeki ömürdür. O has çiftlik ise cennettir. O istasyon ise kabirdir.
O seyahat ise kabre, haşre, ebede gidecek beşer yolculuğudur. Amele göre, takva kuvvetine göre, o uzun yolu mütefavit (farklı) derecede katederler. Bir kısım ehl-i takva, berk gibi (şimşek gibi) bin senelik yolu bir günde keser.
Bir kısmı da hayal gibi elli bin senelik bir mesafeyi bir günde kateder. Kur’an-ı Azîmüşşan, şu hakikate iki âyetiyle işaret eder.
O bilet ise namazdır. Bir tek saat, beş vakit namaza abdestle kâfi gelir.
Acaba yirmi üç saatini şu kısacık hayat-ı dünyeviyeye sarf eden ve o uzun hayat-ı ebediyeye bir tek saatini sarf etmeyen; ne kadar zarar eder, ne kadar nefsine zulmeder, ne kadar hilaf-ı akıl (akla zıt, akılsızca) hareket eder.
Zira bin adamın iştirak ettiği bir piyango kumarına yarı malını vermek, akıl kabul ederse halbuki kazanç ihtimali binde birdir. Sonra yirmi dörtten bir malını, yüzde doksan dokuz ihtimal ile kazancı musaddak (tasdik edilmiş) bir hazine-i ebediyeye vermemek; ne kadar hilaf-ı akıl ve hikmet hareket ettiğini, ne kadar akıldan uzak düştüğünü, kendini âkıl (akıllı) zanneden adam anlamaz mı?
Halbuki namazda ruhun ve kalbin ve aklın büyük bir rahatı vardır. Hem cisme de o kadar ağır bir iş değildir. Hem namaz kılanın diğer mubah dünyevî amelleri, güzel bir niyet ile ibadet hükmünü alır.
Bu surette bütün sermaye-i ömrünü, âhirete mal edebilir. Fâni ömrünü, bir cihette ibka eder. (Fani ömrünü bir yönüyle ebedileştirir.)
(Bediüzzaman Said Nursi, Risalei Nur, Sözler, Dördüncü Söz)
***
ALLAH hepimizi namazını huşuyla kılan salih kullarından eylesin inşallah.
Celalin Penceresinden
