Papatya

İki rayın arasında
Toza bulanmış yapraklarıyla
Hayata çapkınca bakan papatya
Sevdim kokladım
Kıyamadım kopartıp göğsüme takmaya
Kavuşamamanın sosuzluğunda
İki aşık gibi yanyana uzayan raylarda
Yalnızlığın yıkıcılığını bilemez
İçin için yok eden zamanın
Paslanmış hasretinin izlerini silemez.
Sislenmiş bir sabah aydınlığında
Kimsenin aklı,bir başkasının hayatına ermez
Rayların soğuk demirinde boy vermiş papatya
Ne benim gücüm yeter sana hasreti anlatmaya
Nede senin sabrın yeter beni anlamaya.
Kimsesizliğinin karanlığına göz kırpan
Soğuk demiri yuva yapan papatya
Nasıl becerdin bilmem
Çelikleşmiş bu ihtiyar yüreği
Yıllar sonra dipsiz kuyulara salmaya
Hayata anlam katan bir sırrı
Yüreğinin derininde aratmaya.