sabahların bu sessizliği huzur veriyor bazen, bazen de elem ve keder yüklü katarları çağırıyor bendine göz pınarlarımın. nasıl bir yoksunluk ki bu, her sabah gün doğarken böyle içimde akşam üstüne akşam oluyor. insan bir bardak çaya, bir dilim ekmeğe, buna, şuna fazla anlamlar yüklememeli . kahretsin ki ölmedim hala, kahretsin ki buradayım; bu sofrada bir başıma her sabah. bir çatal ve bardakta ne romantik bir eylem değil mi?
Merhabalar
Engelli haklarına dair tüm içerikten üye olmaksızın yararlanabilirsiniz.
Soru sormak veya üyelere özel forumlarlardan ve özelliklerden yararlanabilmek içinse sitemize üye olmalısınız.
