Gözleri yorgundu.. Umutsuz bakıyordu.. Ya ağlayacak yada delirmiş gibi bağıracaktı.. Ama hiç biri onun bulunduğu durumdan kurtaramayacaktı.. Yaşamasındaki hayata tutunmasındaki tek gerçek küçük kızıydı.. Bir gülüşüyle dertlerini bırakırdı ardına.. Gece olup karanlık çöktüğünde yine başbaşa kalırdı kendiyle.. Hayatı boyunca kalabalık içinde yanlızlıktan olmaktan korkmuştu hep.. Arada bir polyannacılık oynar insanlara mutluymuş gibi yapar şaşırtırdı.. Oysa çok şey istemedi hayattan azıcık huzur birazcık sevgi şevkat.. Yaptığı yalnış seçimlere iç çeker hiç büyümediğini düşünür kader der geçerdi.. içindeki çocuk böyle zamanlarda hep küser giderdi.. Gözleri bu yüzden yorgundu.. ama o hep küçük bir kız çocuğuydu..