Çocukluğumdan beri birilerine bişeyleri kanıtlamak zorunda kaldım: hep ben yapabilirim, ben gidebilirim, bunu ben de tutabilirim offffffff yoruldum... insanlar ne düşünürse düşünsün demek her zaman çok da kolay olmuyor. Çünkü karşımızdaki insanların bizim için ne düşündükleriyle şekilleniyor hayatımız. onlar bizi nereye koyarsa hayatlarında biz o kadar başarılı, biz o kadar sevilen oluyoruz. Ailem, okul arkadaşlarım (arkadaşım olamayanlar), iş arkadaşlarım, işim dolayısıyla tanıştıklarım.... bu zincir böyle uzar gider herkese kendini kanıtlamak. Her şeyi iyi yapmaya hatta en iyi yapmaya çalışmak... orta karar yaparsanız kıymeti yok yaptığınızın, siz hep en iyisini en güzelini yapmak zorundasınız ki görülebilesiniz hayatta. Ama ne yaparsanız yapın yine de engellisiniz ve savaş hiç bitmez hayatınızda. Savaştığınız o kişilerin, o sözlerin yani o dış faktörlerin sizi güçlendireceği doğrudur, siz yaptıklarınızla yaşantınızla azminizle bir şeyleri kanıtladığınızı düşünürsünüz ama bir gün sizi hiç tanımayan biri (hatta tanımaya fırtas bile vermeden) bir yerde son damlayı damlatıverir hayatınıza ve saatlerce ağlar, günlerce yıkılırsınız, yeniden toparlanırsınız elbet ama ne zaman ne kadar sürer ve yine kim bilir hangi damlaya kadardır bu kendinize güveniniz çevrenizdeki insanlara güveniniz yıkılmıştır bir kere...