Serebral Palsi'li çocuk olan her ailenin öncelikli hedeflerinden biri, onu, sevinçler, hüzünler, başarı ve başarısızlıklarla, dolu dolu yaşanacak bir hayata hazırlamaktır. Bunu yapabilmek için de aile, Serebral Palsi'liden hiçbir şey saklamamalı ve onu sanal bir mutluluk âlemine hapsetmemelidir.
Oysa pek çok aile ne yazık ki, Serebral Palsi’li çocuğu pamuklar içinde büyütür. Böylece, istemeden de olsa, en basit bir yorum ve eleştiri karşısında dahi üzülecek kadar savunmasız kalmasına yol açar. Gerçi “Alışılmış Spastik Kalıpları" nedeniyle Serebral Palsi'lilere herkes tarafından çoğunlukla “EL BEBEK GÜL BEBEK” davranılsa da, bu konuda ömür boyu garanti verilemez.
Üstelik söz konusu yaklaşımla yaratılan “SANAL DÜNYA” Serebral Palsi'lilerin -farkına varamasalar da- gerçekten mutlu ve üretken olmalarını da engellemektedir. Engelli, ürettiği her şeyin kusursuz olduğunu varsayıyor, ya da fiziksel özrüne sığınıp “BU HALDE NELER YAPIYOR?” şeklindeki, yanlış bakış açısından medet umarak, ürettiklerindeki yanlışları yok sayıyorsa; zihnini ve yüreğini engelsiz kullanamaz ve başarabileceği konularda da olsa hiçbir gerçek sorumluluk üstlenemez.
Oysa saygı çerçevesi içinde kalan, yapıcı yorum ve eleştiri, kendine güvenen kişinin üretkenliğini ve bakış açısını geliştiren en değerli armağandır. Her yorum, sizden doğan bir yapıta, farklı pencerelerden bakmanızı sağlar. Belki de yepyeni fikirler üretirsiniz, ufkunuz genişler...
Annem bana hayatımın hiçbir döneminde, aciz özürlü muamelesi yapmadı. Yazdıklarımın, kişiliğimin ve davranışlarımın en açık ve çetin eleştirmeni oldu. Asla bana acımadı, zaaf göstermedi, “EKSİKSİN...” mesajı vermedi. Bana hep, “Vücudunu kullanamayabilirsin, kafan çalışıyorsa, beyninle ADAM GİBİ ADAM olacaksın.” dedi. Beni hep bu bilinçle yetiştirdi.
BAZEN ANNEMİN BANA NE KADAR SAĞLIKLI DAVRANDIĞINI UNUTUP, BAZI UYARILARINA TEPKİ VERDİĞİM OLMUYOR MU? ELBETTE OLUYOR. ANCAK SONRA ANLIYORUM Kİ; ANNEM BENİ HAYATA HAZIRLIYOR. BANA GÜVENİYOR Kİ, DAHA İYİ, DAHA GÜÇLÜ OLMAMI İSTİYOR.
İNANIN BU MUHTEŞEM BİR DUYGU... BEN HER SEREBRAL PALSİ'LİNİN BU DUYGUYU TATMASINI İSTİYORUM...
ASLI DİNÇMAN İzmir, 03.05.2011
Oysa pek çok aile ne yazık ki, Serebral Palsi’li çocuğu pamuklar içinde büyütür. Böylece, istemeden de olsa, en basit bir yorum ve eleştiri karşısında dahi üzülecek kadar savunmasız kalmasına yol açar. Gerçi “Alışılmış Spastik Kalıpları" nedeniyle Serebral Palsi'lilere herkes tarafından çoğunlukla “EL BEBEK GÜL BEBEK” davranılsa da, bu konuda ömür boyu garanti verilemez.
Üstelik söz konusu yaklaşımla yaratılan “SANAL DÜNYA” Serebral Palsi'lilerin -farkına varamasalar da- gerçekten mutlu ve üretken olmalarını da engellemektedir. Engelli, ürettiği her şeyin kusursuz olduğunu varsayıyor, ya da fiziksel özrüne sığınıp “BU HALDE NELER YAPIYOR?” şeklindeki, yanlış bakış açısından medet umarak, ürettiklerindeki yanlışları yok sayıyorsa; zihnini ve yüreğini engelsiz kullanamaz ve başarabileceği konularda da olsa hiçbir gerçek sorumluluk üstlenemez.
Oysa saygı çerçevesi içinde kalan, yapıcı yorum ve eleştiri, kendine güvenen kişinin üretkenliğini ve bakış açısını geliştiren en değerli armağandır. Her yorum, sizden doğan bir yapıta, farklı pencerelerden bakmanızı sağlar. Belki de yepyeni fikirler üretirsiniz, ufkunuz genişler...
Annem bana hayatımın hiçbir döneminde, aciz özürlü muamelesi yapmadı. Yazdıklarımın, kişiliğimin ve davranışlarımın en açık ve çetin eleştirmeni oldu. Asla bana acımadı, zaaf göstermedi, “EKSİKSİN...” mesajı vermedi. Bana hep, “Vücudunu kullanamayabilirsin, kafan çalışıyorsa, beyninle ADAM GİBİ ADAM olacaksın.” dedi. Beni hep bu bilinçle yetiştirdi.
BAZEN ANNEMİN BANA NE KADAR SAĞLIKLI DAVRANDIĞINI UNUTUP, BAZI UYARILARINA TEPKİ VERDİĞİM OLMUYOR MU? ELBETTE OLUYOR. ANCAK SONRA ANLIYORUM Kİ; ANNEM BENİ HAYATA HAZIRLIYOR. BANA GÜVENİYOR Kİ, DAHA İYİ, DAHA GÜÇLÜ OLMAMI İSTİYOR.
İNANIN BU MUHTEŞEM BİR DUYGU... BEN HER SEREBRAL PALSİ'LİNİN BU DUYGUYU TATMASINI İSTİYORUM...
ASLI DİNÇMAN İzmir, 03.05.2011
bu nedenle hayatta zorlandığım dönemler oldu.
