Sevgili Dünlük

Aklıma çok eskilerden izlediğim bir film geldi.
"Ölü Ozanlar Derneği"
Okula bir gün çok farklı bir öğretmen gelir ve alışılmış kalıpların dışında yeni düşünceler aşılar öğrencilerine .
Profesör Keating ...
" Yaşadığınız günün her dakikasını , anını değerlendirin , gerçek olan sadece şu andır " der .

Carpe Diem !
Seize the day
Günü yakala ...

İyi de ... Nasıl ?
Hala dündeyim ...

fizy / videomusic.

"Ölü Ozanlar Derneği"nden ben de etkilenmiştim.
Ama Carpe Diem'e katılmıyorum.
İnsanoğlu ruhuyla aklıyla varolduğu için "gün" yok sadece."Dün" de var.Yani doğrular,hatalar,hatıralar.Ve "yarın" da var olacak.Yani umutlar,hayaller ve gerçekler...

Carpe Diem anı yaşamaktır yani: sana mutluluk veren bir şeyle uğraşır ken başka bir şey düşnme gibi yani çocuklar gibi kal . e tabi herşeyin bir zamanı var.

İnsan zinhi sebep-sonuç ilişkisi üzerine programlı. Bu nedenle zihnimizdeki zaman tanımı (doğum ve ölüm arasındaki süreç) doğrusal (lineer) yani dün-bugün-yarın çizgisi içerisinde ilerlediği şekliyle algılanıyor. O yüzden zihnimiz hep geleceğe programlı . Hep daha ileri zamana , daha iyiye , başarıya , akşama , sabaha , yarına , yeni yıla ulaşma telaşı içinde anın tadını çıkaramıyor , yitip giden anlarımızın ardından bakakalıyoruz .
Veya geçmişteki olaylara çok takılı kalıyoruz. Keşke tekrar çocuk gibi zihnimize yerleştirilmiş kalıplardan sıyrılıp anın keyfini sürebilsek

(Polemik olsun diye değil ama bu konu blogunuzun altına iyi gidiyor diye yazma gereği hissediyorum)Mesela siz "keşke çocuk gibi..." dediğiniz için ve başkaları da aynısını dediği için anlıyoruz ki biz ademoğulları zaman zaman "an"dan sıkılıyoruz.Geçmişi özlüyor,geleceği düşlüyoruz.Yani her "an" yaşanılası değil ki "anı yaşa"mak mutluluğa yetmiyor.

"Keşke çocuk gibi" derken o zamanlara duyulan özlemi ifade etmek istememiştim aslında . [FONT=Trebuchet MS]Bugüne kadar hayatın üstümüze eklediklerinden sıyrılma durumuna değinmiştim.[/FONT]
Uzun bir mevzu bu ...