Merhaba, size hastalığım hakkında ve yaşadıklarım hakkında kısaca bilgi vereceğim ve benim durumdaki hastaların ne kadar ilerleyebileceğini size anlatmaya çalışacağım.
Haziran 2018 de kurşunun sol kolumun altından girip omiriliğe takılmasıyla yaralandım.
İlk ameliyat başarısız geçti çünkü kurşun tam omurilikte bulunan çıkıntının içine girmişti.
yaklaşık 10 saat ameliyatta kaldım ve kurşunun çıkarılması hariç zarar gören bedenim kusursuz geçen bir ameliyatla düzeldi. Sadece doktorun herkese ben kurşunu çıkardım demesi haricinde, çünkü 1 hafta boyunca kurşun çıkartılmış sandık ( tüm hastane ve yakın akrabalarım ) ama doktor yanlış açıklama yapmış ve kontrol için emar çekilecekken üzerinizde metal eşya var mı diye sorulması ve benimde bacaklarımda saçma olduğunu belirtmemle birlikte röntgen çekildi. Çekilen röntgen de kurşunun hala omirilikte olduğu saptandı. Yaşanan bu traji komik olaydan sonra hastaneye güvenemedik ve doktor araştırmasına girdik ardından Ankara Tıp'da ameliyat olmaya karar verdim. çok ilgilendiler. Bulunduğum hastaneden enfeksiyon kaptığım için 2 hafta enfeksiyonun geçmesini bekledim ve enfeksiyon geçince ameliyata alındım. Doktor, platin takılma ihtimalinin yüksek olduğunu söylemesine rağmen neyse ki gerek duymadı ve 4 saat süren başka bir ameliyatın ardından kurşun zorda olsa çıkartıldı.
Asıl serüven şimdi başlıyordu hemen fizik tedavi hastanesi araştırmaya başladık ve doktorun yardımıyla önerilen yere gittik. bana konulan ilk tanı T11 ve T12 parableji hastalığıydı bütün bacak ve baldır kaslarım erimiş ayakta dahi duracak gücüm yoktu.
Ama ayağımı kendime doğru çekebiliyordum. Bir umut yürüyebilirim diye hayal ettim.
Hastanede bana söylenilen her egzersizi yaptım yeri geldi canım acıdı yeri geldi ağladım ama acıdı diye hiç bir zaman vaz geçmedim. ilk hafta sadece yatakta egzersiz yaptırdılar. 2. hafta beni bir masaya bağladılar ve dik durabiliyor muyum kontrol ettiler. 1 hafta içerisinde 90 derecelik açıya kadar doğrultuldum ve baş dönmesi, mide bulantısı yada göz kararması yaşamayınca benim ayakta durup durmadığımı test ettiler bacaklarıma şel ( kemerli tahta dizlerin kırılmaması için) bağladılar ve 360 derece kapalı olan masanın içinde sağı ve solu tutarak dik durmaya çalıştım kalçam yada bacaklarım hiç bir tarafa değmeyince 2. gün şeller le paralel barda yürümeye başladım. İlk hafta sadece 6 metre yürüyebiliyordum ama sağı ve solu tutarak yükün yüzde 80 ini kollarıma vererek ardından bir sonra ki hafta 12 metre yürümeye başladım bu arada her gün 3 defa fizik tedavi görüyordum bir tanesi hoca eşliğinde 2 tanesini odamda refakatçim eşliğinde yapıyordum. 3. hafta 18 metreye çıktım 4. hafta ise 24 metre ye ardından kol çalışmalarını eklemeye başladık ilerde kollarımın güçlü olması gerekiyordu 10 kilo ile kondisyona başladım ve taburcu olurken en son 45 kilo kaldırıyordum. 8. hafta da 50 metre ye kadar çıktım. ardından bacak kuvvetleri ölçüldü ve sol bacağımın sağ bacağıma göre daha kuvvetli olduğu anlaşıldı. 9. hafta da sol bacağımda ki şeli çıkardık. artık tek bacağıma basabiliyordum ama dengem hala sıfırdı. kollarıma hala yüzde 50 ye yakın kuvvet veriyordum. 3 hafta tek şel'le çalıştım ve 12. haftanın sonunda sağ bacağımda ki şel'i de çıkardım. artık bacaklarıma yük verebiliyordum. bir problem daha vardı ayak tabanım çok sertti ve topuk hava da kalıyordu düzelmesi umuduyla hep uğraştık ama düzelmedi. Doktor bacaklarıma botoks kararı verdi ve iğneyi yaptık ve afo( ayakların düzelmesi için polietilenden yapılan bir ayakkabı ) takmaya başladım etki edecek diye 2 ay bekledik ama azıcık yumuşattı hala ayaklarım çok sert ve topuğuma basamıyordum. 4 hafta şel'siz paralel barda 50 metre yürümeye devam ettim ve hiç umudumu kaybetmedim. 5. aya girerken doktor ayaklarımın yumuşamadığını görünce kısa yada uzun yürüme cihazı takmam gerektiğini söyledi. dizlerimi yaptığım egzersizler sayesinde çok geliştirdiğim için uzun yerine kısa bacak yürüme cihazı aldık dizim kuvvetli olmasaydı uzun bacak yürüme cihazı almak zorunda kalacaktım ama büyük sorunlara neden olacaktı çünkü dizimi kıramayacaktım. 17. hafta da kısa bacak yürüme cihazım geldi ve 1 hafta paralel barda test yürüyüşü yaptıktan sonra çok önemli bir adım atacaktım yürüteçle yürümeye çalışacaktım. 18. haftaya yürüteçle başladım çok büyük denge sorunlarım vardı haftadan haftaya dengemin yavaşça düzeldiğini farkettim. 22. haftanın sonunda yürüteçle çok nadir düşme tehlikesi geçiriyor olmama rağmen rahat rahat yürümeye başladım. hoca eşliğinde 100 metre koridorda refakatçim ile beraber 150 metre öğle 150 metre de akşam olmak üzere 300 metre yürüyordum. 23. hafta da hocamla karar verdik ve koltuk değneği ile yürümeye başladım bu arada her yürüyüşümde belime bir kemer takılıyor ve biri beni kemerle tutuyordu ilk haftadan son haftaya kadar. ilk 3 gün çok kötü yürüdüm ve başaramayacağımı düşündüm çünkü aşırı kötüydüm ve hocanın beni tekrar yürütece geçirmesinden çok korkmuştum ama düşündüğüm gibi olmadı ve 4. gün biraz daha düzgün bir şekilde koltuk değneği ile yürümeye başladım. 25. haftanın sonunda artık koltuk değneğinden kanedyene geçmeye karar verdik ve kanedyenle yürümeye başladım yine başlarda çok tökezledim ama 30. hafta da artık kanedyenle biraz daha rahat yürümeye başladım. sonrasında merdiven egzersizlerine başladım ve 32. hafta da 1 kat merdiveni inip çıkmaya başladım. ayaklarım düzelmeyince bir daha botoks yaptırdık ve doktorum artık geriye kalan zaman da aynı egzersizleri evde de yapabileceğimi söyledi. 32. haftaya gelinceye kadar bedenim neredeyse bütün egzersizleri yapabiliyordu. doktorumla ve fizik tedavi hocamla konuştum ve beni taburcu ettiler. yataktan bile kalkabileceğime inanmıyorken şuan 4 kat merdiven inip çıkabiliyorum ardından 250 metreyi rahatça çift kanedyen yürüyebiliyorum. en başlarda 50 metre giderken bedenim su içinde kalırken şuan 250 metre yürüdüğümde terlemeye başlıyorum. şuan tek kanedyen evin için de 10 metre kimseden yardım almadan yürüyebiliyorum. Tuvalet ihtiyacımı kendim giderebiliyorum. ve en önemlisi ilk günden beri kendimi tekerlekli sandalyeye mahkum etmedim evime dahi aldırmadım ki rahata alışıp yürümekten vaz geçmeyeyim. Her gün 4 kat inip çıkıyorum ve günde ortalama 1.5 km yol yürüyorum. hastaneye T11 -T12 parableji ile girdim ama şuan raporum da tanımlanmamış ibaresi yazıyor çünkü azmim sayesinde gelişme gösterdim. Haftadan hafta ya gelişmeler oluyor ama gıdım gıdım da olsa gelişme olması beni mutlu ediyor. Umuyorum ki en kısa zamanda bedenim kendini toparlayacak. Hem sizi bilgilendirmek istedim hem de yaşadıklarımı paylaşmak istedim.
ASLA VAZ GEÇMEYİN VE ELİNİZDEN GELDİĞİNCE EMEK HARCAYIN KARŞILIĞINI GÖRECEKSİNİZ SAKIN KENDİNİZİ SALMAYIN.
Haziran 2018 de kurşunun sol kolumun altından girip omiriliğe takılmasıyla yaralandım.
İlk ameliyat başarısız geçti çünkü kurşun tam omurilikte bulunan çıkıntının içine girmişti.
yaklaşık 10 saat ameliyatta kaldım ve kurşunun çıkarılması hariç zarar gören bedenim kusursuz geçen bir ameliyatla düzeldi. Sadece doktorun herkese ben kurşunu çıkardım demesi haricinde, çünkü 1 hafta boyunca kurşun çıkartılmış sandık ( tüm hastane ve yakın akrabalarım ) ama doktor yanlış açıklama yapmış ve kontrol için emar çekilecekken üzerinizde metal eşya var mı diye sorulması ve benimde bacaklarımda saçma olduğunu belirtmemle birlikte röntgen çekildi. Çekilen röntgen de kurşunun hala omirilikte olduğu saptandı. Yaşanan bu traji komik olaydan sonra hastaneye güvenemedik ve doktor araştırmasına girdik ardından Ankara Tıp'da ameliyat olmaya karar verdim. çok ilgilendiler. Bulunduğum hastaneden enfeksiyon kaptığım için 2 hafta enfeksiyonun geçmesini bekledim ve enfeksiyon geçince ameliyata alındım. Doktor, platin takılma ihtimalinin yüksek olduğunu söylemesine rağmen neyse ki gerek duymadı ve 4 saat süren başka bir ameliyatın ardından kurşun zorda olsa çıkartıldı.
Asıl serüven şimdi başlıyordu hemen fizik tedavi hastanesi araştırmaya başladık ve doktorun yardımıyla önerilen yere gittik. bana konulan ilk tanı T11 ve T12 parableji hastalığıydı bütün bacak ve baldır kaslarım erimiş ayakta dahi duracak gücüm yoktu.
Ama ayağımı kendime doğru çekebiliyordum. Bir umut yürüyebilirim diye hayal ettim.
Hastanede bana söylenilen her egzersizi yaptım yeri geldi canım acıdı yeri geldi ağladım ama acıdı diye hiç bir zaman vaz geçmedim. ilk hafta sadece yatakta egzersiz yaptırdılar. 2. hafta beni bir masaya bağladılar ve dik durabiliyor muyum kontrol ettiler. 1 hafta içerisinde 90 derecelik açıya kadar doğrultuldum ve baş dönmesi, mide bulantısı yada göz kararması yaşamayınca benim ayakta durup durmadığımı test ettiler bacaklarıma şel ( kemerli tahta dizlerin kırılmaması için) bağladılar ve 360 derece kapalı olan masanın içinde sağı ve solu tutarak dik durmaya çalıştım kalçam yada bacaklarım hiç bir tarafa değmeyince 2. gün şeller le paralel barda yürümeye başladım. İlk hafta sadece 6 metre yürüyebiliyordum ama sağı ve solu tutarak yükün yüzde 80 ini kollarıma vererek ardından bir sonra ki hafta 12 metre yürümeye başladım bu arada her gün 3 defa fizik tedavi görüyordum bir tanesi hoca eşliğinde 2 tanesini odamda refakatçim eşliğinde yapıyordum. 3. hafta 18 metreye çıktım 4. hafta ise 24 metre ye ardından kol çalışmalarını eklemeye başladık ilerde kollarımın güçlü olması gerekiyordu 10 kilo ile kondisyona başladım ve taburcu olurken en son 45 kilo kaldırıyordum. 8. hafta da 50 metre ye kadar çıktım. ardından bacak kuvvetleri ölçüldü ve sol bacağımın sağ bacağıma göre daha kuvvetli olduğu anlaşıldı. 9. hafta da sol bacağımda ki şeli çıkardık. artık tek bacağıma basabiliyordum ama dengem hala sıfırdı. kollarıma hala yüzde 50 ye yakın kuvvet veriyordum. 3 hafta tek şel'le çalıştım ve 12. haftanın sonunda sağ bacağımda ki şel'i de çıkardım. artık bacaklarıma yük verebiliyordum. bir problem daha vardı ayak tabanım çok sertti ve topuk hava da kalıyordu düzelmesi umuduyla hep uğraştık ama düzelmedi. Doktor bacaklarıma botoks kararı verdi ve iğneyi yaptık ve afo( ayakların düzelmesi için polietilenden yapılan bir ayakkabı ) takmaya başladım etki edecek diye 2 ay bekledik ama azıcık yumuşattı hala ayaklarım çok sert ve topuğuma basamıyordum. 4 hafta şel'siz paralel barda 50 metre yürümeye devam ettim ve hiç umudumu kaybetmedim. 5. aya girerken doktor ayaklarımın yumuşamadığını görünce kısa yada uzun yürüme cihazı takmam gerektiğini söyledi. dizlerimi yaptığım egzersizler sayesinde çok geliştirdiğim için uzun yerine kısa bacak yürüme cihazı aldık dizim kuvvetli olmasaydı uzun bacak yürüme cihazı almak zorunda kalacaktım ama büyük sorunlara neden olacaktı çünkü dizimi kıramayacaktım. 17. hafta da kısa bacak yürüme cihazım geldi ve 1 hafta paralel barda test yürüyüşü yaptıktan sonra çok önemli bir adım atacaktım yürüteçle yürümeye çalışacaktım. 18. haftaya yürüteçle başladım çok büyük denge sorunlarım vardı haftadan haftaya dengemin yavaşça düzeldiğini farkettim. 22. haftanın sonunda yürüteçle çok nadir düşme tehlikesi geçiriyor olmama rağmen rahat rahat yürümeye başladım. hoca eşliğinde 100 metre koridorda refakatçim ile beraber 150 metre öğle 150 metre de akşam olmak üzere 300 metre yürüyordum. 23. hafta da hocamla karar verdik ve koltuk değneği ile yürümeye başladım bu arada her yürüyüşümde belime bir kemer takılıyor ve biri beni kemerle tutuyordu ilk haftadan son haftaya kadar. ilk 3 gün çok kötü yürüdüm ve başaramayacağımı düşündüm çünkü aşırı kötüydüm ve hocanın beni tekrar yürütece geçirmesinden çok korkmuştum ama düşündüğüm gibi olmadı ve 4. gün biraz daha düzgün bir şekilde koltuk değneği ile yürümeye başladım. 25. haftanın sonunda artık koltuk değneğinden kanedyene geçmeye karar verdik ve kanedyenle yürümeye başladım yine başlarda çok tökezledim ama 30. hafta da artık kanedyenle biraz daha rahat yürümeye başladım. sonrasında merdiven egzersizlerine başladım ve 32. hafta da 1 kat merdiveni inip çıkmaya başladım. ayaklarım düzelmeyince bir daha botoks yaptırdık ve doktorum artık geriye kalan zaman da aynı egzersizleri evde de yapabileceğimi söyledi. 32. haftaya gelinceye kadar bedenim neredeyse bütün egzersizleri yapabiliyordu. doktorumla ve fizik tedavi hocamla konuştum ve beni taburcu ettiler. yataktan bile kalkabileceğime inanmıyorken şuan 4 kat merdiven inip çıkabiliyorum ardından 250 metreyi rahatça çift kanedyen yürüyebiliyorum. en başlarda 50 metre giderken bedenim su içinde kalırken şuan 250 metre yürüdüğümde terlemeye başlıyorum. şuan tek kanedyen evin için de 10 metre kimseden yardım almadan yürüyebiliyorum. Tuvalet ihtiyacımı kendim giderebiliyorum. ve en önemlisi ilk günden beri kendimi tekerlekli sandalyeye mahkum etmedim evime dahi aldırmadım ki rahata alışıp yürümekten vaz geçmeyeyim. Her gün 4 kat inip çıkıyorum ve günde ortalama 1.5 km yol yürüyorum. hastaneye T11 -T12 parableji ile girdim ama şuan raporum da tanımlanmamış ibaresi yazıyor çünkü azmim sayesinde gelişme gösterdim. Haftadan hafta ya gelişmeler oluyor ama gıdım gıdım da olsa gelişme olması beni mutlu ediyor. Umuyorum ki en kısa zamanda bedenim kendini toparlayacak. Hem sizi bilgilendirmek istedim hem de yaşadıklarımı paylaşmak istedim.
ASLA VAZ GEÇMEYİN VE ELİNİZDEN GELDİĞİNCE EMEK HARCAYIN KARŞILIĞINI GÖRECEKSİNİZ SAKIN KENDİNİZİ SALMAYIN.
