[umuttt] Benim de soyleyeceklerim var.

Birbirimize ilk baktigimiz gun,boyle kelepceli bir sonla ,olume bahkum olacagimizi biliyorduk degil mi?Ve birbirimize ilk dokundugumuz gun,aramiza suzulen bu sevgiyi,kadife gecenin en uzak yildizina hapsetmek zorunlulugunuda ogrenmistik.

E.......t cok yakisikliydi S......a sizin sabit fikirli torenize yakisacak kadar ictendi.Bense kapkaraydim.Bu cocuklugumun bu kolu kanadi kirilmisligimin kaldiramayacagi kadar agirdim.Asker arkadasimla cikacagini duydugumda asildi sevdamiz kuru bir daragacina.Cirpina cirpina can verisini gordum yuregimin.Bu kadar zor olacagini tahmin edememistim.Eski halim olsa kimsenin beni defterinden silmeyi goze alamayacagini,beni itip kalkamayacagini anlatirdim sana.Ama cok yorgunum S......a . Renkli bir ruhum vardi intihar etti,kurtaramadim onu. Daha oncede vurulmustu fakat bu son kursun topraga gonderdi asik oldugum o renkleri son defa agladim arkasindan.

Usuyorum S.....a,senin sicagini simdiden ozledi gozlerim.Her yanim buz kesti bir icimde sen olan yuregim sicak kaldi geriye.Icimdeki cocuk yirtinircasina haykiriyor,oysa dudaklarimdan bir kelime dokulmedi hala.


Biz hic susmadik S......a. Daglara,denizlere sigmazdi sesimiz.Guneslere,irmaklara soz gecirdiydik.Ne oldu simdi?Bizim sevda turkumuzu penceresiz bir odaya hapsetmeye hakkin varmiydi?

Aklimi kaybedecegim gitme kal S......a.Daha buyumedim ben.Bu aciyi kucaklayacak kadar dag gibi degilim.Hani sen beni koca adam yapacaktin?Turkun yarim kaldi,gogsunde dinledigim ninnileri ucur bana.Azicik nefesini hissedeyim boynunda,hasret kaldigim uykuyu calarim geceden merak etme...


Uzulmeyecegiz icimiz yanmayacak diye yemin etmistik.Yeminim coktan terketti beni,icimdeki o derin yaranin kanina karisti boguldu gitti.


Ve sen duslerimde goremeyecegim kadar mutlu ol S.....a.Mutlulugu yasayan biz degilmi?Artik biz yokuz akan suya,dogan gunese savrulduk, gittik. Ve bir sevgi olduk biz,topraga gomulduk,olmedik,olemedik......

BÜYÜMESEYDIM

Cocukken buyumek isterdim hep.Babamin pantolonunu giydigimde,kemerini belimden degil,yalnizca kafam dısarıda kalacak kadar cekip sıktıgımda ,pantolonun pacalarını ancak ayak bileklerime kadar cekmiş olurdum.Yüzümü ıslatıp,pamukları yerlestirip yüzüme yerlestirdikten sonra,suluboya ile siyaha ve üstüne dalga dalga kahverengiyle boyadıgımda sakallı halimi gorurdum,buyumus halimdi bana göre. Büyüdüm iite, hiç bitmeyen hayallerimle, umutlarımla, yüreğimle, yüregimde ki sevgiyle. Çocukken bilseydim eger,küçücük bir masumken büyümüş olarak yaşanan hayatın böyle boktan olduğunu,hic büyümek istemezdim.Hiç büyümek istemezdim,annem istediğim pilli treni almadığı zaman,okuldakilerin bütün defterleri ve kitapları tam olduğunda benimkiler eksikken, epeyce uzun süre kirasını veremedigimiz evimizden mecburen ayrıldıgımızda bu gün yasasaydım ağlamazdım. Hem çalışıp,hem de okumak zorunda olduğum son öğrencilik günlerimde olmazdı. Büyümeseydim, karın tokluğuna, çalışmak zorunda kalmazdım, askere de gitmezdim. İçki içmez dim, büyümeseydim eğer, on beş on altı yaşlarında başlayan keyifli hafta sonları geçirmek amacıyla içilen içki bir yılda süreklilik kazandı. Ve askerligimden sonra, hiç bir gün içmeden gecmedi, çogu zaman eve nasıl gittiğimi hatırlamazdım. Beş altı arkadaş her aksam birlikte icerdik, bazende on kişi,kimi zamanda on beş kisi olurduk.Aramızda sevenler, aşık olanlar, farklı siyasi görüşleri olanlar,iyi yerlerde is yeri olanlar, kapitalisler, faşist arkadaşlar, sosyalist, hatta komünist olanlarda vardı. Konuştukça içer, içtikçe tartışırdık sonunda sarhoş olup evlerimize giderdik. İctiğimizde kimi zaman kavga da etsek güzel günlerdi. Zamanla uzaklaştık birbirimizden, kimi farklı saatlerde çalışıyor, kiminin izin günleri farkli,kimi baska bir ilde, kimi başka bir ülkede. Eğer çocuk kalsaydım bilmezdim adi yasamı, eğer herkes çocuk kalsaydı farklı görüşler duymayacaktı, herkes çocuk kalsaydı siyasi veya dini farklılıklar için kavga olmayacaktı. Çünkü yoktu çocuklar için böyle bir ayrim.

Hayatimin ilk askini yasamaya basladigimda,aci,uzuntu,hayal kirikligi ve bunalimlarin beni bekledigini bilmiyordum.Herseyin yeni mutluluklar getirecegini dusunmustum.Genellikle boyle olmaz ama umidimi hic bir zaman kesmemistim.Ve yasamin degisik anlari beni hayal kirikligina ugratmaktan hic bir zaman vazgecmediler.Belkide cok sey bekliyordum,belki de yanlis yollara yoneliyor,bana ait olmayan anahtarlarla,bana ait olmayan kapilari acmaya calisiyordum.Sebep her ne idiyse,sonuc olarak dusumde renkli hayaller,,elimde kocaman bir hiclikle yasamaya devam ettim.Gercek dunyadan uzakta,kurdugum hayaller ulkesinin prensiydim.Gercekte ise butun siradan insanlar gibi cabalamak,yetismeye calismak,rekabet etmek,saldirilara karsi koymak ve carkin dislisi olmayi kabul etmek zorundaydim.Zorundaydim,bu zorunluluk duygusunun hep midemi bulandirdigini biliyordum.Istek ve iradem disinda,kurallara uymak Adina yaptigim hersey beni balciga bulamis gibi hissediyordum.Ozeldim ve farkli olmaliydim.Siradan ve genel hic birseye deger vermedimFaydali degil,ozel ve siradisi olmaliydi eger,bir seye deger verip onaylayacaksam.


Zamanla kalabalikta yapayalniz hissetmenin aslinda ciddi bir sekilde onemli bir duygu oldugunu farkettim.Evet,hep yalnizdim.Evde,isyerinde,dost sohbetlerinde,sevisirken,aglarken,mutluyken,korkuy orken,hep ama hep yalnizdim.Bu yanlizligi ben yaratmistim.Kendimleyken bile yapayalnizdim.Artik bu duygu bir parcamdi ve onunla yasamaktan mutlu olmayi ogrenmeye baslamistim.Cunku iliskiler dayanamiyacagim kadar acimasiz,asla ayak uyduramayacagim kadar karmakarisikti.Roller agir,replikler uzundu ve ben hicte iyi bir oyuncu degildim.Ama eger iyi bir oyuncu degilseniz,yasamda pek bir sansiniz yok ve asla basrolu kapamiyorsunuz.Yasami bir figuran olarak oynamaksa hicte bana uyan birsey degildi.Boyle agir celiskiler yasarken iliskiler yasamanin mutlak imkansizligini dusunmek bile korkunctu.Bu devinimler,her gecen gun beni daha bir icime dondurdu.Yasamla arama bir duvar ormustum.Insanlarla yasiyor,ama asla onlari hissetmiyordum.Cunku hersey bir oyundan ibaretti.Sahneden sahneye geciliyor,dekorlar degisiyor,seyirci kimi zaman alkislayip tempo tutuyor,Kimi zamanda yuhaliyip, kufurler yagdiriyordu.Ve oyun bazen bir komedi,bazen bir trajedi,bazende bir dram olarak devam ediyor.Yasam sahne makyajini ustalikla yapan,sahne kostumlerini ozenle kusanan,repliklerini bir kez daha ezberleyip bombos gozlerle kendini sahnenin ortasina atan yetenekli oyuncularla doluydu.Butun bu kaos icinde,sahnenin ortasinda cirilciplak parlayan gozler ve delicesine atan bir yurekle dimdik ayakta duran ve kendini siirleriyle ifade eden birini gorurseniz,yada gordugunu sanirsaniz ona ait olmaktan,ona sahip olmaktan onu yasamak ve onun icin olmaktan baska ne isteyebilirsiniz?


Iste benim asik olusumda boyleydi.Bunun bir yanilsama oldugunu o zaman farketmemistim.Erisemiyecegim kadar yukselmis oldugunu,diger insanlardan farkli,siradan rollere burunmuyecek kadar kendinin farkinda ve gururlu oldugunu dusunmustum.Ona bu yuzden asik oldum.Insanlarin suratina bir tokat gibi inen dizelerin ancak boyle bir yurekten cikabilecegini dusunmustum.Evet,bu yuzden ona asik oldum.Ona dair butun duygularimi,onu nasil sevdigimi,ona kendimi adayabilecegimi,gun batana,gun dogana kadar milyonlarca kez hic durmadan,dua eder gibi onu,adini,ona olan askimi tekrarlayabilecegimi hissettim.Ve bunlari ona anlatmaktanda hic korkmadim.Ona,ona olan askimi anlattim.Yasantimin gercek anlami oydu.Bundan sonra sadece o vardi ve ben,olumumden sonra kendimi ona adamis olmaya devam edecektim.Yasadigim reddedilisler ve beklemelerse hic bir onem ifade etmiyordu cunku o,hayatim boyunca olmak istedigim gibi biriydi ve onun beni reddetmesi,benim ona olan askimi asla zayiflatmayacakti. Beni gormeye devam ediyor.Zaman zaman ziyaretime geliyor,benimle sevisiyor,bana sefkat gosteriyor,romantik anlar yasatiyor ve gidiyordu.Ama benimle gercek bir ask yasamayi hic bir zaman kabullenmedi.Bense elimdekiyle yetinmeye calisiyor,onu boyle kabullenmeye bakiyordum.Bir ruyadaydim,iradem elimden alinmis,duygularim kontrolumden cikmisti.Uykumdan onun kokusunu duyarak uyaniyordum.Ona dokunan ellerimi dudaklarima yapistirarak uykuya daliyordum.Bu olanlara inanamiyordum.Bir mucize yasiyordum.Tum gecmisimi,planladigim tum gelecegimi silmistim.Sadece o ve yasadigim su an vardi.Ve zamani durdurmak basimi omuzuna koyup oylece olmek istiyordum. Hayatimdaki varligini surduruyor ,ama hic bir zaman nufuz etmiyordu.Ne yasadigimin fakrinda degildim ama bunun mutlu birsey oldugunu biliyor ve devam etmesini istiyordum.Bir yandan bu duyguyu sonsuza dek yasatmak istiyor ama herseyin bir gun bitecegini farkediyordum.Butun korkum onu boyle severken ,onun beni birakip gitmesiydi.Bundan daha buyuk bir korkum daha vardi,ona olan askimin bir gun son bulmasi.Bu beni harap ederdi.Hayatimin en guzel anlarini yok etmek istemiyordum.Bu aski hep yasatmaliydim.Cunku o buna degerdi ve benim ondan baska birseyim yoktu.O beni yasamima anlam vermis,yuregimi canlandirmisti.Cunku o gercekti.Cunku o yalindi ve ruhuyla yasiyordu.Birinin size boyle derinden baglandigini bildiginizde ona karsi nasil davranirdiniz?Oda bana karsi tipki sizin gibi,siz digerleri gibi davranmaya basladi.Ona adanmis yemyesil yaprakli,derin koklu bir agaci kemirmeye basladi.Artik kendimi aptal hissediyordum ve asik olmaktan utaniyordum.Bu utanc icimi parcaliyordu.Hepsi ruya miydi?Ciplakligi onun kostumu,konusmalari onun repliklerimiydi.Nasilda yaniltmisti beni.Degisen bir sey yoktu.Fark yoktu.Hersey ayni,herkes bir digeri gibiydi.Beni birakip gitmesinden korkmustum ona olan askimin son bulmasindan korkmustum.Ama hic bir zaman onun gercek olmadigindan korkmak aklima gelmemisti.Ve bu olabileceklerin en kotusuydu.Onu icimde yarattigim gibi degildi o gercekte.Bunun icin onu suclamak gereksizdi.Bu duydugum derin ihtiyacla ruhumun yarattigi bir yanilsamaydi,hepsi,o Artik uyanmis ,sarsilarak kendime gelmistim.Onunla yazadigim zamanlarsa,bellegimde hos ani parcaciklari olarak kazinmis kalmisti.Boylesine emin oldugum bir anda,herseyin dusundugumun tam tersi oldugunu anlamak,aska duyguya,sevgiye ve gerceklige dair butun inanclarimi zedelemisti.Artik hic bir sey aramayacak,hic bir seyin pesinden kosmayacak kadar yorgun ve isteksizdim.


Yolu bulamamistim.Gercekligi gorememistimBunu cok istemis,ama yapamamistim.Becerememistim.Artik kostumu giymeli,makyajimi yapmaliyim.Replikler ezberlenmis,son provalar yapilmisti sahne beni bekliyor.Rolumse sevgilisine duskun,romantik,kiskanc ve yalan soylemek. Artik boyle bir yasam beni bekliyor.Dusunmeden,hissetmeden,yasamadan Belki daha az aci verir?Kimbilir…..

hayat sahnesi bence tüm karamsarlıkları silecek kadar güzel ve sahne tozunu bir kez yutan insan bundan asla vazgeçmez....kalbinize sağlık...