Bende 19 yaşında trafik kazası sonucu OF lu oldum.Seviyem c6.
İlk zamanlar bende yaşadığım hastalığı kabullenemedim,bazen aylarca evden dışarı çıkmadım.Dışarı çıktığımda herkes bana bakıyormuş, acıyorlarmış gibi bir psikolojinin içindeydim.
Bir gün geldi, hayatının böyle devam edemeyeceğine karar kıldım.Bütün tabuları yıktım,hayata tekrar entegre olmaya karar verdim.Şimdi bir işim var,çalışıyorum.Evde kapalı kaldığım zamanlara pişmanlık duyuyorum.
Diyeceğim o ki, sonradan engelli olan kişilerin birçoğu bu durumu ilk yıllarda kabullenmekte zorlanıyor ve hayata küsüyor.Sonradan bir şekilde kabulleniyor veya kabullenmek zorunda kalıyor.
Size tavsiyem kendine bazı meşkaleler bulun.İş bulabiliyorsanız çalışın,sık sık dışarı çıkın,kitap okuyun,kendi rahatsızlığından olan arkadaşlarla ara sıra sohbet edin. Çünkü en iyi seni onlar anlar,bazen annen,baban veya kardeşinle paylaşamadığın duygularını onlarla daha rahat paylaşabilirsin.
Mesela GURUR GÖÇ diye OF lu bir arkadaş var kitap yazmış,başından geçen kazayı ve daha sonraki tedavi sürecini anlatmış.Güzel bir çalışma olmuş,okumanızı tavsiye ederim.
İyileşme kısmına gelince ise bu tamamen kişinin yaralanma durumuna bağlı. Ben OF lu olup yürüyebilen çok kişi gördüm ama yürüyemeyen daha çok kişi gördüm.
Size düşen egzersizleri aksatmadan yapmak,kendi başınıza yapabileceğiniz bütün işleri kendiniz yapmak, moral ve motivasyonu hiç düşürmemek.
Allah'tan ümit kesilmez, şu an için kesin bir tedavisi yok ama bu ileride de olmayacak anlamına gelmez.İnşallah tez zamanda bir tedavi bulunurda tüm şifa bekleyen arkadaşlarımız sağlığına kavuşur.