Merhabalar. 17 Yaşına girmiş bir erkek çocuğum. Kısa bir zaman içinde Asperger sendromuna sahip olduğumu öğrendim, veya başka bir deyişle, anaokuluna gittiğim ilk gün farkedip de nedenini bunca senedir anlayamadığım ve araştırma gereksinimi duymadığım hastalığımı keşfettim.
Bu postu aslında biraz içimi dökmek için açıyorum çünkü hiç iyi bir durumda değilim.
4 civarı yaşlarımda kendi kendime, kısa bir zamanda okuma ve yazmayı öğrendim. Ondan sonra kısaca, hayatımın tam anlamıyla %90' ını televizyon ve internet üzerinde geçirdim. Bu periyodun içinde, söylemek gerekirse birçok şeye rast geldim. Kafam yeterince hızlı çalıştığı için siteden siteye, oyundan oyuna, konudan konuya atlıyordum. Canımı yakan şey ise, bu zamanımın tamamı boş olarak geçti.
Okul hayatım rezaletti. Anaokul, ilkokul 1,2 ve gerisini başka bir okulda okudum. Beş para etmez öğretmenlere denk geldim. Doğru hatırlıyorsam ilkokul öğretmenim veli toplantısında zeka olarak geride olduğumu söylemişti aileme.
Okulda her gün geçirdiğim 7 saat işkence gibi geliyordu. O zamanlara ait hiçbir anım yoktur. 1 ile 4. sınıflar arası dediğimiz periyot, benim için bitkisel hayat gibi geçti. Okulda arkadaşlarımın haraketlerini sabit bir şekilde izleyip, eve gelip bilgisayara geçiyordum.
Dışarıda gezmekten nefret ederdim. Nefret etmekten öte, etrafıma bakamazdım bile anksiyeteden. Evimin 1 sokak ötesini, 13-14 yaşımda öğrendim.
Bu kısımları daha fazla anlatmaya ihtiyaç duymuyorum. Kısacası, hayatımın tamamı kafamın içinde geçti. Fakat anksiyete yüzünden ne hobilerime kafamı verebildim, ne de kendimi geliştirebildim. Bir çocuk nasıl haberi olmadığı bir matematik sınavına girip de Türkiye birincisi olduğunu 4-5 sene sonra öğrenir? Neden bir şey yapılmaz bununla ilgili?
Aileme sevgimi tek bir kez bile göstermedim. Evde tek bir kere bile suratlarına baktığımı hatırlamıyorum. Bunun nedeni ilk zamanlarda sahip olduğum sendromdan olsa da, ilerleyen safhalarda sosyal nedenlerde aldığım işkence düzeyinde anksiyete yüzünden oldu.
Anksiyete yüzünden parmaklarımı zihinsel engelli bazı kişiler gibi tüm eklemlerinden kıvırmaya başladım. Çenemi ekleminden kütletmeye başladım. kendimi bildim bileli tiklerim vardı açıkçası. Çocukken pantolonumu sürekli bacak arama sıkıştırmak gibi. Ancak bu tikler benim vücuduma zararlı oldu. Çenemdekini kesmeyi başarsam da ellerimde olan halen devam ediyor, yaklaşık 9 senedir. Ellerim hasar almış durumda, ben sürekli dert yakınıyorum, ailemin bunca zaman boyunca tek yaptıkları şey ilerde acı çekersin, düzelir...
1 sene önceye kadar ileriye saralım. Adını vermek istemediğim bir sebep yüzünden travma geçirdim. Her gün travma geçiriyordum zaten ama bu farklı tabii ki. Artık kendim psikologa gitmek için yalvardım. Götürdüler, 9 ay boyunca bomboş geçirdikten sonra antidepresanı dayayıp bıraktı. Bu antidepresan yüzünden nadir yaşanan bir tepkileşim yüzünden bundan bambaşka, daha büyük bir derdin içine kafamı soktum fakat o başka bir konu.
Birkaç ay önce başka bir psikologa gitmeyi istedim. Bu son gittiğim psikolog ise sonunda bir tanı koymayı başardı. Ve buradayım...
Şuan ülkenin en iyi fen liselerinden birinde okuyorum. Hoş, şu anda bile pek de zorlanmadan dersleri öğrenebiliyor(d)um. Kodlama yeteneğim ise görünüşe bakılırsa arkadaşlarımdan çok çok daha üst düzeyde. Ama ne diyeyim, moralim bozuluyor sadece daha önceden başlamadığım, başlattırılmadığım için.
Ailem benim evdeki bu kadar insani olmayan, donuk davranışıma rağmen, 10 sene boyunca tek bir kelime ile okuldan, sosyal hayatımdan bahsetmememe rağmen, hiçbir şey yapmaması, hiçbir psikologtan doğru düzgün yardım istememesi sinirimi bozuyor. Ki, fazla uzatmak istemediğim için anlatmadığım tonla, bunlardan daha beter otistik davranış sergiliyorum, sergiledim.
Bunların hepsine tamam diyorum. Geçene üzülmek fayda etmiyor. Annem ve babam, sosyoekonomik durumları berbat geçmiş birer insan. Hayatları pek iyi geçmemiş. Evlendikten sonra bile kendimi bildim bileli evde hep bir stres ortamı yaşandı. Annem hep hasta, babam işte çalışıyor. Onları nasıl suçlayabilirim?
Ancak bunlardan daha vahim. 17 yaşımdayım, benim o kadar sosyal yaşamdan kopuk, internetten bilgi edinen bir insan olduğumu göz ardı edip sanki zevk alırmışçasına teknolojiyi yasaklama huyları var. Bir türlü anlamış değilim, Parasını bile kendim verdiğim bilgisayar ve telefona zar zor geçiyorum. Resmen son yıllarda bu olaylar yüzünden kafayı bu yönden de sıyırmış durumdayım.
Doktor ne olduğumu açıklamış durumda, halen inanmıyorlar. Benim normal olduğumu düşünmekte o kadar inatçılar ki.
Bu foruma geldim. Bir baktım, Aspergerli 3 yaşındaki çocuğuna imkanlar sağlayan kişileri görüyorum. Çocuk ingilizce öğreniyor, kodlama dili öğreniyor. Okul hayatı boyunca bir işkence çekmek zorunda kalmayacak,.
Ben her şeyi anlatamayacağımı biliyorum, o yüzden belki de dıştan aslında en haksız göründüğüm ve hafif olan durumu sizlerle paylaşmak istedim. En ufak bir iyi nokta göremiyorum sadece. Boktanlığa o kadar alıştım ki, umrumda bile değil birçok şey. Ama artık bazı şeylerin devam etmekte ısrar etmesi sinirimi bozuyor.
Bu postu aslında biraz içimi dökmek için açıyorum çünkü hiç iyi bir durumda değilim.
4 civarı yaşlarımda kendi kendime, kısa bir zamanda okuma ve yazmayı öğrendim. Ondan sonra kısaca, hayatımın tam anlamıyla %90' ını televizyon ve internet üzerinde geçirdim. Bu periyodun içinde, söylemek gerekirse birçok şeye rast geldim. Kafam yeterince hızlı çalıştığı için siteden siteye, oyundan oyuna, konudan konuya atlıyordum. Canımı yakan şey ise, bu zamanımın tamamı boş olarak geçti.
Okul hayatım rezaletti. Anaokul, ilkokul 1,2 ve gerisini başka bir okulda okudum. Beş para etmez öğretmenlere denk geldim. Doğru hatırlıyorsam ilkokul öğretmenim veli toplantısında zeka olarak geride olduğumu söylemişti aileme.
Okulda her gün geçirdiğim 7 saat işkence gibi geliyordu. O zamanlara ait hiçbir anım yoktur. 1 ile 4. sınıflar arası dediğimiz periyot, benim için bitkisel hayat gibi geçti. Okulda arkadaşlarımın haraketlerini sabit bir şekilde izleyip, eve gelip bilgisayara geçiyordum.
Dışarıda gezmekten nefret ederdim. Nefret etmekten öte, etrafıma bakamazdım bile anksiyeteden. Evimin 1 sokak ötesini, 13-14 yaşımda öğrendim.
Bu kısımları daha fazla anlatmaya ihtiyaç duymuyorum. Kısacası, hayatımın tamamı kafamın içinde geçti. Fakat anksiyete yüzünden ne hobilerime kafamı verebildim, ne de kendimi geliştirebildim. Bir çocuk nasıl haberi olmadığı bir matematik sınavına girip de Türkiye birincisi olduğunu 4-5 sene sonra öğrenir? Neden bir şey yapılmaz bununla ilgili?
Aileme sevgimi tek bir kez bile göstermedim. Evde tek bir kere bile suratlarına baktığımı hatırlamıyorum. Bunun nedeni ilk zamanlarda sahip olduğum sendromdan olsa da, ilerleyen safhalarda sosyal nedenlerde aldığım işkence düzeyinde anksiyete yüzünden oldu.
Anksiyete yüzünden parmaklarımı zihinsel engelli bazı kişiler gibi tüm eklemlerinden kıvırmaya başladım. Çenemi ekleminden kütletmeye başladım. kendimi bildim bileli tiklerim vardı açıkçası. Çocukken pantolonumu sürekli bacak arama sıkıştırmak gibi. Ancak bu tikler benim vücuduma zararlı oldu. Çenemdekini kesmeyi başarsam da ellerimde olan halen devam ediyor, yaklaşık 9 senedir. Ellerim hasar almış durumda, ben sürekli dert yakınıyorum, ailemin bunca zaman boyunca tek yaptıkları şey ilerde acı çekersin, düzelir...
1 sene önceye kadar ileriye saralım. Adını vermek istemediğim bir sebep yüzünden travma geçirdim. Her gün travma geçiriyordum zaten ama bu farklı tabii ki. Artık kendim psikologa gitmek için yalvardım. Götürdüler, 9 ay boyunca bomboş geçirdikten sonra antidepresanı dayayıp bıraktı. Bu antidepresan yüzünden nadir yaşanan bir tepkileşim yüzünden bundan bambaşka, daha büyük bir derdin içine kafamı soktum fakat o başka bir konu.
Birkaç ay önce başka bir psikologa gitmeyi istedim. Bu son gittiğim psikolog ise sonunda bir tanı koymayı başardı. Ve buradayım...
Şuan ülkenin en iyi fen liselerinden birinde okuyorum. Hoş, şu anda bile pek de zorlanmadan dersleri öğrenebiliyor(d)um. Kodlama yeteneğim ise görünüşe bakılırsa arkadaşlarımdan çok çok daha üst düzeyde. Ama ne diyeyim, moralim bozuluyor sadece daha önceden başlamadığım, başlattırılmadığım için.
Ailem benim evdeki bu kadar insani olmayan, donuk davranışıma rağmen, 10 sene boyunca tek bir kelime ile okuldan, sosyal hayatımdan bahsetmememe rağmen, hiçbir şey yapmaması, hiçbir psikologtan doğru düzgün yardım istememesi sinirimi bozuyor. Ki, fazla uzatmak istemediğim için anlatmadığım tonla, bunlardan daha beter otistik davranış sergiliyorum, sergiledim.
Bunların hepsine tamam diyorum. Geçene üzülmek fayda etmiyor. Annem ve babam, sosyoekonomik durumları berbat geçmiş birer insan. Hayatları pek iyi geçmemiş. Evlendikten sonra bile kendimi bildim bileli evde hep bir stres ortamı yaşandı. Annem hep hasta, babam işte çalışıyor. Onları nasıl suçlayabilirim?
Ancak bunlardan daha vahim. 17 yaşımdayım, benim o kadar sosyal yaşamdan kopuk, internetten bilgi edinen bir insan olduğumu göz ardı edip sanki zevk alırmışçasına teknolojiyi yasaklama huyları var. Bir türlü anlamış değilim, Parasını bile kendim verdiğim bilgisayar ve telefona zar zor geçiyorum. Resmen son yıllarda bu olaylar yüzünden kafayı bu yönden de sıyırmış durumdayım.
Doktor ne olduğumu açıklamış durumda, halen inanmıyorlar. Benim normal olduğumu düşünmekte o kadar inatçılar ki.
Bu foruma geldim. Bir baktım, Aspergerli 3 yaşındaki çocuğuna imkanlar sağlayan kişileri görüyorum. Çocuk ingilizce öğreniyor, kodlama dili öğreniyor. Okul hayatı boyunca bir işkence çekmek zorunda kalmayacak,.
Ben her şeyi anlatamayacağımı biliyorum, o yüzden belki de dıştan aslında en haksız göründüğüm ve hafif olan durumu sizlerle paylaşmak istedim. En ufak bir iyi nokta göremiyorum sadece. Boktanlığa o kadar alıştım ki, umrumda bile değil birçok şey. Ama artık bazı şeylerin devam etmekte ısrar etmesi sinirimi bozuyor.
