Kutlamaya bu kadar takılmaya karşıyım. Engelimizi kutlamıyorlar, günümüzü kutluyorlar. Ayrıca bunca zorluğa rağmen iş güç sahibi olabilmek, kendi başına yaşayabilmek, kendi hayatının sorumluluklarını eline alabilmek vb.herkesin harcı değil. Bu zamanda bile hala bana '' nasıl oluyor da yalnız yaşayabiliyorsun? korkmuyor musun? biz cesaret edemeyiz'' diyenler oluyor. Bu durumda aslında engelimiz kutlanılası bir hal oluyor. Ben bundan rahatsız olmuyor, tersine memnun oluyorum.
Çoğu zaman düşüncelerimden geçen şey şudur '' Şimdi ben engelli olmasaydım şunları şunları yapardım. İstediğim her şeyi kolayca elde ederdim. Mükemmel bir hayatım olurdu. Ama bir yandan bu çok basit bir yaşam şekli olurdu. Bu durumda olup da mükemmel olabilmek çok daha doyurucu bana göre''
Zoru başarmayı seven biri olduğum içindir belki de bu düşünceler. Ama dediğim gibi çok daha doyurucu.