Salaklığım ve cahilliğim neticesinde tarikat-tasavvuf vs. gibi ahmaklıklara bulaştım ve neticede defalarca delirdim.
Tarikat tasavvuf gibi tezgahların ne büyük şeytanlıklar olduğunu çok geç keşfettim. Zaten ondan sonra da 6 senedir delirmem gibi bir şey mevzubahis olmadı.
Ama kendimi yaptığım bunca delilik ve salaklıklardan dolayı asla affetmiyorum. Tiksiniyorum cidden kendimden. İnsanlarla da ekseriyetle yerinde bir ilişkim olmadı. Bendeki tuhaflığı gören 3-5 muhatap oldu sonra irtibatı kesti.
6 senedir doktora gidiyorum bir haltın düzeldiği yok. Vermediği psikiyatrik ilaç kalmadı gibi bir şey. Zorla yeşil reçeteli ilaçlar için ikna ediyordu ben de pes ettim 3-4 aydır kullanıyorum.
Zaten deli damgası yediğim için ne kadar uğraşsam da bu şartlara rağmen inanılmayacak başarılar elde etsem de kimsenin iş verdiği yok. Ailemin canlarından can giderek verdiği beş kuruş parayla sağdan soldan aldığım borçla asgari ihtiyaçlarımı bile temin edemeden sefalet içinde sürünüyorum. Zaten evde yediğim bir tabak yemek içtiğim çay için bile içleri gidiyor ben de nefret ediyorum ailemden onlar da benden iğreniyor. Evde yabancı gibi hiçbiriyle konuşmuyorum zaten tek irtibatımız da kavga oluyor.
En son peder dövmeye başladı. Yaşım 30 kaldıramadım intihar ettim o gece. Acile götürmüşler yoğun bakım mide yıkama vs. 2-3 gün sonra taburcu ettiler.
Psikiyatri denilen şeyin benim için hiçbir halta yaramadığı sadece resmi torbacılık yaptıkları gün gibi aşikar. Ama ilaçları bırakmak vs. de bir halt değil çünkü bokun boku bir hayat var zaten ilaçları bıraksam da bir halt değişmeyecek.
Ne yapacağımı bilmiyorum ama galiba hayat hiç de uzun sürmeyecek benim için. Hiçlik hiç olmak da bombok bir şey defalarca delirerek vs. yaşadım ama hayatın bombok oluşu da apayrı derecede aşikar.
İlaçların tesiriyle uyuşmuş beyni her daim yorgun ve erimiş hiçbir şeye konsantre olamayan bir ahmak olarak gitgide daha da bombok hale gelecek hayatımda pisliğin içinde mahvolarak öleceğim.
Tarikat tasavvuf gibi tezgahların ne büyük şeytanlıklar olduğunu çok geç keşfettim. Zaten ondan sonra da 6 senedir delirmem gibi bir şey mevzubahis olmadı.
Ama kendimi yaptığım bunca delilik ve salaklıklardan dolayı asla affetmiyorum. Tiksiniyorum cidden kendimden. İnsanlarla da ekseriyetle yerinde bir ilişkim olmadı. Bendeki tuhaflığı gören 3-5 muhatap oldu sonra irtibatı kesti.
6 senedir doktora gidiyorum bir haltın düzeldiği yok. Vermediği psikiyatrik ilaç kalmadı gibi bir şey. Zorla yeşil reçeteli ilaçlar için ikna ediyordu ben de pes ettim 3-4 aydır kullanıyorum.
Zaten deli damgası yediğim için ne kadar uğraşsam da bu şartlara rağmen inanılmayacak başarılar elde etsem de kimsenin iş verdiği yok. Ailemin canlarından can giderek verdiği beş kuruş parayla sağdan soldan aldığım borçla asgari ihtiyaçlarımı bile temin edemeden sefalet içinde sürünüyorum. Zaten evde yediğim bir tabak yemek içtiğim çay için bile içleri gidiyor ben de nefret ediyorum ailemden onlar da benden iğreniyor. Evde yabancı gibi hiçbiriyle konuşmuyorum zaten tek irtibatımız da kavga oluyor.
En son peder dövmeye başladı. Yaşım 30 kaldıramadım intihar ettim o gece. Acile götürmüşler yoğun bakım mide yıkama vs. 2-3 gün sonra taburcu ettiler.
Psikiyatri denilen şeyin benim için hiçbir halta yaramadığı sadece resmi torbacılık yaptıkları gün gibi aşikar. Ama ilaçları bırakmak vs. de bir halt değil çünkü bokun boku bir hayat var zaten ilaçları bıraksam da bir halt değişmeyecek.
Ne yapacağımı bilmiyorum ama galiba hayat hiç de uzun sürmeyecek benim için. Hiçlik hiç olmak da bombok bir şey defalarca delirerek vs. yaşadım ama hayatın bombok oluşu da apayrı derecede aşikar.
İlaçların tesiriyle uyuşmuş beyni her daim yorgun ve erimiş hiçbir şeye konsantre olamayan bir ahmak olarak gitgide daha da bombok hale gelecek hayatımda pisliğin içinde mahvolarak öleceğim.