Sevgili Dostlar,
Engelliler biz sitesi ve forum ortamında başlayan yaşama tutunma çabalarımı hatırlıyorum... Birçoğumuz gibi ben de yaralıydım ve soluklanacak, halimden anlayacak birilerinin olduğu bir kuytuluk arıyordum. Birkaç mesajdan sonra burasının kuytuluk ama sıcak bir ortam olduğunu anladım. O zamanlarda elimi daha rahat kullanıyodum, daha aktif bir forum kullanıcısıydım... Bana verdiğiniz cesaretle makale yazmaya başladım. Çünkü her gün kendimi buraya yakın hissediyordum. Hatta ait hissediyordum. Yazdıkça düşünüyor, düşündükçe yazıyordum. ve yorumlar bir sıcak çay tadındaydı.
Tüm bunlar olurken yeni insanlar, yaşam öyküleri, başarı öyküleri ile tanıştım. Sanal ortamda tanıdığım dostları gerçek dünyada da tanımanın, yeni bir insanı tanımanın güzelliğini yaşadım. Birçok usta, arkasında altın tozlu izler bırakıp ilerliyordu. Yeni yüzmeyi öğrenmiş gibiydim ve burada yüzme olimpiyadı yapılıyor gibiydi. Keskin zeka, ince zeka, ince alay, sosyoloji, sosyal psikoloji, müzik, usta üyeler, hayatla ve hatta kendisiyle dalga geçebilen ayrıcalıklı insanlar, neşe küpleri, öfkeli delikanlılar, ağır abiler, muhalif, herşeye muhalifler, ciddi düşünürler, dalgacı mahmutlar, hayatta karşılaşılan her telden insan burada vardı. Hepsinden birşey öğrendim. Zaman geldi, aynada kendime göz attım, zaman geldi, kendimi görmezden geldim, kendimden kaçtım... Nereye gitsem, gözlerimi kaçırsam da yine kendimi gördüm. Aslında o, büyük ve ihtişamlı vuruşma istiyordu besbelli... Artık daha fazla kaçmanın faydası yoktu... Ya kılıçları çekip bir gladyatör gibi arenadan tek başıma çıkacaktım ya da sonsuza dek barış antlaşması yapacaktık. Yine sancılı bir dönem bizi bekliyordu. Biz, yani önceki ben ve onun kaderi ve şimdiki ben ve kaderim...
Sancılar doğum habercisidir... Sancısız bir yaşam mümkün değildir. Hayat, verdiğimiz kararlar ile sorgular bizi. Nihayet kendini sorgulama zamanı gelip çatıyor. Kararımı onunla barışıp ben olmaktan yana verdim. Bu aynı zamanda Yeni Bir yaşamın başlangıcı oldu. Hayatta ben de varım! Fiziksel olarak mükemmel değilim ama ruhsal açıdan iyileşebilirim. Bunun için bir görev üstlenmem ve bunu en iyi şekilde yapmam gerekiyor diye düşündüm... Kendi hastalığım ile ilgili fark yaratmak çok mantıklı görünüyordu. Çağın en önemli gücü bilgiydi. Rafine edilmiş, güvenilir bilgiye sahip olmak, başlıbaşına bir avantaj sağlıyordu. Bilgiyi paylaşmak, onu çoğaltıyor, yeni bilgiler yeni insanlar, yeni fikirler, ilhamlar getiriyordu.
Bu mücadele yani ALS hastalığı ile bireysel olarak sürdürdüğüm mücadele, toplumsallığa dönüşüyor, giderek kendimi ertesi gün yapılacak işleri planlarken buluyordum. Bu, aslında beni geleceğe bağlıyordu.
Sevgili Bülent bunu şimdi daha iyi anlıyorum. Sosyal paylaşım platformlarını sadece günlük sohbet ve haberlerle ayakta tutmak çok zor. Bu nedenle, ilgili alanında ciddi işler yapıyorsun. Zaman, en kıymetli boyut. Bazen herkesin kendi gönül verdiği işine yoğunlaşması gerekiyor. Bu bir yolayrımı değil. Bu aynı ofiste başka odaya taşınmak gibi.
Aslında kısa bir Teşekkür mesajı yazacaktım fakat bu buraya gönül vermiş dostlara haksızlık olacaktı. Mesajı yazmaya başladım ve aklımdan bunlar geçti. Paylaşmadan edemedim.
engelliler biz sitesinin benim hayatımda önemli bir yeri vardır. Bunun için her zaman benim için- yeri ayrıdır. Teşekkürler Bülent ve siteyi canlı tutan tüm dostlar!
Tüm dostlara ve pekçok yeni üyelerimize gönül dolusu sevgiler- selamlar
Alper Kaya
ALS MNH hastası
İzmir
ALS MNH (Amiyotrofik Lateral Skleroz - Motor Nöron Hastalığı)