bence aşk ve cinsellik çok abartılmış şeyler.şöyle bir etrafınıza baktıgınızda herkes bunun peşinde bütün diziler şarkılar bunun üzerine.saglıklı saglıksız her ınsan, bütün zaferlerini bunun üzerine kurmuş.bumudur yanibizim insan olarak en büyük zaferimiz hormonlarımızın peşinden gitmekmi ? evlenmekmidir ? çocuk yapmak çok ayrı birşey bunu diğerlerinden ayırıyorum.belkide 5 yıl önce bu hastalığa yakalanmasaydım belkı suan onunla bi çocugumuz vardı.okuldan alacağı eğitimin ve benim vericeğim ilgi ve eğitimin dışında bir vasfı olmıcak ,herkes gibi olan doğup,istemediği işlerde çalışıp,biriyle evlenip,yaşlanıp ölcek bi çocuk.belkide farklı biri.. o günlere dönüp bişeyleri değiştirebilmeyi bu dünyada herşeyden çok isterdim.yeni insanlarla tanışmanın , kendimi birine sevdirmenin , sevdiğimle beraber olmamın, sevmediğim birini üzmemim , hatta yaptığım saçma bir espriye birinin gülmesinin bile beni tatmin ettiği o yıllara.beni artık bunların hiçbiri tatmin etmicek artık hiçbirzaman.sebebi 1.si bunlar sosyal şeyler ve bu tür hastalıklar bizim sosyal olarak bir sıfır geride bırakıyor.şanslıyımki yanimda ailem var ve birkaç arkadaşım.
2.si bu hastalıkların temelimi diyim en büyük belirtisimi diyim her ne ise mutsuzluk.eskisi gibi bi espri yapınca mutlu olmuyorum en basit örnekle.daha elle tutulur şeylerden mutluluk duyuyorum.malesef bu şartlar altında sosyal hayatta normal ve iyi bir insan olmaya çabalamaktan başka bi çarem kalmadı.son iki üç senede kendimi sosyal ortamdada gözlemledim ailemin yanındada ,sevdiğim bir işle meşgul olurkende vs vs çoğu şartta gözlemledim ve beni neyin mutlu ettiğini anladım,hayatımda kararlar aldım.ömrümün sonuna kadar evlenmicem mutsuzluğumu kimseyle ömür boyu paylaşmıcam, bana katlanan insanlarla mutlu olmaya devam edicem gittiği yere kadar.herkesi sevmeye çalışıcam asla nefret etmicem veya aklımdan birini üzecek bir düşünce geçirmicem.ve kendime acıyarak söylüyorum 5 sene önce hayalini kurduğum şimdiyse kabullendiğim asla bir çocuğum olmicak.asla kızımın büyüyüşünü izleyemicem.çünkü evlensem ve çocugum olsa bile asla ona yeterince baba olamicam.belki benden aldığı genler ve hayatın olumsuzluklarından etkilenip hasta olucak.
bu yüzden bu kararları aldım.acıda olsa bazı şeyleri kabullenmek gerek.e ben nasıl hayata tutuncam ? farklı hayaller kurarak.kendimi gerçekleştirmeye birşeyler üretmeye çabalayarak.benim en mutlu olduğum an ürettiğim birşeyi insanlara sergileyip beğenmelerini sağlamak.ailemi sevmek vakit geçirmek.belki benimle benzer hedefleri olan insanlarla tanışıp daha üretken olmak.düşüncelerim depresif gelebilir ama içinde bulundugum durumun vahametini göz önünde bulundurursak gayet normalve gerçekçi.
