Merhabalar.
Bugün belki bir çözüm bulabilirim ümidiyle bu satırları sizlerle paylaşmak istiyorum. Biraz uzunca gelebilir ancak içimde ne varsa dökmek istiyorum artık.
7 Yaşında Asperger sendromu olan bir oğlum var. Oğlum 3 yaşında okuma yazma öğrendi, bilgisayar, yabancı dil ve teknoloji meraklısı bir çocuk. Haliyle teknolojik anlamda gelişimine uygun olarak okul öncesinde imkanları sağlamaya çalıştık. Okuma yazma vb. alanlarda, yaşıtları ile aralarında fark oluşmaması için herhangi bir eğitim vermedik. Sadece kendisi araştırıp uygulama yapabilmesi için teknik ve alet edevat tedariği suretiyle kendi gelişimini yönlendirmesini teşvik ettik.
Oğlumun sorunları anaokulu seviyesinde baş gösterdi. İlk öncelikle oğlum kolay kolay kabullenmeyen kendi dogmalarıyla yaşayan bir çocuk. Kendini, kendi verdiği kararların doğruluğundan emin hissediyor. Bu nedenle doğru yanlış ayrımını anlatmak ve izah etmek çok zor hatta bazen imkansız olabiliyor.
Anaokulunda takım çalışmasına yatkın olmayan ve bireysel çalışmaya odaklı bir tavır sergiledi. Öğretmeni otorite olarak kabul etmiyor(çoğu zaman bizi de evde otorite olarak kabul etmiyor). Bu sıkıntılardan dolayı bir üniversite hastanesine giderek durumu anlattık. Çocuğum için çözüm yolları aradık. Oradaki çocuk psikiyatri uzmanı doktor, çocuğumun %80 zihinsel engelli(ağır engelli) olduğunu belirtti. Ayrıca yetişkinlerin bile kullanırken temkinli olduğu prozac yazdı. Bizim dünyamız başımıza yıkıldı. Bunu uzunca bir süre kabullenemedik. Sonrasında başka bir uzmana gitmeye karar verdik.
Gittiğimiz diğer uzman da çocuğumuzun zihinsel engeli bulunmadığını, sadece Atipik Otizm kategorisi altında yer alan Asperger sendromuna sahip olduğunu, bunun henüz ilaçla tedavisinin mümkün olmadığını, çocuğumuzun tamamen düşünme tarzı ve yöntemi olarak farklı olması nedeniyle engelli gibi algılandığını, oysa sadece hayata bakışının farklı olduğunu belirtti. Bu nedenle sosyalleşmesinin zaman alacağını ve sabırlı olmamız gerektiğini söyledi.
Bunların akabinde tekrar gittiğimiz başka bir doktor çocuğumuzun henüz ilkokula başlamadan bir çare bulabilmek ve çocuğun ilkokulda daha rahat eğitim görebilmesi için onu hazırlayabilmek adına 1 sene daha anaokulunda devam etmesi yönünde görüş bildirdi ve 1 sene daha anaokulunda devam etti. Yalnız bu ikinci süreçte de sorunlar devam etti ve Rehberlik Eğitim ve Araştırma Merkezi'ne başvurduk. Durumumuzu anlattık. Çocuğu çağırarak konuştular ve birkaç teste tabi tuttular. Onlar da çocuğun eğitiminin sadece kaynaştırma eğitimi olabileceğini, zihinsel bir probleminin bulunmadığını belirttiler. Çünkü zihinsel problemi bulunan kategorisine alındığında buna yönelik bir okula sevk edileceğini, çocuğun algılama ve düşünme yeteneğinde eksiklik bulunmaması nedeniyle bulunduğu ortamı ve ailesini sorgulayarak daha da kötüleşeceğini belirttiler ve onay vermediler.
Dolayısıyla özel eğitim merkezine kaydımızı yaptıramadık. Zaten öğrendiğim kadarıyla özel eğitim merkezinde haftanın bir günü bir saatlik bir birebir konuşma şeklinde eğitim veriliyormuş ki verimliliği konusu ayrı bir tartışma konusu.
Bu sene oğlum ilkokul 1. sınıfa başladı. İlkokulun anaokulundan farklı olması ve çocuğun kafasındaki okul tasvirinin farklı olması nedeniyle yine sorunlarımız devam etti. Öğretmenini otorite olarak tanımama, oluşan sorunu çözmeye odaklı, başarısızlığı ve olumsuzluğu kabul etmeyen tavrı nedeniyle sürekli şikayetler alıyoruz. Sürekli kendisini telkin ederek durumu izah etmeye, kafasında olması gereken okul hayatını resim olarak canlandırmaya çalışıyoruz. Lakin pek başarılı olduğumuzu sanmıyorum çünkü hala sorunlarımız devam ediyor. Öğretmen de "yoruldum ve yıldım, ne yapacaksanız bir an önce yapın" diyor. Kendisine bununla ilgili bir eğitim merkezi olmadığını, verilen eğitimin nelerden ibaret olduğunu, konuyla ilgili olarak hem doktorlara hem de gerekli resmi yerlere başvurmamıza rağmen durumu karşılayacak bir eğitim merkezinin bulunmadığını izah ettim. Ancak sanki biz birşey yapmıyormuşuz ve başımızdan savıyormuşuz gibi algılanıyor.
Şimdi sizlerden ricam bana bir yol gösterin, ne yapayım ve ne yapmalıyım. O kadar bunaldım ki zorunlu eğitim olmasa çocuğu okuldan alacağım. Bu benim çocuğum ve Allah da onu böyle yaratmış. Biz kendisiyle gayet mutluyuz ancak diğer insanlar bir türlü onun farklı olduğunu kabul edemiyor ve Resmi olarak bu çocuğa gerekli eğitimi verebilecek bir yer bulamadık. Yaşıtları alfabeyi öğrenirken bu çocuk Windows Masaüstü kullanımı için C# dilinde uygulama geliştiriyor, web sayfaları tasarlıyor. İngilizce az buçuk biliyor ki o konuda da eğitimi biz vermedik kendi çabasıyla öğrendi.
Geçen hafta kendisine aldığım tablete koyduğum kilidin güvenlik duvarını aşarak tableti elime verdi. Yani artık ben tamamen pusulamı şaşırmış durumdayım. Nereye gideyim kimden yardım isteyeyim bilmiyorum. Tek istediğim çocuğumun mutlu ve kendine uygun bir eğitim hayatı yaşaması. Isparta ilinde ikamet etmekteyim.
Kafanızı şişirdiysem özür dilerim ancak önerisi ve yardımı dokunabileceklerin de en azından öneri veya yardımına son derece ihtiyacım olduğunu belirtmek istiyorum.
Saygılarımı ve teşekkürlerimi sunuyorum.
Bugün belki bir çözüm bulabilirim ümidiyle bu satırları sizlerle paylaşmak istiyorum. Biraz uzunca gelebilir ancak içimde ne varsa dökmek istiyorum artık.
7 Yaşında Asperger sendromu olan bir oğlum var. Oğlum 3 yaşında okuma yazma öğrendi, bilgisayar, yabancı dil ve teknoloji meraklısı bir çocuk. Haliyle teknolojik anlamda gelişimine uygun olarak okul öncesinde imkanları sağlamaya çalıştık. Okuma yazma vb. alanlarda, yaşıtları ile aralarında fark oluşmaması için herhangi bir eğitim vermedik. Sadece kendisi araştırıp uygulama yapabilmesi için teknik ve alet edevat tedariği suretiyle kendi gelişimini yönlendirmesini teşvik ettik.
Oğlumun sorunları anaokulu seviyesinde baş gösterdi. İlk öncelikle oğlum kolay kolay kabullenmeyen kendi dogmalarıyla yaşayan bir çocuk. Kendini, kendi verdiği kararların doğruluğundan emin hissediyor. Bu nedenle doğru yanlış ayrımını anlatmak ve izah etmek çok zor hatta bazen imkansız olabiliyor.
Anaokulunda takım çalışmasına yatkın olmayan ve bireysel çalışmaya odaklı bir tavır sergiledi. Öğretmeni otorite olarak kabul etmiyor(çoğu zaman bizi de evde otorite olarak kabul etmiyor). Bu sıkıntılardan dolayı bir üniversite hastanesine giderek durumu anlattık. Çocuğum için çözüm yolları aradık. Oradaki çocuk psikiyatri uzmanı doktor, çocuğumun %80 zihinsel engelli(ağır engelli) olduğunu belirtti. Ayrıca yetişkinlerin bile kullanırken temkinli olduğu prozac yazdı. Bizim dünyamız başımıza yıkıldı. Bunu uzunca bir süre kabullenemedik. Sonrasında başka bir uzmana gitmeye karar verdik.
Gittiğimiz diğer uzman da çocuğumuzun zihinsel engeli bulunmadığını, sadece Atipik Otizm kategorisi altında yer alan Asperger sendromuna sahip olduğunu, bunun henüz ilaçla tedavisinin mümkün olmadığını, çocuğumuzun tamamen düşünme tarzı ve yöntemi olarak farklı olması nedeniyle engelli gibi algılandığını, oysa sadece hayata bakışının farklı olduğunu belirtti. Bu nedenle sosyalleşmesinin zaman alacağını ve sabırlı olmamız gerektiğini söyledi.
Bunların akabinde tekrar gittiğimiz başka bir doktor çocuğumuzun henüz ilkokula başlamadan bir çare bulabilmek ve çocuğun ilkokulda daha rahat eğitim görebilmesi için onu hazırlayabilmek adına 1 sene daha anaokulunda devam etmesi yönünde görüş bildirdi ve 1 sene daha anaokulunda devam etti. Yalnız bu ikinci süreçte de sorunlar devam etti ve Rehberlik Eğitim ve Araştırma Merkezi'ne başvurduk. Durumumuzu anlattık. Çocuğu çağırarak konuştular ve birkaç teste tabi tuttular. Onlar da çocuğun eğitiminin sadece kaynaştırma eğitimi olabileceğini, zihinsel bir probleminin bulunmadığını belirttiler. Çünkü zihinsel problemi bulunan kategorisine alındığında buna yönelik bir okula sevk edileceğini, çocuğun algılama ve düşünme yeteneğinde eksiklik bulunmaması nedeniyle bulunduğu ortamı ve ailesini sorgulayarak daha da kötüleşeceğini belirttiler ve onay vermediler.
Dolayısıyla özel eğitim merkezine kaydımızı yaptıramadık. Zaten öğrendiğim kadarıyla özel eğitim merkezinde haftanın bir günü bir saatlik bir birebir konuşma şeklinde eğitim veriliyormuş ki verimliliği konusu ayrı bir tartışma konusu.
Bu sene oğlum ilkokul 1. sınıfa başladı. İlkokulun anaokulundan farklı olması ve çocuğun kafasındaki okul tasvirinin farklı olması nedeniyle yine sorunlarımız devam etti. Öğretmenini otorite olarak tanımama, oluşan sorunu çözmeye odaklı, başarısızlığı ve olumsuzluğu kabul etmeyen tavrı nedeniyle sürekli şikayetler alıyoruz. Sürekli kendisini telkin ederek durumu izah etmeye, kafasında olması gereken okul hayatını resim olarak canlandırmaya çalışıyoruz. Lakin pek başarılı olduğumuzu sanmıyorum çünkü hala sorunlarımız devam ediyor. Öğretmen de "yoruldum ve yıldım, ne yapacaksanız bir an önce yapın" diyor. Kendisine bununla ilgili bir eğitim merkezi olmadığını, verilen eğitimin nelerden ibaret olduğunu, konuyla ilgili olarak hem doktorlara hem de gerekli resmi yerlere başvurmamıza rağmen durumu karşılayacak bir eğitim merkezinin bulunmadığını izah ettim. Ancak sanki biz birşey yapmıyormuşuz ve başımızdan savıyormuşuz gibi algılanıyor.
Şimdi sizlerden ricam bana bir yol gösterin, ne yapayım ve ne yapmalıyım. O kadar bunaldım ki zorunlu eğitim olmasa çocuğu okuldan alacağım. Bu benim çocuğum ve Allah da onu böyle yaratmış. Biz kendisiyle gayet mutluyuz ancak diğer insanlar bir türlü onun farklı olduğunu kabul edemiyor ve Resmi olarak bu çocuğa gerekli eğitimi verebilecek bir yer bulamadık. Yaşıtları alfabeyi öğrenirken bu çocuk Windows Masaüstü kullanımı için C# dilinde uygulama geliştiriyor, web sayfaları tasarlıyor. İngilizce az buçuk biliyor ki o konuda da eğitimi biz vermedik kendi çabasıyla öğrendi.
Geçen hafta kendisine aldığım tablete koyduğum kilidin güvenlik duvarını aşarak tableti elime verdi. Yani artık ben tamamen pusulamı şaşırmış durumdayım. Nereye gideyim kimden yardım isteyeyim bilmiyorum. Tek istediğim çocuğumun mutlu ve kendine uygun bir eğitim hayatı yaşaması. Isparta ilinde ikamet etmekteyim.
Kafanızı şişirdiysem özür dilerim ancak önerisi ve yardımı dokunabileceklerin de en azından öneri veya yardımına son derece ihtiyacım olduğunu belirtmek istiyorum.
Saygılarımı ve teşekkürlerimi sunuyorum.
