Merhabalar.
Benim birde ablam var engelli oda 15 yaşında /FA/ lı oldu ve bende 22 yaşım aynı hastalık olan / FA / LI oldum.
Ben 12 yaşım dan sonra ailemin yanımda büyümedim.
Ailemle yaşama ve kardeşlik ilişkimizi güçlendirme gibi bir imkan olmadı diyelim.
22 yaşımda hastalandıgımda teshis koyuldugunda, hala ben ailemin yanında olamıyordum hastanelerde kendim yattım tek başıma.
FA/ yı bilmediğim halde kendim, kan test'imi 2002 de almanya ya gönderdim.
Çocukluk dönemlerimdeki yalnızlık ve hastalandıgım zamanlarda yanım da kimseyi bulamamak, bile beni yıkmıyordu.
Ben babamı kaybettiğimde 14 yaşındaymışım, mışım diyorum çünkü ben babamı kaybettiğimizi 1 yıla yakın zaman sonra duydum- duyurmuşlar..
13 yıl oldu kaybedeli.
ve ANNEM i istanbula 2004 te aldık ..
2004 te artık ben ailemin yanında olabilmeye başlamıştım.
Şimdi ANNEM ve diğer engelli olan ablamla yaşıyoruz.
Bir evde hastalık bende bir yıldır etkili olmaya başladıgı için artık çalışamıyor, ve ne kadar kendim dışarıya çıkmak istesemde çıkamıyorum HERZAMAN ÇIKAMIYORUM, ama evden dışarı kendimi atıp ablamın aksiliklerini duymayınca dünay benim oluyor.
ÇÜNKÜ.
Annem'in üzülmesini hiç görmek istemiyorum,
Zaten yıllar sonra kavuşmuşum yanında olma şanşım olmuş....
Ablam evde hiç huzur bırakmıyor sürekli kavga edip bagırıp çagırıyor.
ANNEM i sürekli aglatıyor agzına geleni söylüyor.
Mahallemizdeki kişilere yalan söylüyor.
Olmayacak akla hayale gelmeyecek şeyler söyleyip duruyor pencereden...
Bense onun tam zıttıyım suskun kavgayı aslabilmeyen biriyim,kimse ile münakaşaya girmem
ablam için nerelere kimlere gittim ise dr. pskt.. vs. verilen ilaçları kesinlikle içmiyor.
Beni ve ANNEM İ çok yıpratıyor, çok üzüyor.
kaynana semra yı bile geçti.
napmalıyım bana belki bir yol gösteren olur diye .
sizlere anlatmak paylaşmak istedim.
Arkadaşlar.
sevğiyle kalın...
Benim birde ablam var engelli oda 15 yaşında /FA/ lı oldu ve bende 22 yaşım aynı hastalık olan / FA / LI oldum.
Ben 12 yaşım dan sonra ailemin yanımda büyümedim.
Ailemle yaşama ve kardeşlik ilişkimizi güçlendirme gibi bir imkan olmadı diyelim.
22 yaşımda hastalandıgımda teshis koyuldugunda, hala ben ailemin yanında olamıyordum hastanelerde kendim yattım tek başıma.
FA/ yı bilmediğim halde kendim, kan test'imi 2002 de almanya ya gönderdim.
Çocukluk dönemlerimdeki yalnızlık ve hastalandıgım zamanlarda yanım da kimseyi bulamamak, bile beni yıkmıyordu.
Ben babamı kaybettiğimde 14 yaşındaymışım, mışım diyorum çünkü ben babamı kaybettiğimizi 1 yıla yakın zaman sonra duydum- duyurmuşlar..
13 yıl oldu kaybedeli.
ve ANNEM i istanbula 2004 te aldık ..
2004 te artık ben ailemin yanında olabilmeye başlamıştım.
Şimdi ANNEM ve diğer engelli olan ablamla yaşıyoruz.
Bir evde hastalık bende bir yıldır etkili olmaya başladıgı için artık çalışamıyor, ve ne kadar kendim dışarıya çıkmak istesemde çıkamıyorum HERZAMAN ÇIKAMIYORUM, ama evden dışarı kendimi atıp ablamın aksiliklerini duymayınca dünay benim oluyor.
ÇÜNKÜ.
Annem'in üzülmesini hiç görmek istemiyorum,
Zaten yıllar sonra kavuşmuşum yanında olma şanşım olmuş....
Ablam evde hiç huzur bırakmıyor sürekli kavga edip bagırıp çagırıyor.
ANNEM i sürekli aglatıyor agzına geleni söylüyor.
Mahallemizdeki kişilere yalan söylüyor.
Olmayacak akla hayale gelmeyecek şeyler söyleyip duruyor pencereden...
Bense onun tam zıttıyım suskun kavgayı aslabilmeyen biriyim,kimse ile münakaşaya girmem
ablam için nerelere kimlere gittim ise dr. pskt.. vs. verilen ilaçları kesinlikle içmiyor.
Beni ve ANNEM İ çok yıpratıyor, çok üzüyor.
kaynana semra yı bile geçti.
napmalıyım bana belki bir yol gösteren olur diye .
sizlere anlatmak paylaşmak istedim.
Arkadaşlar.
sevğiyle kalın...