B.i.z.e n.e o.l.u.y.o.r

İlginç zamanda, ilginç dünyada ve ilginç insanlar içinde yaşıyoruz . Çelişkili bir ortamda yaşıyoruz. Çelişkili insanlarla karşılaşıyoruz. Çelişkili haberler alıyoruz. Belki de çelişkileri içselleştirerek çelişkili bir yapının istemeden parçası oluyoruz. Toplumsal hayatımızda, gündelik yaşantımızda, iş ilişkilerimizde hep bu çelişkilerden bir kesit görmek mümkün.

Daha büyük evler alıyoruz ama çekirdek ailelerde yaşıyoruz. Konforumuz arttı, teknolojimiz, imkanlarımız gelişti, ama zamanımız daraldı. Diplomalarımızı astık duvarların yükseklerine ama bilgimiz hala yerlerde.
Sorumsuzca ve sınırsızca　para harcıyoruz ama ihtiyaçlarımızı bir türlü gideremiyoruz. Üretimi artırıyoruz ama çevreyi kirletiyoruz. Üretim –tüketim dengesini sağlıyoruz ama doğanın dengesini bozuyoruz. Daha çok tüketiyoruz ama daha az mutlu oluyoruz. Faydamızı maksimize ediyoruz ama kimseyi faydamızdan faydalandırmıyoruz.
Tanıdıklarımızı çoğaltıyor ama dostlarımızı artıramıyoruz. Gülücükler artıyor ama samimiyetler azalıyor. Az doğrunun içine bol yalan koyuyor, karşımızdakine sunuyoruz ama güvenilirliğimizi kaybediyoruz. Maske değiştirmekten yorgun düştü yüzler artık iki yüzlü insanları mumla arıyoruz.

Sofralarda yemek seçemiyoruz bolluktan ama aç insanlar aklımıza gelmiyor. Renkli davetlerde boy gösteriyor, açık büfelere abone oluyor ama yetimleri ve yoksulları doyurmuyoruz. Güçlüyü koruyor, haklıyı itiyoruz. Yıkılmaz duvarları yıkıyor ama bir garibin gönlüne kapı açamıyoruz. Uzaya ulaştık ama ruhun derinliklerine inemiyoruz. Havayı temizledik ama ruhları kirletiyoruz. Lüks konutlar yapıyoruz ama yuva kurmayı beceremiyoruz. Aşılmaz engelleri aştık ama önyargılarımızı aşamıyoruz

Uzmanlıklarımız arttı, ama sorunlar daha da çoğaldı. Koşuyor, koşturuyor ama gideceğimiz yere yine zamanında yetişemiyoruz. Acele etmeyi öğrendik ama sabretmeyi hala okuyoruz. Akşam yatıyor, ama sabah yine yorgun kalkıyoruz. Az okuyor, az düşünüyor, az ağlıyor, az paylaşıyor ama çok yiyor, çok konuşuyor, çok uyuyor, çok biriktiriyoruz. Daha çok plan yapıyoruz ama daha az sonuç alıyoruz. Söz veriyoruz ama sözümüzü unutuyoruz. Başkasının elbisesini dikiyoruz, ama kendi söküğümüzü görmüyoruz.

Hayata yıllar ekliyor, ama yıllara hayat katamıyoruz. Zamanı harcıyor ama anları biriktiremiyoruz. Dönüp arkamıza baktığımızda bir şey göremiyoruz. Gördüklerimizi de tanımıyoruz. Keşkeleri çoğaltıp iyi kileri azaltıyoruz. Hepimiz aynı yaştayız ama bunu fark edemiyoruz. Esasında hayata karşı her an mağlup oluyoruz.

Paraya, makama, güce, çıkara tapıyoruz ama asıl sahibi unutuyoruz.. ve unutmak üzereyiz

kimse halinden memnun degıl varya arkadaslarımla konustugumda gercekten hayretler icinde kalıyorum ..biz saglık arıyoruz cogu kısı keske senın gıbı evde olsaydım hasta olsaydım dıyen bıle var insanlar bu derece şaşırmış yanii..

[SIZE=3][FONT=times new roman]Kısacası dünya öyle bir hal almış ki, Kimse kimseye güvenmiyor, kimse halinden memnun değil, en zengini de en fakiri de…[/FONT][/SIZE]

çünkü insan olabilmenin meziyetlerini unuttuk.

Eskiden herşey çok güzeldi. Belki herşey küçüktü, evler küçüktü, gelirimiz küçüktü ama hayallerimiz ve kalbimiz büyüktü kocamandı. Kucaklarımızı bir açardık dünyayı kucaklardık. Şimdi ne mi oldu? Büyüdük! Evler büyüdü, sokaklar, dünyalar... Ama hayaller küçüldü ve insanlar!!!