Beşir Sevim

Ağlayan Harfler Masalı

adındaki ağlayan harften başlayarak
öpüyorum seni aşk,

dedim ve dilimi verdim kışa,
yüzümü döndüm güneşe başladım son-
ranın masalına dediler

iyi şeyler de vardır hayatta
iyi şeyler de... karın yağması,
yağmurun ıskalamaması gibi iyi şeyler
dedim iyi şeyler de gelir bazen başımıza.
dediler kalbin tam ortasında unutulacak
ayak izleri olsa da gün gelir bir rüzgâr
nasılsa gün gelir bir rüzgâr daha
bir rüzgâr böylelikle siler izleri
kalp katran ve taştan yoğrulmamışsa

iyi şeyler de gelir bazen başımıza
dedim yanlış anladı beni herkes sonra.
iyi şeyler de dediler sustum da susamadım
yalnız dedim, yalnız iki harf var bu masalda
ilki tüm aşkların dediler, ah akşamların
ortasında ağlıyor mahsur ve mahzun
içimde kalmış dedim ikincisi.

dedi, adımdaki ağlayan harften başlayarak
beni öper misin aşk?
ağır sustum ve uzun diyemedim

ah aşk göz yaşın damlıyor
kalbime eğil de
gözlerimde biriken harfe bak!

Beşir Sevim

Yanlış Vurulmak

saatin kadranında değiştirmez yönümüzü,
bu boynu bükük duruşun...
gitgide birbirine dönüştürürken ömrümüzü.

derler ki;
uzayan kirpiklerinin altında saklarmış dünyasını,
yağmurun korkuttuğu hiçbir çocuk
arka bahçelerde oynamazmış rüyasını.

sonra bir düş boyu inceldim baktıklarımdan,
dudağının kenarına bir telaş tak-
-tım ki o zamanlar
çıkmıyormuş fotoğraflarda,
beni öperken yüzümde bıraktığın boşluklar...

ama, sana eksik uzanışım, sakarlığımdan
yanlışlıkla birbirimizi vurmayalım diye
uzanıp aldım... o gülü aramızdan.

Beşir Sevim

kan masalı

dünyanın yüzüne kahredilmiş
bir yaradır nihayetinde… insan!
dünyanın yüzüne kahredilmiş bir akşam
gibi dağılsın içinize bu duman, bu şüphe
siz, pardon, en çok neyimi sevdiniz?
en çok gözlerinizi… benim gözlerim
unutmuyor bazı şeyleri… sözcüklerin
yalan söyleyemediği gibi…
işte tam burada kar yağar,
bembeyaz bir masalın ortasına güzel
kirpiklerini örmüştür bir uykuya rapunzel.
ki ben yaşlanıyorum ah o zaman.
durmadan bir kıyı arıyorum
kendime ilmek atıyorum bir ilmek
daha bir ilmek düğümleniyor daha
kapkara bi’şey taa şuramda
bir dal elif gibi
çiziyor kalbimi.

kapanmayı bir kapıdan öğrendim.
ah nasılsa insan, unutarak
söndürüyor yüzünde biriken
yağmuru diyorum ve dökülüyorum buraya.
payına düşeni alsın herkes ve kimse
bağırmasın kuyularda adımı, artık
değilim. bakmayın hala kanadığıma
yazdım ya demin buraya
gelmem bi’ daha masalınıza.

ey etimde kamaşan bıçak!
görüyorsun ya kan
kurumadan pıhtılaşıyor insan.

Kuyular ve Tabutlar

kış büyürken bahçede, kırgın
yayılır mahalleye akşam… yüzünde hüzünler
içinde üzünçler, kapıda çoğalır baba.

insanlar toplanıyor toprak altında… belki
bana seni anlatmalıyım sonra
büyüyen gözyaşlarımda boğulabilir bir baba.

hüzünlü bir hat yazısıdır anne acı
eşiği sığmaz... evlere, caddelere taşar
çarşılara koca bir yalnızlıktır baba.

geniş göğüslü bir kış göğü okunuyor salâlarda
gözlerinden anlaşılır… çocuklar alınyazısıdır
sen de başkasının alınyazısıydın baba.

çocuk özlüyor şimdi, oysa sarsın isterdi
yüzüne tokat olup inen babayı, dur ağlama
büyüyünce ben de senin gibi ölücem baba.

kalbi kalın... öfkeyle mühürlü kuyular nasıl
sığar tabutlara. eksiksiz ağladım bu şiiri,
bildim hiç bir iple inilemiyor ona... ooy

ömrüm, çıkrıksız bir kuyuymuş baba.[FONT=lucida grande]
[/FONT]​