Bipolarla yaşamak ve aşk ilişkileri

Merhaba
10 yıldır bipolar ve anksiyete bozukluğu ile mücadele ediyorum
En güzel anlarımı en güzel günlerimi hep bu hastalık yüzünden heba ettim
İçten gülmeyi mutlu olmayı unuttum
Herşeyin kötüye gideceğine inandırdım kendimi
İlk başlarda bunun hastalık olduğunu bilmiyordum
Bigün bi formda okurken aynı şeyleri yaşayan bi insanla karşılaştım ve
Doktora gittim hemen doktor anksiyete bozukluğu be depresyon teşhisi koydu
Önemsemedim pek hayatının bir dönemimde herkes deprosyana girerdi zaten diye düşündüm
Sonra araştırmaya başladım araştırdık
A içinden çıkılmaz bi hal aldı artık ben nezaman böyle oldum diye düşünmeye başladım
Düşündükçe çıldırdım resmen ama ben daha 17yaşındaydım
Nasıl ne zaman bu hale geldim diye sorgulmaya başladım
Dibe vurdum dedim bu hastalık öyle bişey ki dibinde dibi gördüm
İlaç kullanmaya başladım ilaçları kulandıkça duygsuz bi insan haline geldim ağlayamamaya başladım buda bende
Aşırı sinir yaptı günlerce uyumadan işe gidiyor geliyordum
Sürekli konuşuyor enerjimi bi bi türlü bitmiyordu
Anlam veremiyordum bu olanlara tekrar doktora gittim bipolar bozukluk dedi
Kahroldum ben iyileşmeyi beklerken bi yenisi daha eklenmişti
Arkadaşlarımı işimi eşimi kaybettim endişe bozukluğuna bise şüphecilik eklendi
Herkesin beni kandırdığını aldattığını düşünmeye başladım
Hergün saçma sapan şeyler geliyodu aklıma evim yanarmı aileme bişey olurmu
Ben çok kötü biriyim herşey dahada kötü olacak diyr düşünmeye başladım
Bi süre yabancılaşma yaşadım
Artık hayatımın en kötü günüydü diyemiyorum
Çünkü öyle dedikçe daha kötüsünü gördüm
O zamanlardan sonra hiç düzgün giden ilişkim olmadı paranoyalarımla
Bıktırdım adamları
2 yıl ilaçsız yaşadım ama sonra ne olduda yine böyle oldum bilyorum
Karışık anlatmış olabilirim kusuruma bakmayın
HERKESE ACİL ŞİFALAR DİLERİM

Duygularınızı paylaştığınızı için teşekkürler. Çok kıymetli... Dilerim okumak bizim için nasıl anlamlıysa, yazmak, samimiyetle paylaşmak da size iyi gelir.

Uyumayı çok seven biri olarak, uyumamak daha doğrusu uyuyamamak insanın tüm günlük aktivitelerini en olumsuz şekilde etkileyeceğini düşünüyorum... İnsan uyuyup beynini bir nebzede dinlendirmediği zaman kafasında bin bir şey kurup duracaktır... Geçmiş olsun inşallah bu durumu atlatırsınız...

inci 87 aynı ben... beni anlatmışsnız... Sizi en iyi ben anlarım. Geçmiş olsun. Ne yapcam ve nasıl olacak bilmiyorum...

iliski yasamak hayatta dengeli olmak yada sosyal hayatta stabil olmak imkansiz. insanlara karsi inyargi olusuyo cunku hastaligi solemeye bile korkar hale geliyosunuz. iliskilerde kabul eden oldugu gibi istemeyenlerde oluyo. bir sure sonra iliski olsa bile yurumuyor

Bipoların bir üst modu diyebileceğimiz Şizoaffektif bozukluk, depresif tip tanısı ilk olarak konmuş birisi olarak bu hastalığın çok özel birisinden dolayı katmerlendiğini söylemek isterim sizlere; askerde hastalığım ortaya çıktığında bayağı bi dağıtmıştım; beni hapise atın değil beni öldürün diyordum; o zamanlarda eğer askeri hapishane ya da en azından disiplin koğuşunda kalırsam bütün gün onu düşünecek rahat(!) bir ortama kavuşacaktım diye düşünüyordum; bu hastalıkta aşırı miktarda suçluluk duygusu da vardır... Şimdi ise kimseyi düşünmüyorum bir eş olarak bile; değil aşık olmak; uzak artık uzak artık, kanun gibi yasaklı... Açılmadan iade olacağız öbür tarafa tüm hastalıklı olup da bunu söyleyemeyen insanlar, insancıklar, yalnızlar ve benim gibi hasta olanlar...

Bir gün gelir kadrim bilinirse, ismim ağza alınırsa; benim meskenim yalnız odamdır, sırlarla dolu kafam odamın duvarlarına yapışık sanki, bu yüzden dar geliyor dünya. Aklımda malum kişi, hasta adamın hastalıklı olmayan aşkı; karşılık beklemek yok severken, kin yok, beddua yok; zaten somut hiçbir şey yok, o yok bu yok ama kocaman bir boşluk var içine düşüp te kaybolamadığım...