Selam. Tavsiyelere ihtiyaç duyuyorum.
Daha önce yanlış hatırlamıyorsam 1. 1.5 sene önce başka dert ve sıkıntılardan dolayı bu forumu kullanıyordum. Yaşamış olduğum daha ağır şeylerden dolayı uzun süre buralardan uzak kaldım.
Sıkıntılarım bitmek yerine kendilerini yenilemeyi ve dahada güçlenmeyi tercih ettikleri için tekrardan doktor yolu göründü.
Bana koyulan teşhisleri hatırlamamak ile beraber teşhis koyulup koyulmadığınıda bilmiyorum bana hiç senin sorunun şu veya şunlar denmedi.
birçok ilaç kullandığımı hatırlıyorum. Neredeyse her gittiğim kontrolde farklı ilaçlar ile eve dönüyordum. 9 ay civarı kullanım sonucu ciddi oranda cinsel sıkıntılar, aşırı unutkanlık, çekilmez buhranlar (kısa süreli değil bayağı uzun) şüpheler, kendine güvensizlik, her kese güvensizlik, konuşmak istememek vb türlü şikayetlerim vardı ve hepsi halen mevcut ve daha şiddetli ve daha çeşitli hallerle. İlaç pek işe yaramıyor ve doktor da benden sıkıldığı için sürekli hastahane ye yatış dayatıyordu. Aile baskısı ve bu hastane meselesinden dolayı ilaçları bıraktım ve alkolü arttırdım. Sadece param olmadığı zaman içmiyorum.
Şimdi tekrardan dipte olduğumu ve yardıma ihtiyacım olduğunu düşündüğüm için istikamet yine göründü. Tekrar aynı şeyleri yaşamaktan hep nefret ettim ama kaçış yok. Ama bu sefer kesinlikle devlet hastanesine gitmeyeceğim. Orası çok kalabalık ve bu yüzden doktor pek ilgilenmiyor.
En büyük sıkıntılarım şöyle.
Umutsuzluk, isteksizlik, yabancılık, suskunluk, ozguvensizlik, kişisel bakimsizlik, şüphecilik (son travma ile beraber beni en çok etkileyen şu an bu)
Ailevi ve Kişisel sorunlar. (aile sorunları perişan etti)
Bitmeyip sadece biçim değiştiren takıntılar bu takıntılar son zamanda yine hortladı.
En son ne zaman mutlu oldun diye sorarsanız size cevabım şu olur ;
15 veya 16 yaşımda iken olmuştu. Hani ortada hiç bir sebeb yokken aniden vücudun mutluluk dolar ya işte o zaman. Sonrası yok. Hep sessiz hep durgun hep MUTSUZ.
Kendimi bildim bileli böyleyim. Kişiliğim de ben bu ruh hallerinde iken şekillendi. Bu ay 24 yaşıma gireceğim ve geriye dönüp baktığımda şansızlık, mutsuzluk türlü türlü sıkıntılar ve ekonomik mücadeleler dışında hiç bir anım yok. " Varım ama yokum"
Ölüp gitsem kimse yokluğumu farketmez. Çevrem neredeyse sıfır {0}
Kimseyle arkadaşlık geliştirme üzeri iletişim kuramıyorum bunu istemiyorum da. Sadece gerektiği zaman konuşuyorum. Yani zorunlu diyaloglarda.
Önerebileceğiniz ilaç doktor veya başka birşey varsa ve işe yarama ihtimali büyükse yazabilirsiniz.
Daha önce yanlış hatırlamıyorsam 1. 1.5 sene önce başka dert ve sıkıntılardan dolayı bu forumu kullanıyordum. Yaşamış olduğum daha ağır şeylerden dolayı uzun süre buralardan uzak kaldım.
Sıkıntılarım bitmek yerine kendilerini yenilemeyi ve dahada güçlenmeyi tercih ettikleri için tekrardan doktor yolu göründü.
Bana koyulan teşhisleri hatırlamamak ile beraber teşhis koyulup koyulmadığınıda bilmiyorum bana hiç senin sorunun şu veya şunlar denmedi.
birçok ilaç kullandığımı hatırlıyorum. Neredeyse her gittiğim kontrolde farklı ilaçlar ile eve dönüyordum. 9 ay civarı kullanım sonucu ciddi oranda cinsel sıkıntılar, aşırı unutkanlık, çekilmez buhranlar (kısa süreli değil bayağı uzun) şüpheler, kendine güvensizlik, her kese güvensizlik, konuşmak istememek vb türlü şikayetlerim vardı ve hepsi halen mevcut ve daha şiddetli ve daha çeşitli hallerle. İlaç pek işe yaramıyor ve doktor da benden sıkıldığı için sürekli hastahane ye yatış dayatıyordu. Aile baskısı ve bu hastane meselesinden dolayı ilaçları bıraktım ve alkolü arttırdım. Sadece param olmadığı zaman içmiyorum.
Şimdi tekrardan dipte olduğumu ve yardıma ihtiyacım olduğunu düşündüğüm için istikamet yine göründü. Tekrar aynı şeyleri yaşamaktan hep nefret ettim ama kaçış yok. Ama bu sefer kesinlikle devlet hastanesine gitmeyeceğim. Orası çok kalabalık ve bu yüzden doktor pek ilgilenmiyor.
En büyük sıkıntılarım şöyle.
Umutsuzluk, isteksizlik, yabancılık, suskunluk, ozguvensizlik, kişisel bakimsizlik, şüphecilik (son travma ile beraber beni en çok etkileyen şu an bu)
Ailevi ve Kişisel sorunlar. (aile sorunları perişan etti)
Bitmeyip sadece biçim değiştiren takıntılar bu takıntılar son zamanda yine hortladı.
En son ne zaman mutlu oldun diye sorarsanız size cevabım şu olur ;
15 veya 16 yaşımda iken olmuştu. Hani ortada hiç bir sebeb yokken aniden vücudun mutluluk dolar ya işte o zaman. Sonrası yok. Hep sessiz hep durgun hep MUTSUZ.
Kendimi bildim bileli böyleyim. Kişiliğim de ben bu ruh hallerinde iken şekillendi. Bu ay 24 yaşıma gireceğim ve geriye dönüp baktığımda şansızlık, mutsuzluk türlü türlü sıkıntılar ve ekonomik mücadeleler dışında hiç bir anım yok. " Varım ama yokum"
Ölüp gitsem kimse yokluğumu farketmez. Çevrem neredeyse sıfır {0}
Kimseyle arkadaşlık geliştirme üzeri iletişim kuramıyorum bunu istemiyorum da. Sadece gerektiği zaman konuşuyorum. Yani zorunlu diyaloglarda.
Önerebileceğiniz ilaç doktor veya başka birşey varsa ve işe yarama ihtimali büyükse yazabilirsiniz.
