ben muhabbet etmeyi hiç bilmiyorum susup oturuyorum konuşunca da alakasız saçmalıyorum bu kötü bir şey mi böyle olanlar var mı aranızda? insanlar saatlerce ne konu buluyorlar merak ediyorum
Merhabalar
Engelli haklarına dair tüm içerikten üye olmaksızın yararlanabilirsiniz.
Soru sormak veya üyelere özel forumlarlardan ve özelliklerden yararlanabilmek içinse sitemize üye olmalısınız.
Biriyle görüşünce muhabbet edemeyen var mı?
- Konbuyu başlatan tkahveci86
- Başlangıç tarihi
benimki utanma şeklinde değil konu aklıma gelmiyo karşı tarafı dinleyip içimden düşünüyorum ne anlatıyorsa
Sınofta kakınca kızarıyodum korolara gittim baya bisene gittim sonra soloya çıktım ilkin heyecan oluyodu çıkınca bikaç kez çıkınca geçti komşular gelince utanırdım eskiden dışarda yürürken bana bakıyolar sanıyordum sinir bozucu şeyler kendiniz yenceniz ilaçla olcak bişi değil
Oda utanma çekinme parçası aklına glmiyo karşı taraf konuşmasa ne konuşcazki
Laflafı açıyo tanımaya çalış artık
Tkahveci
Oda utanma çekinme parçası aklına glmiyo karşı taraf konuşmasa ne konuşcazki
Laflafı açıyo tanımaya çalış artık
Tkahveci
sahranil genel konu başlığı şeklinde örnek versene misal
hayır annemle babamla da doğru dürüst konuşmuyorum ki demek ki konuşacak hiç bir şey biriktiremiyorum yok tın boş demek ki
Özgüven eksikliğinden kaynaklidir
Benim kulaklarımda biraz anlamakta sıkıntı olduğu için, bu durum bende de var. Bazen karşı taraf beğenmemezlik, yanına yakıştıramamazlık, küçük, hor, anlayışsız, cahil görmek gibi bir tavır sergiliyor. O bakımdan da susuyorum. Benim görüşüm Türkiye'de engelliye bakış açısı ve engelliyi anlayış durumu çok negatif.
Bende konusamiyorum ama suan eskiye gore iyiyim eskiden atal gecirdigimde konusamiyodum sadece dinliyodum soru soruldukca cevap veriyorum onceden cok konuskan biriydim simdi bir konu bile bulamiyorum olsun cok konusunca ne oluyo zaten
bipolar yakın arkadaşım olsun istiyorum
dertlerimizi paylaşacağımız benim gibi bipolar ve arayışta olan var mı
dertlerimizi paylaşacağımız benim gibi bipolar ve arayışta olan var mı
Ergenliğimde olurdu, şu anda o kadar çok konuşuyorum ki insanlar konuşmamdan bunalıyorlar 
Bana da konuştuğum bazı şeyler saçma geliyor, bazen saçma olmasa bile öyle geliyor. Diyorum ki, şimdi adam ne salak çocuk diyodur içinden gibi şeyler düşünüyorum.
Bende öyleyim. Hiç arkadaşım yok. İnsanlar birbirleriyle çok çabuk kaynaşıyorlar ama ben öyle değilim. Hemen kaynaşamam.
Bence konuşmayı öncelikle "istemek" lazım. Bekar biri erkek (kadınları bilmiyorum) bir kızla konuşur da konuşur. Akşam başlar, sabah güneş doğana kadar da konuşur. Ne konuşayım diye düşünmez (kızla konuşmak istediği için) illa konuşacak çok şey bulur. Tabi bilgisi, donanımı muhabbetin sıkıcı olup olmamasını sağlar ve bu da kızın kalmasına veya kaçmasına neden olur.
"Kafa dengi" diye tabir edilen hususta da "iyi anlaşma, birbirini anlama" söz konusu olduğu için onlar da konuşmaya doymaz. Konuştukça eğlenmiş olurlar, konuştukça stres atarlar.
Bazen de öyle birine denk gelirsin ki ne konuşma isteği vardır ona karşı ne de kafa dengidir. Söyledikleri sıkıcı gelir insana ama ayıp olmasın diye çok düşünerek cevap verir insan. Cevap verdikçe daha da sıkılır, çünkü istek yok ve frekanslar farklı.
Anladığım kadarıyla insanın çevresinde en az bir kafa dengi insan olmalı. Aksi halde içine kapanır ve psikolojik olarak normalin dışına çıkar. Sorunlar yaşamaya başlar. Ya da karşıt cinsten biri olmalı, severek ve isteyerek konuşacağı için yine psikolojik olarak yine rahatlar.
Bence her insanın reelde veya sanalda "severek konuştuğu" insanlar olmalı muhakkak. Aksi halde psikolojisi bozulur, anormal bir insana döner. Böyle oldukça da herkes tarafından daha çok yadırganmaya başlar ve daha çok yalnızlaşmaya başlar.
Okuyun, okuyun, okuyun... Okudukça sohbetiniz daha güzel gelmeye başlar diğer insanlara. Mümkünse düzenli spor yapın, mümkünse sağlıklı beslenin. Kişi önce kendini güzel yapmalı, güzel olan; çok insan tarafından sevilir. Biz engelliler zaten birkaç puan kaybı ile yarışıyoruz engelsiz insanlarla. Onlardan daha güzel olmamız lazım...
"Kafa dengi" diye tabir edilen hususta da "iyi anlaşma, birbirini anlama" söz konusu olduğu için onlar da konuşmaya doymaz. Konuştukça eğlenmiş olurlar, konuştukça stres atarlar.
Bazen de öyle birine denk gelirsin ki ne konuşma isteği vardır ona karşı ne de kafa dengidir. Söyledikleri sıkıcı gelir insana ama ayıp olmasın diye çok düşünerek cevap verir insan. Cevap verdikçe daha da sıkılır, çünkü istek yok ve frekanslar farklı.
Anladığım kadarıyla insanın çevresinde en az bir kafa dengi insan olmalı. Aksi halde içine kapanır ve psikolojik olarak normalin dışına çıkar. Sorunlar yaşamaya başlar. Ya da karşıt cinsten biri olmalı, severek ve isteyerek konuşacağı için yine psikolojik olarak yine rahatlar.
Bence her insanın reelde veya sanalda "severek konuştuğu" insanlar olmalı muhakkak. Aksi halde psikolojisi bozulur, anormal bir insana döner. Böyle oldukça da herkes tarafından daha çok yadırganmaya başlar ve daha çok yalnızlaşmaya başlar.
Okuyun, okuyun, okuyun... Okudukça sohbetiniz daha güzel gelmeye başlar diğer insanlara. Mümkünse düzenli spor yapın, mümkünse sağlıklı beslenin. Kişi önce kendini güzel yapmalı, güzel olan; çok insan tarafından sevilir. Biz engelliler zaten birkaç puan kaybı ile yarışıyoruz engelsiz insanlarla. Onlardan daha güzel olmamız lazım...
Aha bu ben. İnsanlar konuşur kaynaşır, ben bir köşede soğuk kanlı gibi oturur kalırım öylece. Ne konuşacağım ki? onu bile bilmiyorum.
aynen ben de, konuşsam bile sıkılıyorum sarmıyor muhabbet
Bu tamamen görüştüğün kişiyle ortak ilgi alanın olmamasından kaynaklı sen birşey anlatırsın o anlamaz, o anlatır sen anlamazsın konu bir yere gitmez. Senin ilgini çeken konularla alakalı konuşabileceğin ortamlarda olman bu sorunu kısa zamanda çözebilir. Takım sporlarıyla uğraşmakta faydalı olabilir aynı ortamda fazla vakit geçirdiğin insanlarla sohbet edecek konu bulmak kolay olur.
