Biz gerçekten hastalığa mahkum muyuz? [Yaşam]

aslında çok karamsar içine kapanık biriyim, kimseyle konuşmayan, her günümü son günüm sanarak yaşayan biriyimdir. fakat bugün düşünüyorumda bu durumu yenmek o kadarda zor değil. kendimi bu kadar kötü hissetmemin sebibi yalnızlık. bir iki gün önce bu siteye üye oldum benimle aynı duyguları paylaşan insanlarla tanışmak, konuşmak rahatlattı biraz. ayrıca olumlu şeylerde yaşadım bugün oyüzden olsa gerek bugün kendimi çok pozitif hissediyorum. anlıyorum ki çevremde ki insanlar bana karşı biraz anlayışlı olsa biraz destek olsa bu hastalığa yenilmem. düşüncelerimde hiç bişey değişmedi. sadece kendimi daha iyi hissettim bugün. ama yarın yine aynı ben olacağım biliyorum. ev işi yaparken yarım kaldığında, bazı kişilerin beni derinden yaralayan laflarını duyduğumda, dışarı çıkmamak için bir sürü sebebim olduğunda yada çıktığım zaman insanların gözleri meraklı, alaylı bi şekilde üzerimde hissettiğimde; eve dönerken artık yürümeye takatim kalmadığında yine her günümü son günüm sanarak yaşamaya devam edeceğim. yine insanlarda kaçmaya devam edeceğim. düşünüyorum da; biz mi kendimizi hastalığa mahkum ediyoruz yoksa çevremi bizi mahkum ediyor...
aslında çevre olmasa ben daha çabuk kabullenirmişim gibi geliyor. biz gerçekten hastalığa mahkum muyuz?

hayır gülşahcım :!: :!:biz hasta değilizki herkes hasta şikayet etmeden yaşayan bir insan varmı sanki çevrende yada ailende???ben söyleyeyim yokkk...olmazki olamazki öyle olsa insan olamayız ki canım benim...tabiki aile çevre önemli ama önce bizde bitiyor kırılmışlığımızı üzüntümüzü saklamayı mutlu gibi gözükmeyi hastalığımızı takmıyormuş gibi yapmayı öğrenmeliyiz,zamanla bu hale öyle bir alışıyorsun ki bi bakmışsın ödül alacak mutlu bir engelli oyuncu olmuşsun eğer sen bilmiyorsan ben ne biliyorsam öğretirim sana göreceksin zamanla nasılda kabullenmiş olacaksın insan içine çıkmaya başlayıp şakayla karışık insanlara seni aralarına almaları için laf bile sokacaksın yalnız değilsin kardeşim bak hepimiz aynıyız görüşürüzzzzzzzzz paylaşımın için teşekkürler

Sevgili Gülşah,bence sen kendinden kaçıyorsun "insanlardan kaçmaya devam edeceğim"derken.Onların söyleyeceklerini duymak istmeyerek kendinide görmezden gelmek istiyorsun.Kendi durumunu kabullenip,ona göre davranmak zor geliyor sana.
Her günümü son günüm olarak geçirdim diyorsun.bak sana ne anlatacağım. 14-15 yaşlarındaydık.okulun yakışıklı erkeklerinin peşinden koştuğu fiziki anlamda çok güzel bir kız arkadaşım vardı. Bize göre o kusursuz güzelliğiyle çok şanslıydı. o yaşladra bir genç kız daha ne ister ki,öyle değil mi?Ama o birgün dedi ki " başımıza nyin ne zaman geleceğini bilmiyoruz biraz sonra belki de öleceğim bunu düşünmeden edemiyorum ben nasıl mutlu olurum ben hiçbir işe kalkışamam vs.vs.). çok düşündüm söylediklerini kafam karışmıştı ama ona yanlış düşündüğünü söylemiştim o zamanda. aradan 20 yılı aşkın bir zaman geçti gülşah,düşün bir o hala sağlam bedenle yaşıyor ama ,mutlumu? ben de y
aşıyorum sağlam olmayan bedenimle ama mutluyum
Demem o ki canım,her günümüzn son olabileceği düşüncesi ile yaşanmaz. insanlardan laf duyacağım diye kaçmak ta doğru değil.Biraz uzattım ama son olarak sana kendimden şu örneği de vermek istiyorum. 17 yaşında falandım.benden küçük çocukların önünden geçmeye çekinirdim belerdim çünkü.ya bakacaklar.ya gülecekler ya dalga geçecekler . çocuk olduklarını bilirdim ama yinede gücenirdim ve yine de geçerdim önlerinden.tabiki duydum bir sürü şeyler üzüldüm ağladım ama geçti bitanem. ısrarla aralarına girdim çünkü. şimdi onlarmı alay etmiyorben mi duymuyorum bilmiyorum ama hiçbir şekilde kendi durumuma üzülmüyorum.
Kısaca gülşah bana göre biz hastalığa kendimizi,kendimiz mahkum ediyoruz,olların karşısında kendimize güvenmeyerek.dik durmayarak

Teşkkür ederim fidel; yazdıklarında çok haklısın aslında bunları bende biliyorum elbette ama olmuyor işte kendime söz geçiremiyorum. üzülmekten kendimi alamıyorum. ve ben o kadar yalnızım ki; belki ailem benim için üzülmek yerine biraz destek verseydi ben de bu kadar yalnız mutsuz ve umutsuz olmasaydım. biliyorum ki onlar yanımda olsaydı ben şimdi çok farklı bir insan olacaktım ve farklı yerlerde olacaktım. bu sitede olmamın sebebide bu beni anlayabileceğinizi umut ediyorum. belki az da olsa bu yalnızlıtan umutsuzluktan kurtulurum..

Sevgili Gülşah. madem ailenin senin için üzülmelerinin yerine destek vermeleri gerektiğinin bilincindesin... madem şa anda bu sitede olmakla sıkıntılarını azda olsa giderebileceğini düşünüyorsun...(ve iyide yapıyorsun böyle düşünmekle)neden ipleri eline almaya çalışmıyorsun .neyi bekliyorsun canım. sen bilinçli bir kızsın bu belli.tek aradığın destek. tamam ailen bu konuda yetersiz olabilir ama artık onları bu konuda suçlamaktan vazgeçip kendi hayatına olumlu şeyler katacak bir sürü şey yapabilirsin. Önce 'Ben mutsuz değilim.olmayacağım 'demekle işe başlamaya ne dersin? Hoşgeldin aramıza

hoşbulduk ama ben evliyim eşim sağolsun her konuda önüme engel koymayı beceriyor. anlayacağın tek başına hiç bir şey olmuyor..

canım arkadaşım burada o kadar çok arkadaşımız varki hepsi birbirinden degerli onlarla dertleşe bilir sorunlarına manevi destek arayalilirsin

nasıl yani? anlamadım.canım benim.refik haklı burda çok degerli arkadaslar var. herkes senin yanında olacaktır.seni nasıl kısıtlıyor.kıskanmak gibi biseymı?biliyorum ki benim gibi burdaki herkes senin mutlu olmanı ister.buna emin ol canım ve bizimle paylaş.paylaş ki.bırseylere derman olabilelim(olabildlğimiz kadar )

kimse hastalığa mahkum değildir ki....
gülümse herşeye rağmen hayat güzel pozitif ol ki hayatta sana pozitif olaylar sunsun....karamsar olduğun her daim karamsarlık seni dahada çekecek...

sanirim bu birazda kisilik yapisiylada ilgili birsey karamsar insan her yerde karamsar olur... bir arkadas anlatmisti birgun eve gitmis ve arkadasinin agladigini gormus ne oldu betul niye agliyorsun diyince ben cirkinim beni kimse begenmez istemez demis... engeli filanda yok bu kisinin orta hallide guzelde ama karamsar yapiya sahip olunca boyle oluyor..