Bu da 15 yıllık benim hayat hikayem

Ben 1970 doğumlu her iki ayağımdan engelli af edersiniz ördek yürüyüşüyle yürüyen biriyim.
Sene 1995 ben 25 yaşındayım bir gün babam yeter artık seni evlendirelim dedi bende babama beni kim alır, ALLAH büyüktür dedi. bu arada konu komşu babamın beni evlendireceğini duymuş. derken yengemin biri geldi ve şöyle dedi amcanın kızı benimle evlenmek istediğini kabul edersem babasına karşı koyup bana varacakmış, bende ALLAH dedim, gencecik 22 yaşında sapasağlam bir kızdı ve evlendik bir sene sonra bir kızımız oldu çok mutluyduk eşimi daha çok sevdim. Fakirdik ama mutluyduk, bir sene Antalya da çalıştım elimize üç beş kuruş girmişti hanımın altınları vardı onlarla beraber bir okulun önünde ufak bir büfe gibi bir yer açtık iyi kötü birde işimiz vardı. sene 2002 birde oğlumuz dünyaya geldi dünyalar bizim olmuştu derken bir gece yarısı eşim rahatsızlandı ve iki böbreğinin iflas ettiğini bundan sonra haftada 3 gün diyalize girmesi gerektiğini öğrendik, bebeğimiz var daha kırkını doldurmamıştı hastalığından dolayı evde hiçbir iş yapamaz bir duruma gelmişti, 15 yaşındaki baldızım ev işlerini ve bebeye bakmak için verdiler yanımıza. Yeşilkartliydik Mardin in bir ilçesinde yaşıyorduk oradan diyarbakıra diyalize gidiyordu çok zor gidip geliyordu baldızıda alıp 2004 te istanbula yerleştik burada servis evden alıp eve bırakıyordu ama yeşil kartlı olduğu için servisten yararlanamiyordu bu durumumuzu gören bir hayırsever ssk yatırmaya başlamıştı her şeye rağmen yarı aç yarı tok yaşıyorduk taki 28-11-2009 a kadar ve eşim ansızın vefat etti baldızı ve iki çocuğum la beraber cenazemizi alıp köye götürdük, 15 gün kaldıktan sonra baldızı göndermeyeceklerini ailesi söyledi yalvardık yakardık ama bir türlü ikna edemedik . Annemi bir ay yanımızda kalması için alıp istanbula geldik. benim malülen emekli olmama 5 ay var. Ama baldızın acısını çok çekiyorum 8 senedir yanımızdaydı obizim ailemiz gibi onun yokluğunu yüreğimde hisediyorum maalesef böle zor bir anımızda akrabalardan bir destek alamadık. şimdi gözlerim hem eşimi hede baldızı çok arıyor. düşenin ALLAH tan başka dostu yok..

iyi bir tespit yapmışsınız.hep eşinizin tarafından bahsediyorsunuz.sizin kimseniz yokmu anne,baba,kardeşleriniz ne bileyim yakınlarınız!!bu durumda hepsi kalpsiz davranıp sırt çeviremez sonuçta et tırnak meselesi.ne olursa olsun.sizin durumunuzda göz önünde bulundurulursa çocuklarla kaldıgınız durumz 1 taneside olsa duyarlı olabilirdi diye düşünüyorum.insanlığın bu kadarda öldüğünü düşünmüyorum.bunlar benim nacizane fikrim.

allah size sabır ve güç versin..yaşadıklarınız çok zor...dediğiniz gibi düşenin dostu olmuyor...umarım herşey düzelir ve çocuklarınızla huzurlu bir ortamda yaşarsınız...

allah yardımcınız olsun ınsan oglunun basına hersey gelıyo ıste

allah yardımcınz olsun dyebiliyoruz anca keşke elimizden gelen bişeyler olsa yardım etmeyi isterdim kendi adıma sabırlı olun lütfen rabbim en büyük yardımcınızdr

Adil bey,
Hüzn dolu hayat hikayenizden özet olan bir kesiti okudum. Gerçekten çok büyük zorluklar yaşamışsınız. Bütün bu olanlardan sonra yaşadığınız hayat şartları daha da zorlaşsa da her zaman zaman denilen meçhul en güzel ilaçtır. Bunun için bu kötü günlerin son bularak mutlu yarınların sizinle ve çocuklarınızla olmasını diliyorum.

Allah kolaylık versin... Tekrar başınız sağolsun..

Hikayenizi okudum. Çok üzüldüm ne diyeceğimi bilemiyorum. Eşinizi çok yeni kaybetmişsiniz. Başınız sağolsun. Sizin de dediğiniz gibi maalesef düşenin dostu olmuyor. Ama bence size kendi aileniz yardımcı olacaktır. Onlar sizi yalnız bırakmaz. Umarım biran önce çektiğiniz sıkıntılar biter. Çocuklarınızla birlikte size mutlu bir ömür diliyorum.

herkese desteklerinden dolayı sonsuz teşekürlerimi sunar tekrar diyorum İYİKİ VARSINIZ.

Başınız sağolsun,
Gözlerim dolarak okudum yazdıklarınızı,bu da sizin imtihanınızmış,Allah bol sabır versin size,ama Allah var gam yok.. Siz çok dua edin yeter o hep size yardım eder,Allah kulunu darda koymaz,ben buna kalpten inanıyorum çünkü ben de hiç yürüyemiyorum,ve hep en dar anlarımda Rabbim imdadıma yetişiyor,bu dünyada ben de kimsesiz sayılırım,Ama hep Rabbime sığınıyorum...Bu günler de geçecek inşallah çocuğunuz büyüyecek size yardımcı olacak... Allah yar ve yardımcınız olsun...
Sevgi ve dua ile...

o beni benden daha çok severdi bende canımdan daha çok severdim ondan dolayi bana çok acı veriyor...

Başınız sagolsun allah yar ve yardımcınız olsun ama rahmetli eşinizin ailesinide anlamaya çalışın eşiniz vefat etmiş ve baldızınızın artık sizde kalması dogru olmaz diye düşünmüşlerdir çevredeki insanların dedikodusuna maruz kalmamak için size tavsiyem eşinizi çok sevmiş olabilirsiniz acısıda taze olabilir ama yeni bir yuva kurmayı denemezmisiniz kalın saglıcakla iyi günler dilerim.

Değerli kardeşim;

Her şeyden önce yaşadığınız acıların büyüklüğü, olayların gelişimi, hayatınızdaki bu kadar talihsiz durumlarının adeta zincirleme gibi arka arkaya gelmesi çok üzüntü vericidir. İlk başta bu konuda sizin üzüntünüzü paylaşarak, Rabbimin yardımını diliyorum.

Aslında yaşadığınız acıların büyüklüğü çok ürkütücü olduğu gerçeğini kabul ederek, bu konuda sizi anlamaya çalışıyorum. Velakin biz insanlar olayları değerlendirirken genelde hep olayın olumsuz yönlerini tezahür ederiz.
Baktığımız ilk yön hep umutsuzluk, karamsarlık, şüphe ve üzülecek bir nokta bulmak olur. Aslında bu insanların yapısıyla alakalı psikolojik bir boyuttur.

Hayatımızda bazı olumsuzluklar olmuş olabilir. Hani insanı o kadar etkiler ki, bazen insanın hayatını alt üst eder. Hatta öyle olur ki, insan bazen hayattan kopmaya başlar, kendine avunç olacak ufacık umutlarda teskinler arar onlardan medet umar… Yaşamın bu boyutu insan hayatında kırılma noktası olarak da değerlendirilebilir.

Böyle kırlımla noktası yaşadığımız dönemlerde, kendimize, sevdiklerimize en az hasarı vermek için öncelikle biz kendi içimizde bazı olayları değerlendirirken, biraz daha kendimizi bırakmadan, olaylardaki koskoca üzüntülerin yanındaki küçücük mutlulukları içimizde besleyerek büyütmek, o küçücük tesellilerde hayat bulmaya çalışmak çok daha anlamlı olur.

İnsan bazen kendi içinde kendini bile tanıyamayabilir. Bazı duyguların etkisini üzerimizden atana kadar çok sağlıklı düşünemeyebiliriz. Ama ne olursa olsun hayatın devam ettiğini bilerek, bizim yaşamamıza ihtiyaçları olan kişilerin varlığını bilerek, hem kendimiz için hayatın devam ettiğini hem de bize ihtiyacı olanları yalnız bırakmamak için dimdik durmak durumundayız. Bugün baştan biz pes edersek bize ihtiyacı olan kişilerin sorumluluğunu yok sayarak onların geleceği için kapanması zor ya da imkânsız olan derin yaralar açabiliriz.

İşte bu bağlamda düşündüğümüz zaman, hayatta bir nefes dahi alıp veriyorsak yaşamak için bir nedenimizin bir gayemizin olduğuna işarettir. En küçük umutlardan mutluluk oluşturarak, yaşamımıza bunu adapte etmek, yaşam mücadelesinde atacağımız önemli adımların ilk basamağını oluşturur.

Hayatta kaybettiğimiz en önemli kişiler yaşasalardı bizim böyle hayata küserek, her şeyi boş vererek yaşamamızı istemeyeceği çok açıktır. O zaman hayat devam ediyorsa, mücadeleyi geride kalan sevdiklerimiz için yapmalıyız. Buna bir türlü fedakârlıkta diyebiliriz. Sevdiğimiz insanlar için yapılacak özveriler hiçbir zaman karşılıksız kalmayacaktır.

En değerli bildiğimiz yürekler için yüreğimizi ortaya koyalım ki, değerleri anlaşılsın. Biz mücadelemizi verelim ki, önümüz açılsın. Biz yaşamı sevelim ki, mutluluk kapıları açılsın. Biz biz olalım ki, bizi sevenler üzülmesin.

Unutmayalım ki, hayata küsen bir insandan kimseye fayda gelmez. Ne biz hayata küselim nede hayatı kendimize küstürelim…

[FONT=Arial Black][SIZE=3]Öncelikle başınız sağolsun ebedi baldızınız kalamazdı sonuçta oda yuva kurucak.tabiki çok üzücü bir durum ama baldızınızda aileside haklı sizinle kalması doğru olmazdı Allah bir yolunu verir umarım herşey yoluna girer allah yardımcınız olsun.
Paylaşım için tşkler.[/SIZE][/FONT]

allah rahmet eylesin rabbim sizede dayanma gacü versin

Ne desem bir YANI hep eksik kalacak biliyorum...sabır sabır diliyorum

allah sabır versin. rabbim sevdiği kullarını zorlar ki güzelliklere ulaşabilsinler. yaşadığınız zorlukların mükafatını sabrederseniz göreceğinize inanıyorum.

ELWAN*;

tabiki canım baldızım da evlenip yuva kuracak mutlu olmak herkes gibi onunda hakkı tabiki ailesi yerden göğe kadar haklı. oda ailemin bir parçası gibi kızımı nasıl sevdiysem onuda öyle sevdim bir anda iki kişi gözlerimin önünden kaybolması acımı ikiye katladı
benim demem odurki böyle bir durumun başıma gelmesi bana çok ağır geldiğidir kimseyi bu durumudan dolayı suçlamıyorum.

Yaşadıklarınız gerçekten çok ağır.Şuda varki herşey insanlar için.
Mevlam neylerse güzel eyler vardır bir bildiği rabbimin.
Allah bir kapıyı kapar bir kapıyı açar.
Dualarım sizinle.

ailem var var olamasına ramen bana bir faydaları dokunmadıktan sonra neyleyim.
annemde babamda var yaşlılar köyde yaşıyorlar babam yatalak derecede annem hasta kendine bakacak hali yok ilk başlarda annem bir iki hafta yanımızda kaldı ama hergün hastahanelerdeydik bu durum da dahada zorlandığım için annemi köye geri göndermek zorunda kaldım iki defa gece yarısı acile kaldırdık, ağır astım hastası istanbulda hava nemli olduğu için ona ağır geliyordu, kardeşlerimde hepsi evliler onlarında bana bir faydası yok.

----------

şöyle biraz durumumu izah edeyim iki tane nur topu yaşama sebebim olmasa olmaz umudum (UMUTLARIM) olan oğlum 7 kızın ise 13 yaşında ikiside okula gidiyor ömrümün yetiği kadarıyla onlar için her an canımı vereceğim geleceğim çocuklarım için. bu çocuların bakımı benim ağır bir engelli olmam onlara bakmam çok zor olacak
bu durumda ne işin var istanbulda çek git köyüne diyen olabilir.
bende aynı düşüncedeyim benim bu durumumdan dolayı tek çarem kalıyor çekip köyüme gitmem gerek.
ama gel gelelim asıl duruma benim malülen emekli olmama 5 ay kaldı bu çocukları bahara çıkarabilmek için şart bu devir de kimseye muhtaç etmesin yüce mevlam, zorunlu bir durumdan dolayı istanbulda okullar bitene kadar kalmak zorundayım benim sgk'm bir hayır sever tarafından ödeniyor ayda bazen bir veya iki defa imzalar falan gerektiği için. tabiki eşimin vefatından dolayı pek çok zorluklarla karşıkarşıya kalacağız, öylede böylede bu durumun üstesinden geleceğiz. benim bu üçbeş ayı atlatabilmem için tek bir çarem vardı diye düşünüyordum oda baldızımdı onuda haklı bir şekilde gönderemiyorlar, baldızda çocukların acısını çok çektiğinide biliyorum.
işte bu ve buna benzer pek çok zorlularla karşıkarşıya kaldığımız için acımız dahada ağır basıyor. azmin eliden bir şey kurtulamaz diyorum yüce rabim kimseye dert vermesin, vesede kaldırabilecek kadar sabır ve dayanma gücü versin.

Eshat,
ne güzel yazmış yazan kalemin eline gönlüne sağlık