Bu da benim hayatım.... [ O an ]

2005-2006 yıllarıydı ablam ünüverste okurken rahatsızlanmişti önce samsun sonra istanbul birçok hastane gezdik ama doktorların şupelendiği(kas-karaciyer v.b ) rahatsızlıklar çok şukur onda yoktu bunun uzerine babamın rıcasını kıramadım ve bende bağcılar e.a. hastanesine başvurdum kan testinin sonucu ck normalde olması gereken değerin 110 katıydı hastane beni hemen çapa nöroloji ana bilim dalına sevk etti 1-2 hafta içinde çapada prof. muane etti emg biyopsi v.s derken bana teşis kondu ben bir miyopati hastasıydım öğrendiğim zaman ilk başta olamaz bir yanlişlık olmalı ben geziyordum arkadaşlarımla heryere gidip herşeyi yapabiliyorum bu sonuçta bir hata var demekten kendimi alamıyordum nitekim doğruydu yunler haftaları haftalar ayları kovalıyordu hayat herkez ve herşey için akıyordu ellerimden gidiyordu bu zaman zarfında bense insanlardan uzaklaşan surekli kafasını başka şeylerle doldurmaya çalışır duruma gelmiştim o zamanlarda eve girmek istemiyordum hatta eve gitmiyordum çoğu zaman annem hep ağlıyor babamın dunyası başına yıkılmişti ben beni duşunmuyordum duşunemiyordum o arada ünuversteyı kazandım kaydımı yaptırmak için gittim gece telefonum çaldı benim dağlar gibi olan babam ağlamaklı bir sesle oğlum boşver gel uzağımızda olma dedi dayanamadım gerisin geriye dondum 4 yıl benden çok şey aldı götürdu ama şimdi kendimle barışmaya çalışıyorum belki tek başına hastalık beni bu derece yıkamazdı ama annem babam ve ablamın uzuntulerini görmek sırtlayabileceğimden daha ağır geldi omuzlarıma...

ama hayatla barışmaya calışırken bıle elem keder bnce gerek yok kardeş ya aman boşver herşey olacagına varır.