[FONT=Verdana]
Özür grupları arasında, özel eğitim ve rehabilitasyon açısından en büyük sorunları yaşayanlar, Cerebral Palsy (CP)'liler ve yakınlarıdır. Bu gerçeğin birçok nedeni olmakla birlikte, Cerebral Palsy’lilerle ailelerinin zihinsel, psikolojik, fiziksel ve sosyo-kültürel boyutlardaki varoluş standardının yükseltilemeyişi ve söz konusu kişilerin kendi gerçekleriyle özdeşleşemeyişinin temel nedeni; GERÇEKÇİLİKLE DESTEKLENEN BİR İDEALİZMLE PROGRAMLANAMAYAN CP REHABİLİTASYONUNUN; KENDİSİNİN, AİLESİNİN, YAŞAMIN VE TOPLUMUN CP’LİDEN BEKLENTİLERİNİ KARŞILAYAMAMASIDIR.
Oysa bilim dünyası Cerebral Palsy ile ilgili değerli bilgilere sahiptir. Özel eğitim ve rehabilitasyonun yanı sıra, medikal tedavi ve cerrahi yardımlar ile, CP’li insanların daha iyi koşullarda yaşamaları sağlanmaktadır. Öyleyse, NEDEN CEREBRAL PALSY'LİLER YETERİNCE AKTİF OLAMAMAKTA; AİLE İÇİNDE, YAŞAMDA, TOPLUMDA, HATTA KENDİ BENLİKLERİYLE İLİŞKİLERİNDE DAHİ ÇETİN SORUNLARLA MÜCADELE ETMEK ZORUNDA KALMAKTADIRLAR?
Karşımıza çıkan gerçek soru şudur: Cerebral Palsy rehabilitasyonu, CP’li ve ailesinin gereksinimlerini neden karşılayamamaktadır?
Bu soruya iki şekilde yanıt verilebilir::
1. Cerebral Palsy, çok komplike ve genellikle ağır klinik tablolar oluşturan bir rahatsızlık olduğundan, yapılabilenler sınırlıdır. Yaşanan sorunların kaynağı da, klinik tablonun ağır oluşudur.
2. Cerebral Palsy rehabilitasyonuna ilişkin, bilinenler yeterli değildir; çok boyutlu ve farklı gerçekler de vardır.
Ben bir Cerebral Palsy'li olarak (“Quadriplegie – Miks Tip”) 1996 yılından bu yana, aynı özelliği paylaştığım kişilerin yaşam kaliteleriyle ilgileniyorum. Gözlemlerim ve bizzat ağır derecede CP’li oluşumdan kaynaklanan yaşam deneyimlerim sonucunda, Cerebral Palsy’nin ne kendisinin, ne tedavisinin, ne de onunla yaşamanın, “ÇÖZÜMSÜZ BİR SORUN OLMADIĞI” bilgisini kazandım. Öyleyse Cerebral Palsy'nin idealist ve gerçek anlamda rehabilitasyonunu olanaksızlaştıran, başka etkenler vardır...
Mantığım beni ilk olarak, her çocuğun yaşamında olduğu gibi Cerebral Palsy'liler için de büyük önem taşıyan “AİLE”ye götürdü. Rehabilite edildiğim, gönüllü görevler üstlendiğim ya da sadece bağlantı kurduğum çeşitli merkezlerdeki aileleri inceledim. Gözlemlerimi, kendi düşüncelerimle birleştirerek, CP’lilere yaklaşımda “YEDİ TEMEL TUTUM” belirledim..
“YEDİ TEMEL TUTUM” sadece Cerebral Palsy'lilerin aile içi ilişkileriyle sınırlı değildir. Bizlerle ilgili her alanda, kitabımda açıkladığım bu yedi temel yaklaşım geçerlidir ve yaşantımızı yönlendirmektedir. Dolayısıyla, “YEDİ TEMEL TUTUM”U ÖZÜMSEMEDEN, CEREBRAL PALSY REHABİLİTASYONUNUN DA SAĞLIKLI, GÜÇLÜ TEMELLERE OTURTULMASI VE İDEALİST OLARAK, İDEALE ULAŞMASI MÜMKÜN DEĞİLDİR.
HER KONUDA OLDUĞU GİBİ, “YEDİ TEMEL TUTUM”DA DA TEK BİR DOĞRU VARDIR: İDEAL YAKLAŞIM, “BENİMSEME”... Ben, annem tarafından, “BENİMSEME” ile yetiştirilme şansına sahip bir CP’liyim. Ancak, ne yazık ki, bugüne dek Cerebral Palsy'liler “BENİMSEME” ile yetiştirilmek bir yana, onlara “BENİMSEME MANTIĞI" ile dahi yaklaşılamamıştır. Çünkü, CP’LİLERLE BİRE BİR ÖLÇEKTE VE DOĞAL ETKİLEŞİM KURULAMADIĞI İÇİN KEŞFEDİLEMEYEN “CEREBRAL PALSY'YE İLİŞKİN YAŞAMSAL BOYUT”UN YERİNİ TUTAN SAPLANTI VE YANILGILAR NEDENİYLE OLUŞAN “ALIŞILMIŞ SPASTİK KALIPLARI" (1) VARDIR.
“ALIŞILMIŞ SPASTİK KALIPLARI", yalnızca aileyi değil, tüm insanlığı kuşatmıştır. Dolayısıyla bu makalenin konusu olan, Cerebral Palsy özel eğitim ve rehabilitasyonunu da direkt olarak etkiler ve hem uzmanların, hem ailenin, hem de toplumun CP’ye ve CP’li insanlara yaklaşımını yönlendirir.
Ben bu çalışmamda, CEREBRAL PALSY REHABİLİTASYONUNDA “ALIŞILMIŞ SPASTİK KALIPLARI"NIN YERİNİ VE CEREBRAL PALSY'LİLERİN YAŞAMLA ÖZDEŞLEŞMELERİNE ETKİLERİNİ açıklamaya çalıştım.
İlgililere, yaşam deneyimine dayanan, gerçekçi bir kaynak sunabildiğime inan[/FONT]
Özür grupları arasında, özel eğitim ve rehabilitasyon açısından en büyük sorunları yaşayanlar, Cerebral Palsy (CP)'liler ve yakınlarıdır. Bu gerçeğin birçok nedeni olmakla birlikte, Cerebral Palsy’lilerle ailelerinin zihinsel, psikolojik, fiziksel ve sosyo-kültürel boyutlardaki varoluş standardının yükseltilemeyişi ve söz konusu kişilerin kendi gerçekleriyle özdeşleşemeyişinin temel nedeni; GERÇEKÇİLİKLE DESTEKLENEN BİR İDEALİZMLE PROGRAMLANAMAYAN CP REHABİLİTASYONUNUN; KENDİSİNİN, AİLESİNİN, YAŞAMIN VE TOPLUMUN CP’LİDEN BEKLENTİLERİNİ KARŞILAYAMAMASIDIR.
Oysa bilim dünyası Cerebral Palsy ile ilgili değerli bilgilere sahiptir. Özel eğitim ve rehabilitasyonun yanı sıra, medikal tedavi ve cerrahi yardımlar ile, CP’li insanların daha iyi koşullarda yaşamaları sağlanmaktadır. Öyleyse, NEDEN CEREBRAL PALSY'LİLER YETERİNCE AKTİF OLAMAMAKTA; AİLE İÇİNDE, YAŞAMDA, TOPLUMDA, HATTA KENDİ BENLİKLERİYLE İLİŞKİLERİNDE DAHİ ÇETİN SORUNLARLA MÜCADELE ETMEK ZORUNDA KALMAKTADIRLAR?
Karşımıza çıkan gerçek soru şudur: Cerebral Palsy rehabilitasyonu, CP’li ve ailesinin gereksinimlerini neden karşılayamamaktadır?
Bu soruya iki şekilde yanıt verilebilir::
1. Cerebral Palsy, çok komplike ve genellikle ağır klinik tablolar oluşturan bir rahatsızlık olduğundan, yapılabilenler sınırlıdır. Yaşanan sorunların kaynağı da, klinik tablonun ağır oluşudur.
2. Cerebral Palsy rehabilitasyonuna ilişkin, bilinenler yeterli değildir; çok boyutlu ve farklı gerçekler de vardır.
Ben bir Cerebral Palsy'li olarak (“Quadriplegie – Miks Tip”) 1996 yılından bu yana, aynı özelliği paylaştığım kişilerin yaşam kaliteleriyle ilgileniyorum. Gözlemlerim ve bizzat ağır derecede CP’li oluşumdan kaynaklanan yaşam deneyimlerim sonucunda, Cerebral Palsy’nin ne kendisinin, ne tedavisinin, ne de onunla yaşamanın, “ÇÖZÜMSÜZ BİR SORUN OLMADIĞI” bilgisini kazandım. Öyleyse Cerebral Palsy'nin idealist ve gerçek anlamda rehabilitasyonunu olanaksızlaştıran, başka etkenler vardır...
Mantığım beni ilk olarak, her çocuğun yaşamında olduğu gibi Cerebral Palsy'liler için de büyük önem taşıyan “AİLE”ye götürdü. Rehabilite edildiğim, gönüllü görevler üstlendiğim ya da sadece bağlantı kurduğum çeşitli merkezlerdeki aileleri inceledim. Gözlemlerimi, kendi düşüncelerimle birleştirerek, CP’lilere yaklaşımda “YEDİ TEMEL TUTUM” belirledim..
“YEDİ TEMEL TUTUM” sadece Cerebral Palsy'lilerin aile içi ilişkileriyle sınırlı değildir. Bizlerle ilgili her alanda, kitabımda açıkladığım bu yedi temel yaklaşım geçerlidir ve yaşantımızı yönlendirmektedir. Dolayısıyla, “YEDİ TEMEL TUTUM”U ÖZÜMSEMEDEN, CEREBRAL PALSY REHABİLİTASYONUNUN DA SAĞLIKLI, GÜÇLÜ TEMELLERE OTURTULMASI VE İDEALİST OLARAK, İDEALE ULAŞMASI MÜMKÜN DEĞİLDİR.
HER KONUDA OLDUĞU GİBİ, “YEDİ TEMEL TUTUM”DA DA TEK BİR DOĞRU VARDIR: İDEAL YAKLAŞIM, “BENİMSEME”... Ben, annem tarafından, “BENİMSEME” ile yetiştirilme şansına sahip bir CP’liyim. Ancak, ne yazık ki, bugüne dek Cerebral Palsy'liler “BENİMSEME” ile yetiştirilmek bir yana, onlara “BENİMSEME MANTIĞI" ile dahi yaklaşılamamıştır. Çünkü, CP’LİLERLE BİRE BİR ÖLÇEKTE VE DOĞAL ETKİLEŞİM KURULAMADIĞI İÇİN KEŞFEDİLEMEYEN “CEREBRAL PALSY'YE İLİŞKİN YAŞAMSAL BOYUT”UN YERİNİ TUTAN SAPLANTI VE YANILGILAR NEDENİYLE OLUŞAN “ALIŞILMIŞ SPASTİK KALIPLARI" (1) VARDIR.
“ALIŞILMIŞ SPASTİK KALIPLARI", yalnızca aileyi değil, tüm insanlığı kuşatmıştır. Dolayısıyla bu makalenin konusu olan, Cerebral Palsy özel eğitim ve rehabilitasyonunu da direkt olarak etkiler ve hem uzmanların, hem ailenin, hem de toplumun CP’ye ve CP’li insanlara yaklaşımını yönlendirir.
Ben bu çalışmamda, CEREBRAL PALSY REHABİLİTASYONUNDA “ALIŞILMIŞ SPASTİK KALIPLARI"NIN YERİNİ VE CEREBRAL PALSY'LİLERİN YAŞAMLA ÖZDEŞLEŞMELERİNE ETKİLERİNİ açıklamaya çalıştım.
İlgililere, yaşam deneyimine dayanan, gerçekçi bir kaynak sunabildiğime inan[/FONT]
