Doğuştan bedensel engelle doğan oğlum için akıl almak istiyorum...

merhabalar....
size sormak istediğim husus çevremde akrabalarımda ve yakınımda bedensel engelle doğan bi tanıdığım yok..
2 ay önce bacakları ve sol kolu olmayan bi evladım oldu.. HAMDOLSUN...
ben bedensel engelli doğan arkadaşlardan hangi yaş dönemlerinde neler hissettiklerini hangi sorunları yaşadıklarını ve ne şekilde bu durumu atlattıklarını? benim anne olarak eşimin baba olarak hangi durumlarda nasıl hareket etmemizi? en zor yaş dönemlerini? ve buna benzer yaşadıkları durumları ve bu durumdan nasıl kurtulduklarını paylaşmalarını istiyorum.. sağlam, kendini ve çevresini en önemlisi yaradanını seven bi insan yetiştirmek istiyorumm... yardımcı olacağınıza emin olarak şimdiden teşekkür ediyorum...

ben kucukten sagirim.bedensel engelli degilim.
ilk once esinizle birlikte birbirinizi suclamayin engeller icin.daha mantikli, daha kendinize guvenerek elbirligiyle sorunlara daha kolaylikla adapte olursunuz.
isiniz kolay degil ama kendinize guvendiginiz, engelleri kabul ettiginiz kadar basarili olursunuz kucuge yardim ederken.bence bir kolu var, obur kolada takma kol yaptirir, tekerlekli sandalye kullanarak ona yasam hakki tanirsiniz.
uzulmeden sogukkanlilikla akillica egitimlerini filan aksatmazsANIZ SIZ IYI OLUNCA ONUNDA TRAMVALARI ATLATMASI DAHA KOLAY OLUR.
derdi veren allah, iyilik kapilarini acacakta allah. gozu goruyor, kulagi duyuyor, aklida saglam olduktan sonra insallah bir yolunu bulursunuz.

Benim tanıdığım birkaç ailenin hem zihinsel hem de bedensel engelli çocuğu var.Öncelikle ben de işitme engelli bir çocuk annesi olduğumu söyleyeyim.Engelimiz çok küçük ama arkadaşlarımın çocukları ile ilgili gözlemlerimden size tek söyleyemek istediğim bir annenin ilgisi ve sevgisiyle hiçbir çocuğun engel tanımayacağıdır.Ben bizzat şahidim buna;doktorların yapamaz,imkansız dediği şeyleri anne ilgisi ve sevgisiyle aşıyor çocuklar.Çok büyük sabır istiyor evet ama onların mutluluğu ile mutlu olmak var sonunda.Dünyaya gelmenin tercihini bile bırakmıyorlar bize,öyleyse nasıl yaşayacağımızın tercihini biz yapalım değil mi?

anne yüreği, yazınızın beni çok duygulandırdığını söylemekle başlamak istiyorum. Hepimizin farklı engelleri olsa bile özellikle çocukluk ve ergenlik sürecinde aynı kötü duyguları yaşadığımızı tahmin edebiliyorum...Kendi engelimden yola çıkar isem, ailem aşırı koruyucu idi. Biraz zorlandığımı görseler, hemen biri kucaklayıverirdi beni. Merdivenmiş, dik bir yokuşmuş, uzun bir yolmuş hiç farketmez. Araba ile gideceğimiz yerin en enn yakınına beni bırakırlardı. Yıllar, yıllar sonra ilk defa toplu taşıma aracını tek başıma kullandığımda neredeyse sevinçten çığlık atacaktım. Diyeceğim o ki öncelikle kendi başına birşeyleri yapabilmesi için ona fırsat tanıyın...

Sonra eğitim hayatı, öğretmen faktörü çok önemli, öğretmeni sevgi dolu bir eğitimci olmalı. İlköğretim çağında iştahsız bir çocuk olduğumdan yemeğimi çöp kovasına dökerdim, sanırım öğretmenim bu durumu farketmiş olacak ki bir müddet yemeğimi kendisinin yedirdiğini anımsıyorum. Bir kendi ağzına atardı, "hmmm çok leziz olmuş" diyerek, bir bana Teneffüslerde önüme kağıttan maket bırakırdı, onları kesip biçip yapıştırarak ev yapardım. Sanırım el becerimi geliştirmeye çalışıyordu. Ki yıllar sonra seçeceğim mesleğin belki de tohumlarını atıyordu... Okul tatillerinde kütüphanesinden seçtiği kitapları özel olarak bana getirirdi, zevkle hepsini okurdum...

ve mutlaka bir spor dalı ile uğraşmasını tavsiye edin, mesela yüzme olabilir, başaramaz diye asla düşünmeyin...

Şimdi yazarken aklıma geldi de sizin çocuğunuz ile aynı engel durumunda olan bir arkadaşım var, kendisi elektrik-elektronik mühendisi,çok nezih bir kurumda çalışıyor, hatırladığım kadarı ile en son Barselona'da idi. ve son olarak şartlar ne olursa olsun "asla ama asla pes etmeyin". Size uzun ama bir o kadar da kutsal olan bu yolda sonsuz başarılar diliyorum.

çok teşekkür ediyorum bizde spor konusunda aynı şeyi düşündük eşimle ama bursa da böyle özel bi yer var mı bilemiyoruz.. araştırcaz inş

inş elimizden geleni fazlasıyla yapmaya çalışıcaz.. eşimle aramızda suçlu aramadık çok şükür.. veren Allah.. bunun bilincindeyiz elhamdülillah...

böyle bi durumla karşılaşmış bi çocuğun annesi olmak gerçekten dediğin gibi çok sabır isteyen bi durum...ama imtihan ,,, inanan için cennet kapısı.... rabbim kazandırsın

Çok, çok geçmiş olsun anne yüreği..
Yazınızı okuyunca kendi cocuklugumdan bu yana yasadiklarim gözümün önünden geçti Annemin babamın tutumu sahiplenişi.zorlu bir süreç belki ama siz güçlü görünüyorsunuz.
Bursada özel eğitim spor merkezi bilemedim ben gitmedim..Rehabilitasyon merkezleri ile irtibata geçebilirsiniz..Spor iyi olur..yüzmek çok iyi oluyor öğrenebilir daha bir çok şey yapacak göreceksiniz ..yapamazsın demeyin hiç bir şey için denesin çabalasın siz yanında olun Sevin sevginizi bolca verin...
Allah yardımcınız olsun size eşinize bu yolda güç kuvvet başarı diliyorum..

anne yüreği
Hoşgeldiniz aramıza öncelikle. Keşke daha farklı konular için akıl almak isteseydiniz. Keşke çocuğunuz ile sınav olunmasaydınız. İnanın ben dahil, benzer problemleri yakınlarında ya da bizzat kendisinde yaşayan çok kişinin içi sızladı. Buna sebep olan şey çocuğunuzun engeli değil, sizin çocuğunuza karşı şu 2 aylık süreçte dahi gösterdiğiniz hassasiyet. Allah razı olsun sizin gibi davranan ailelerden.

Ancak ben de doğuştan yürüyemeyen ve sizin gibi muhteşem bir anneye-babaya-kardeşe sahip bir şekilde büyümüş bir bebek, çocuk ve şuan gençlik dönemlerini yaşayan birisi olarak hissettiklerimi yazmaya çalışacağım.

Henüz daha yeni doğmuş bebeğiniz, bu araştırmalar için çok erken olduğunu düşünüyorum. Kimsenin engeli tam olarak birbirini tutmadığı için, engel isimleri dahi aynı olsa her insanda farklı bir hasar bırakabildiği için öncelikle çocuğunuzun biraz daha büyümesini gözlemleyin. Farklılığını idrak ettiği andan itibaren olaylara karşı ne tepki vereceğini gözlemlemeniz çok önemli. Yalnızca şu aşamada sabırlı olmanız gerekiyor. Onun gözlerine sevgiyle, şefkatle bakarsanız eminim bu çocuğunuzun eksiklerini tamamlamaya şuan için fazlasıyla yetecek.

Sizin de desteğinizle inanıyorum ki bebeklik sürecini atlattıktan sonra diğer çocuklarla arasında fazla bir eksiklik hissetmeyecek. Eğitimi, yatkın olacağı aktivitelerden sakınmazsanız içine kapanmasına izin vermemiş olursunuz.

Engeli olmayan bebek ve çocuklarda dahi belli yaşlar sendromları gözleniyor. Bu nedenle zaman zaman mutlaka sorun yaşarsınız ama bu ilgili ve bilgili yaklaşımlarınızı sabırla sürdürmeniz çabuk aşmanızı sağlar diye düşünüyorum.

Eğer psikolojik olarak hem kendiniz de, hem de çocuğunuzda olumsuzluklar yaşayacak olursanız mutlaka bir uzman desteği alın. Hatta diğer çocuğunuz da dahil buna. Zamanla geçer gibi bir düşünceyle ötelerseniz, zamanla daha büyük problemler yaşarsınız.

Sakın ola, engelinden dolayı özel bir iltimas geçmeyin. Diğer çocuğunuzla eşit davranın. Ne birine biraz az, ne biraz fazla...

Merhaba çocuklar herşeyin en iyisini hak ederler.
Bu engelli olsun engellsiz olsun..
Onların sevgiye, mutluluğa ve gülümsemeye ihtiyacı vardır.
Henüz bebek olduğu için çocuğunuz olayların kendinde olan değişikliğin farkında değil...
Tüm bunlarla başa çıkmaz zorunda olan anne ve baba olan sizlersiniz.
Kolay bir durum değil her anne ve baba çocuğun sağlıklı olması en büyük arzusudur ister bebek olsun ister olgun yaşlarda olsun..
Şimdi benim size tavsiyem ilk olarak siz psikolojik destek almanızı görebiyorum..
Çünkü normal bir bebeğe bakmak büyük sorumluluk taşırken engelli bir bebeğe bakmak daha büyük bir hassasiyet gerektiriyor.
Çocukla sürekli anne ilgileneceğinden annenin psikolojisi çok kuvvetli olması gerekiyor.,
+ Çocuğun ilerki dönemlerinde soru sormaya açık olacağından soruların cevaplarına net ve onun anlayabileceği dilden olabileceğine hazırlıklı olmanız gerekiyor. Çocuğunda bence psikolog gözetiminde olması daha mantıklı... Sonuç itibariyle bu hayatı yaşayacak o..

+ iyi bir ortapedi uzmanı ile konuşulması gerektiğini düşünüyorum.
Protez takılmak üzere görüşmeler yapılması gerek kullanabilir mi diyerekten...
Çünkü bana göre bacakları yok diyerekten sandalye kullanımı bağımlı bırakılması gerekmiyor. Kullanabilir pozisyondaysa protez kullanmalı ha yoksa elbetteki son çare tekerlekli sandalyedir.
Çocukluktan itibaren zoru öğrensin kolaya kaçmasın faal olsun.
Geçen tv'de benzeri bir çocuk vardı oldukça neşeli bir çocuktu iki kolu ve bir bacağı yoktu. Durum aynı sizin bebeğinizinde tersi söz konusu... Çocuğu jimlastiğe yönlendirmişler. Bence iyi bir engelli jimlastikçi olacağından şüphem yok o çocuğun...

Hayatınızda başarılar diliyorum allah kolaylık versin

rabbim yardımcınımız olsun.. anneler açısından zor belki evet ama bu durumla yaşayan evlatlar onlar çekiyor işin ağır yükünü rabbim hepimizin yükünü hafifletsin inş...
verdiğiniz bilgiler için ve sıcak yaklaşımınız için teşekkür ederim..

ortopedi doktoruna gittik daha doğrusu üniversite hastanesinin profuna götürdük çünkü bende aynen sizin yazdığınız şekilde düşündüm sağ bacak dize kadar var sol kalçanın altından muhtemelen ufak bi güdük var dedi prof ve çocuğunuz bi şekilde yürüyecek müjdesini verdi.. bu konuda dediğin iyi bir uzman lafı var ya gerçekten çok önemli.. çünkü sonrasında rapor için götürdüğümüz ortapedi uzmanına nezaman önerirsiniz protezi dedik verdiği cevap şuydu büyük ihtimal bu çocuğu yürütemiyeceksiniz.... yani içinizde ufak bi yaşama sevinciniz kaldıysa onu da öldürün... rabbim herkese vicdan versin
verdiğiniz bilgiler için çok teşekkür ederim....

cokta inanama. ama her olasilik icinde hazirlikli olun.
hani bi aralar gazeteler yazdi ya. meshur dunya sampiyonu kosucu, hani esini oldurmustu.adam kosarkenki resimleri aklima geldi. iki ayagida protezdi.olanla sukredecegiz.
safak pavey gozumuzun onunde. takma ayakla etekle ne guzel yuruyor.

anne yüreği sen o yürüyebilir müjdesini veren doktorla görüş derim...
Ayrıca iki doktor bazen hem fikir olmayabiliyor Allah büyük inşallah yavrunuz hayatı seven başarılı bir çocuk olur.
Ve yürüme şansını elde eder azmi sayesinde

inş rabbim tutunmaya çalıştığımız dalları kurutmasın....