Doğuştan engelli çocuğum var. Sokağa çıkmak istemiyor. Onun için ne yapabilirim?

öncelikle hepinize çok geçmiş olsun arkadaşlar. benim hikayem yok ama benim de çocuğum engelli olarak hayata gözlerini aştı bu o kadar üzücü bi durumki şuan yazarken bile insan duygulanıyo her anne gibi bende çocuğumu sağlıklı olarak dünyaya getirmeyi tabikide isterdim ama bu nihayetinde RABBİMİN takdiri. o ne isterse o olur deyip kadere boyun eğdim.

ama eşim hiç bi zaman çocuğu kabullenmedi. çocuğun sorunlu olduğunu 7.5 aylıkken öğrendik ama elden gelen bişi yoktu bu allahın takdiriydi.doktorlar işte dediler doğarsa yürüyemez koşamaz yaşıtları gibi asla olmazlar en önemlisi idrarını vede büyük abdestini hiç bilmezler dedi tabi eşim bunları duyunca illa aldırcaksın o çocuğu dedi bana .ben nasıl olur o allahın bize verdiği bi emanet asla yapamam ben dedim ve de doğumu bekledim. tam 40 gün sonra bebeğim dünyaya geldi ve gerçektende o çok sorunluydu. eşim bebeğin zaten doğmasını hiç istemediği için doğumda yanıma bile gelmedi annemler vardı hep yanımda.

bebeğimin belinde böyle boloncuk gibi bi kese vardı ve o kesenin içinde su vardı. ben dedim kendi kendimce heralde o keseyi ordan alırlar ameliyatla herşey düzelir diye ümit ediyodum fakat hiç öle olmadı. kese kendiliğinden 10 günlükken patladı ve daha sonra acil ameliyata alındı bebeğim 10 günlükken soğuk ameliyat odasıyla karşılaştı o narkoza nasıl dayandı ben tabi o günleri hatırlamak bile istemiyom hiç. o kalpsiz o vicdansız babası olcak adam bizimle hiç ilgilenmedi ALLAH onu kahretsin herzaman şu gün olmuş beddua ediyom. insan kendi öz evladının ölmesini nasıl ister ya bilemiyorum bu kadar mı kalpsiz olur bi insan. neyse onu ALLAHA havale ediyom.

bebeğim ilaçlarla serumlarla boğuştu tam 1 hafta küvezde kaldı. kendine gelince taburcu ettiler ben her sorunun bittşğini sanırken meğersem asıl sorunlar ondan sonra başlıycakmış nerden bilirdim ki. bebeğim 21 günlük olmuştu doktorun bize dediği sürekli gözetim altında tutun bebeği dedi çünkü başı büyüyebilir demişti. dedikleri gibi de olmuştu gerçekten bebeğim 21 günlük olmuştu ki birden ben farkettim anneme dedim bu çocuğun kafası büyüyo dedim inanmadılar sana öyle geliyo dediler ama annelik yüreği işte gene benim dikkatimle öne geldi çocuğun kafası gerçektende büyümüştü hemen acile götürdük çocuğu yeniden ameliyat dediler. garibim bu sefer de kafadan ameliyat oldu 21 günlükken kafasına şant denilen bi alet takıldı bu alet sayesinde kafasının büyümesi durdurulmuştu. bebeğim gene küveze alındı kendine gelmesi tam 10 gün sürdü. o kadar çok acılar çektik ki bebeğimle beraber ne lohusalığımı yaşayabilmiştim ne de hamileliğimi. sürekli olarak ağlıyodum üzülüyodum.

bu arada babası olcak o adi adam hiç bir ameliyatında bulunmadı hep onun ölmesini istiyodu. bırakın ölsün dedi hep yaşasa ondan ne hayır gelcek dedi hep. ama ben hep mücadelemi verdim tek başıma o adi şerefsizden boşandık baktım hiç bi faydası yok ne benle nede çocukla hiç bi zaman ilgilenmedi vede ayrıldık sonunda
ailem en büyük destekcimdi ilk başlarda onlarda sonradan çocuğu istemediler. bu çocuk sana çok ayak bağı olur dedi annem gidin yuvayamı veriyonuz kocanın üstüne mi atıyon napıyosanız yap dedi annem bana. bi anne nasıl olurda böyle çaresiz bırakır ki bana destek olcakları yerde daha beter psikolojimi hepden bozdular.

şuan çocuğum tam 12 yaşında olmasına rağmen ben halen hastanelerde gün geçiriyom. tek başıma yıllardır mücadele verdim. o kadar acı ve üzücü bir durum ki çocuğunuz hergün gözlerinizin önünde eriyo ama ben hiç bişey yapamıyom. çünkü çaresi olmayan bi hastalığın pençesinde hem engelli hem de hasta. yürüyemiyo doğru düzgün denge sağlayamıyo çarpık yürüyo tek başına ayakta duramıyo sürekli altına ediyo his yok çocukta. okula bile almadılar sadece evde eğitim alıyo 3 yıl oldu ona da. onun diğer çocuklara ayak uyduramaması beni çok üzüyo kahrediyo bi anne olarak içim acıyo ama napıyım elimden geleni yapmaya çalışıyom. tek başıma mücadele veriyom hiç bi yerden hiç bi destek almadan ancak becerebiliyom.

arkadaşlar biraz uzun oldu kusura bakmayın ama aynı durumda hastalar var mı varsa lütfen burdan bana da bilgi verir misiniz ne yapmam gerek nasıl davranmam gerek. bu çocuk büyüdükce zorlaşıyo bakımı. topluma çıkartamıyom dışarı çıkmak istemiyo hiç. sürekli evde olmak istiyo ne yapmalıyım. durumunu ona nasıl kabul ettirmeliyim.
lütfen banada yardımcı olun.

Çocuğunuzun engeli nedir? Çevresındekı arkadasları çok önemli...

geçmiş olsun. çevrenin davranışlarının çocuğa yansıması ya da anne babaların yansıtmaları bunu tetikliyor. psikoloğa götürün rehber olur.
Ama işin büyük kısmı size düşecek. Kolay gelsin.

kesinlikle uzman desteği almalı geçmiş olsun

Bence iş tamamen Siz ebeveynde iş bitiyor. çocuğunuza o özgüveni davranışlarınız ve sözlerinizle siz vereceksiniz inşaALLAH .. ALLAH CC yar ve yardımcınız olsun ..

Peki arkadaşlarını eve çağırıyor musunuz o durumda tutumu nedir ?

Dışarı çıkardığınızda nereye götürmek istiyorsunuz? Psiyatriste çocuğunuzla birlikte sizde gidin ki neler yapabileceğiniz konusunda sizde bilinçlenin bence. Diyaloğunuz nasıl ve çocuğunuz kendisini ne derece ifade edebiliyor biz bilemiyoruz ama, onu nerelere götürebilirsiniz, daha bilmediğiniz hoşlandığı şeyler varsa onları keşfetmek için yapabileceklerinizi öğrenebilirsiniz. Sizinle daha çok iletişim kurmasını sağlayabilirsiniz, 'belkide' demişsiniz çünkü size anlatmasının farklı yolları olabilir belki bunları öğrenmeniz açısından güzel olabilir. Gittiği herhangi bir rehabilasyon vs. yoksa arkadaş olabileceği ortamlar oluşturabilirsiniz. Bi kaç aileyle açık havada bile buluşmalar düzenleyebilirsiniz örneğin. En azından kendisini rahat hissetmesini sağlayabilirsiniz belki.

Çocuğunuzun yaşı kaç bilmiyorum ama çok küçükse henüz ona bakan bakışların, kendisini hayatın güzelliklerinden yoksun bırakmaya değmeyeceğini şuan anlamak istemeyebilir. Ama gerek psikolojik destekler, gerek arkadaşlarıyla yapacağı sohbetler ve sizinde yardımlarınızla büyüdükçe bunu kabullenecektir. Sonuçta bi dönem herkes yaşayabilir bu duyguları hele ki çocuk yaşlarda.. Çok geç olmadan şimdiden önlemini almanız ileride daha büyük sorunlar yaşamamanız için çocuğunuz içinde sizin içinde en sağlıklısı olur.

Çevresinde ondan başka engelli arkadaşı yok ise, bundan sonra olsun. Bu gerçekten çok çok önemli.

Seneler öncesinde taşıdığım hastalığın sadece bende olduğuna inanan bir çocuk idim. Ailem özgüvenimin yerine gelmesi için bir çok yol denedi belki de.
Tüm bunlara rağmen gerçekten çekingen biriydim. Taa ki, rahatsızlığımı kendim araştıracağım yaşa geldiğimde, gitmeye karar verdiğim o doktora gittiğimde, çevremde benim gibi bir sürü çocuk gördüğüm an'a kadar.

Sonra, en en büyük etkenlerden biri de bu site oldu. Çocuğunuz kaç yaşında bilmiyorum ama okuma yazması var ise, mutlaka buraya girmeli - araştırmalı - okumalı - bizlerle konuşmalı - öğrenmeli.

Sevgiler,

çocuğum 12 yaşında ve ben 12 yıldır tek başıma mücadele veriyom ama bi yere kadar çünkü o erkek çocuğu ben ona ne deyim durumunu nasıl kabullendireyim. çevresinde hiç onun denginde bi arkadaşı yok okula bile almadılar çocuğu. rehabilitasyonada gönderemiyom.
bi keresinde düzgünce iletişim kurmaya çalıştım dedim oğlum neden gitmek istemiyosun rehabilitasyona dediğimde bana verdiği cevap çok şaşırtıcıydı. napıyım ordaki fizik öğretmeni bana hep kızıyodu dedi ve ayaklarıma sürekli elektrik verip canımı acıtıyolardı dedi. ben artık oraya gitmiycem diyo başka bişey demiyo ikna edemiyom dışarıya da çıkmak istemiyo onun da nedenini sorduğumda bana şöyle dedi. sanki herkes bana bakıyo ayaklarıma yürüyüşüme bakıyo dedi ben çok utanıyom dedi.
ne diyceğimi bilemedim doğrusu.oğlum utanılcak bişey yok diyorum bu bi hastalık diyorum

onlar kendilerine baksın bu sonuçta ayıplancak bişey değil diye ikna etmeye çalışıyom .tek başıma gerçekten çok zor bu çocuğu nasıl yetiştircem ben de şaşırdım kaldım.

sipina bifida.meningomyolosel+hidrosefali

öncelikle geçmiş olsun kesinlikle bir pskyatr desteği almalısınız sadece çocuğunuza değil kendiniz içinde çünkü topluma kazandırmak için sizin bilinçli olmanız gerekir hepimiz zaman zaman aynı yanlızlığı yaşıyoruz bu sizi daha güçlü kılmalı çocuğunuzun size ihtiyacı var yıkılmamalısınız untmayın siz bir ANNESİNİZ

çok doğru söylüyonuz ama bazen o kadar çaresiz kalıyorumki herşeye yetişemiyom .hergünümüz hastanelerde geçiyo.başımızda adam gibi adam olsaydı destek olsaydı o adi babası olcak adam hiç arayıp sormuyo bile.daha nereye kadar dayanabilirimki tek başıma çok yoruldum artık.hayat öyle acımasızki.

çocuğunuz sizi ne kadar ayakta görürse o kadar güçlü olacaktır bende engelli annesiyim empati kurun nelerden keyif aldığını en iyi siz bilebilirsiniz sevdiği şeyleri almaya birlikte çıkın çok umutsuz görünüyorsunuz çocuğunuz sizi model alıyor hayata pozitif bakmaya çalışın

bende sonradan engelli oldum bu hayatta ne zaman ne getircegi belli degil sabredin yüce yaradana sıgının evladınızın yanında güçlü görünün böyle demesi kolay biliyorum yazımız böyle aynı sıkıntıları bire bir ben yaşıyorum sizi çok iyi anlıyorum tek çare mevlaya sıgınmak emin olun çocugunuz tam ergenlik zammanı psikolok en iyi tedavi olacaktır allah şifa versin evladınıza sizede güç versin eli öpülecek anasınız allah razı olsun sizden

tavsiyem ikinizinde psikolojik yardım almanız çocuğunuza çevre edindirmeye çalışın engelli derneklerine üye olun varsa toplantılarına katılın tek tekerlekli sandalye kullanıcısının kendisi olmadığını görsün bide babasına beddua etmeyi bırakın bok heriften ayrılmışsınız zaten

insan kaderine ne yazılmışsa onu yaşarmış.herkes bu dünyada sınavda herkes sınavına girer kimi başarıyla çıkacak kimi sınıfda kalacak.önemli olan huzura borçlu çıkmamak.özel çocuk demek 2 kat daha Yaradanın nazarında degerlisiniz demek.ne mutluki Yüce Yaradan böyle bir şans vermiş size.beterin beteri var.pes etmeyin,inancınızı kaybetmeyin.ve hiçbir zaman sevginizi eksik etmeyin.o size emanet emanete en güzel ve özel şekilde itina gösterin.mutlak alacaksınız karşılıgını.gerçi insan evlat diyince karşılık beklemenize bile gerek yok.o annelik içgüdüsü varya offff ne güçlü bir duygudur.bunu ancak yaşayan bilir.kötülüklere karşı panter kesiliyo bir dev gücünde oluyor insanın evladı söz konusu olunca.Allah yar ve yardımcınız olsun.sevginizi hiçbir zaman esirgemeyin.of demeyin!ona engelli farklı bir insan hissidini yaşatmayın.dışardan uzaylıymış gibi bakmaları,ezikmiş zavallıymış gibi acımalı bakışları görmezden gelin arsız olun ve onunda bunu hissetmesine engel olun.normal gittiğiniz yerlere götürün hiçbir zaman ben nasıl götürürüm engelli diye düşünmeyin.siz bunu derseniz dışardakiler neler neler der ve ezilirsiniz.dediğim gibi herşey sizde bitiyor.güçlü bir anne olursanız emin olun dışardaki bakışlar tavırlar o kadar basit geliyorki siz HAMİ olun.sevgiler..