Engelli birey hayata neden küser bilmem ki, hayatın kendisi engelli

hepimiz toplumda bir bireyiz görevlerimiz var yaşamımızı devam ettirmek için çalışmamız gerekli ancak engelli birey kendini toplumdan soyutlayıp kendini kabuğuna çekerek yaşamını çekilmez yaparken etrafındakileride kırıp dökerek kendinden uzaklaştırmaktadır.Neden böyleyapıyorlarki

çevredekilerin verdiği tepkiler yüzünden olabilir (ama bu saçma bir durum )aksine daha çok bağlanmak gerek

bence düşünceniz yanlış

Çevresinden gördüğü tepkiler ..
Gelecek kaygısı düşüncesi de çabası ..
Empati kurmak lazım ..
Ben az çok anlıyabiliyorum.
Azıcık empati kurmamız gerek
Hayata bağlanmak herkes ister ama yaşadıkları ve daha çok yaşayacakları geri iter.

Engelli bireyin hayata küsmesi kendiliğinden değil, insanların hor görüp değer vermemesinden kaynaklanıyor..

Herhangi bir işte çalışan engellilerin toplumdan kendini soyutladığına hiç tanık olmadım aksine yaşama dört elle sarılı insanlar tanıyorum. Kimisi evlenmiş çoluk çocuğa karışmış, kimisi tek başına hayatını istediği gibi yaşayan vs. Tabii ki engelliler her alanda zorluklar yaşıyor (insanların bakış açıları, mimari engeller, iş yerinde mobbing, hastalığın veya sakatlığın maddi manevi zorlukları... saymakla bitmez) Bu gibi durumlar çalışan ya da çalışamayan bütün engellileri psikolojik anlamda etkiliyor. İnsanlara olan güvenini sarsıyor yani o kadar çok şey var ki kendi kabuğumuza çekilmemize neden olan. Çalışamayan, kendi ihtiyaçlarını kendi çözemeyen, hayatla başa çıkma noktasında yardıma ihtiyaç duyan engellilerin ruh halini düşünmeden empati kurmadan öyle uzaktan gazel okumak kolay.

Kendimden örnek vermek gerekirse; lisedeyken yürüyüşümden utanırdım, merdivenden tutunarak çıkarken arkamda biri var mı beni böyle görecek mi diye endişelenirdim. Neden ben diye geceleri ağladığımı bilirim. Ama yaş ilerledikçe olgunlaşıyorsun, durumunun farkına varıyorsun, hastalığını kabulleniyorsun ve ona göre yaşamını şekillendirmeye çalışıyorsun. Düşünsel anlamda kendini geliştiriyorsun ( kitap, film, müzik) Her ne kadar fiziksel anlamda başkasının yardımına ihtiyaç duysan da bir bakmışsın özgürsün. Özgürleşmenin sana kazandırdığı minnetsiz bir dik duruşun var artık. Zaman içinde cephanen yeteri kadar birikmiş ve bunların tümü seni her türden kalabalığı ele geçirecek düzeyde özgürleştirmiş. Karşımıza engeller çıksa da bu hayatı seviyoruz, insanları seviyoruz. Yani demem odur ki hayata küsmüş falan değiliz sadece biraz daha fazla duygusalız.

Vallaha hayat zor geçim zor kişi engelli olunca bu daha da zor insan ister istemez etkileniyor mesela ben uzun zamandır iş arıyorum bugün evde otururken artık ne kadar düşünceli dalgınsan annem çok düşünceli duruyon dedi ee bu yaşa gelip te işssiz güçsüz gezmek kolay mı ??

Herkesin kişiliği farklı hayata küsen kesim de vardır tam tersi etkiyi gösterende sizin çevrenizde küsenler çoğunlukta olabilir. Ben engelli olmadan öncede sessizdim içme kapanıktım şimdide aynıyım ama eskis kadar değil tabi ki eskiden maddi olarak imkanım yoktu hayatrım sıradandı. Şimdi kendi paramı kendim kazanıyorum ve dilediğim gibi harcıyorum geziyorum yeni insanlarla tanışıyorum. Hayata küsme gbi bir durumum söz konusu olmadı. Engelli olmayıp hayata küsenlerde mevcut bunu unutmamak gerek lafın başında da dediğim gibi tamamen kişilikleri ile alakalı bir durum yaşadığı çevre, ortam da buna etki ediyor. Atasöz buna iyi örne üzüm üzüme baka baka kararır misali.

Hayata nasıl bakarsan o şekilde yaşarsın. Önemli olan ne kadar olumsuzluk olursa olsun, hayatta güzel tarafları da olabileceği inancı içinde olmalıyız.

Bence engelliler daha çok dört elle sarılıyor yaşama. Psikolojik olarak zor bir dönemden geçenler, hayata küsebilir ki engelli olmayan bireyler arasında da depresyon oldukça yaygın.