Nasıl bir şey lan bu diye soracaksınız şimdi Engelli engelsizler ama Engelliler diye cümle mi olur diye.
Olur abicim olur....26 yaşında doğuştan engelli biri olarak ben hiçbir zaman gülmeyi bırakmadım. Sıkıntılarımı paylaşmadım. Görme anlamında çok zorluklar çektim özellikle eğitim hayatında tahtayı görmeden okul bitirdim diyebilirim. Şimdi ise hafif duyma kaybı sorunum var ve git gide artıyor ve artacak da...Görme kaybım yükselecek ve belkide göremeyeceğim anidende görememe riski bile var. bazen anlık bunlara takılsam da sürekli bunla yaşanmıyor. Engelli forumlarına çok görüyorum arkadaşlarımızı engellilerin çoğu derdini sürekli bir yere yazar ve bir şeyler öğrenmek ister çaresinin olmadığını bildiği halde o engellini başkalarına anlatarak o sıkıntısını paylaşmak istiyor. Sürekli bir buhran içerisinde hayattan kendini koparmış ve başkalarının kendisi gibi koparmasını bekliyor. (Doğuştan engelli olmayıp sonradan olan ve aradan 10 yıl dahi geçmiş arkadaşları tenzih ederim o olayın psikolojisi çok çok farklı ve benim söylediklerim onlara ters düşebilir.)
Bunu neden yapıyorsunuz?
Anlam veremiyorum. Bende bir engelliyim ancak hiçbir yere engelimi yazmıyorum yaşadıklarımı sıkıntılarımı hiçbir zaman başkalarına sözlü yazılı anlatmıyorum. Soran olursa engelimi söylüyorum gerisi yok. Anlatırken ben sıkılıyorum başkalarını niye sıkayım?
Kusura bakayın ben bir engelliyim fakat bu benim engelimden çok bir özelliğim kötü bir özellik fakat bu benim derdim.
Engelinizi başkalarına anlatmayın onlar sizi anlamaz...Aileniz sizi anlamaz..Arkadaşlarınız sizi anlamaz...Siz sıkıntınızı anlattıktan 5 dk sonra her şey silinir.... Sizin yaşadıklarını birebir aynı engele sahip başka bir engelli anlayabilir ki onuda ona anlatmak ne çare ve ne gerek?
Aslında yazılacak çok şey var fakat güzel toparlayamadım bu makaleyi. Daha düzgün daha betimleyici yazılar ile devam edeceğim.
Olur abicim olur....26 yaşında doğuştan engelli biri olarak ben hiçbir zaman gülmeyi bırakmadım. Sıkıntılarımı paylaşmadım. Görme anlamında çok zorluklar çektim özellikle eğitim hayatında tahtayı görmeden okul bitirdim diyebilirim. Şimdi ise hafif duyma kaybı sorunum var ve git gide artıyor ve artacak da...Görme kaybım yükselecek ve belkide göremeyeceğim anidende görememe riski bile var. bazen anlık bunlara takılsam da sürekli bunla yaşanmıyor. Engelli forumlarına çok görüyorum arkadaşlarımızı engellilerin çoğu derdini sürekli bir yere yazar ve bir şeyler öğrenmek ister çaresinin olmadığını bildiği halde o engellini başkalarına anlatarak o sıkıntısını paylaşmak istiyor. Sürekli bir buhran içerisinde hayattan kendini koparmış ve başkalarının kendisi gibi koparmasını bekliyor. (Doğuştan engelli olmayıp sonradan olan ve aradan 10 yıl dahi geçmiş arkadaşları tenzih ederim o olayın psikolojisi çok çok farklı ve benim söylediklerim onlara ters düşebilir.)
Bunu neden yapıyorsunuz?
Anlam veremiyorum. Bende bir engelliyim ancak hiçbir yere engelimi yazmıyorum yaşadıklarımı sıkıntılarımı hiçbir zaman başkalarına sözlü yazılı anlatmıyorum. Soran olursa engelimi söylüyorum gerisi yok. Anlatırken ben sıkılıyorum başkalarını niye sıkayım?
Kusura bakayın ben bir engelliyim fakat bu benim engelimden çok bir özelliğim kötü bir özellik fakat bu benim derdim.
Engelinizi başkalarına anlatmayın onlar sizi anlamaz...Aileniz sizi anlamaz..Arkadaşlarınız sizi anlamaz...Siz sıkıntınızı anlattıktan 5 dk sonra her şey silinir.... Sizin yaşadıklarını birebir aynı engele sahip başka bir engelli anlayabilir ki onuda ona anlatmak ne çare ve ne gerek?
Aslında yazılacak çok şey var fakat güzel toparlayamadım bu makaleyi. Daha düzgün daha betimleyici yazılar ile devam edeceğim.
Valla genelde detay sormazlar nasil bi hastalik vs diye o yuzden soruyorlarsa yine iyi yani onemsiyorlar en azindan. Ama o arada gaz verme olayine bende uyuz olurum sen yaparsin edersin muhabbeti.
