Engelli olmadan önce, engelli olduktan sonra...

doğuştan engelli olmayıp normal yani herkes gibi doğan sonradan başına bi kaza, kötü bir olay veya kör bir kurşun ve bir anda yoğun bakımda gözünü ilk açtığın an bazı organlarının kıpırdamaması, kısaca stop engelli olmak acı ve berbat bi durum.
daha önceden böyle durumda kalıp engelli yaşayan insanları gördüğümüzde ne düşünüyorduk acaba? yanına gidip hiç yardımcı oldunuz mu? bi sohbet ettiniz mi? hiç sordunuz mu bir ihtiyacı var mı diye?
bence hayır. ne yazık ki şimdi bizler de aynı durumdayız. bu daha acı ve berbat

Evet arkadaş bende senin yazdığın gibiyim. Sonradan engellilerdenim. Önceleri çevremde engelli arkadaşım vardı. Ve halende o arkadaşımla görüşüyoruz. Elbette önce yürüyüp sonra T.Sandalye ya da herhangi bir alet/cihazla gezmek kimilerine göre zor. Ama unutulmamalı ki hayat her anıyla ve her haliyle güzel. YAŞAM güzel. YAŞAMAK güzel. HAYATIN KENDİSİ GÜZEL.

Bu konu aslında daha öncede tartışılmıştı..http://www.engelliler.biz/forum/yas...gelli-olmadan-once-benim-icin-engelliler.html

sokakda yolda izde anlık yardıma ihtiyacı olan bir engelli gördüğümde yardımcı olmak adına bir adım atmak isterdim ama yardım edemezdim bir duygu beni durdururdu..

O an aklımdan geçen "Yardımcı olsam alınır mı" oluyordu.. Ve bir çok arkadaşımızın hoşlanmadığınıda biliyorum bu tür yardımlardan kendi anlatmalarından yine bu sitede..

Yakın çevremdeki insanlara karşı böyle tereddütler yaşamam ama hiç tanımadığım bir insan varsa karşımda yardımcı olmam..Olmak isterim ama karşı tarafın tepkisinden çekindiğim için cesaret edemem..

Bizim geleneklerimizde hasta ziyareti yaşlı ziyareti vs. var.. Ama engelli bir insana hasta muamelesi yapmak benim hoşuma gitmiyor yani aaa bu insan engelli halini hatrını sorayım sevap kazanayım yazıktır bir ihtiyacı varmı acaba gibilerinden bir adım atamam...

Maddi anlamda bir ihtiyacı varsa ve ben bu konuda birşeyler yapmak istiyorsam karşı taraf bana "ben dilenci değilim sadaka istemem" der diye korkarım.. Açıkcası bilemiyorum nasıl yaklaşmak gerektiğini..Bu söylediklerim hayatımda olan tanıdığım engelli arkadaşlarım için geçerli değil tabi..

Bence en güzeli karşındaki insani insanlık değerleriyle değerlendirip davranmak engelini ön planda tutmak ve ona göre davranmak yapmacıklık ve samimiyetsizlik gibi geliyor bana.. Ne engelli olduğu için yok sayarım insanları nede engelli oldukları için artı bir muamele ederim karşımdaki insanın karakteri bağlar beni elimi uzattığımda tutuyorsa tamamdır...

Sen sağlamsın ben sakatım diye arkadaşlığımdan kaçıyor kapris yapıyor kendi dünyasında kalmayı arzu ediyor her elimi uzattığımda bunun sebebinin engelli olmasına bağlı bir merhamet duygusu olduğunu düşünüyor ve bana bunu hissettiyorsa aramam sormam sevmem arkadaş olmam varlığını umursamam yokluğuna üzülmem....

Yani benim muhatabım insanlık..başkada birşey değil..İnsanları bedenlerine göre değerlendiremiyorum..