Çok üzülüyorum. Kusura bakmayın uzun yazacağım. Sadece bedensel engelli arkadaşlarım için değil, engelli tüm arkadaşlarım için. Neden diyecek olursanız şöyle açıklamak istiyorum: Ben psikoz hastasıyım. Dönem dönem çok iyiyken dönem dönem insanlara tahammülüm kalmıyor. Aşırı sinirli ve hassas dönemlerin yoğunlukta. Eğer iyiysem, hastanede bekliyorum mesela. Sıra bana iki saat sonra gelmesine rağmen sesimi çıkarmadan beklediğim çok olmuştur. Nadiren de olsa bekleyemediğim durumlar oluyor. O zaman engelli kartımı gösterip öncelik istiyorum. Bunu yapmamla beraber o kadar ağır bakışlara maruz kalıyorum ki. O an bulunduğum ortamı terk ediyorum çoğu kere.
Kendim üzerinden olayı anlattım. Benim gibi kendini rencide olmuş hisseden çoğu insan eminim vardır. Maalesef ki bizim ülkemize göre engelliler sadece ''tekerlekli sandalyede olmak zorunda'' gibi bir anlayış var. Bu çok kötü bir durum. Keşke düzeltebilsek herkesi ama mümkün değil gibi. Halkımıza çok bir şey demiyorum. Üniversiteyi dondurmadan önce profesör derste ağladım diye ''delilerin bu sınıfta yeri yok'' dedi ve dışarı attı mesela. Toparlayacak ve bitirecek olursam, onların kalpleri engelli arkadaşlar. Biz belki bir şekilde kendimize bir yol bulup, bir çaresine bakacağız ama onlar o simsiyah kalplerini asla düzeltemeyecekler.
Kendim üzerinden olayı anlattım. Benim gibi kendini rencide olmuş hisseden çoğu insan eminim vardır. Maalesef ki bizim ülkemize göre engelliler sadece ''tekerlekli sandalyede olmak zorunda'' gibi bir anlayış var. Bu çok kötü bir durum. Keşke düzeltebilsek herkesi ama mümkün değil gibi. Halkımıza çok bir şey demiyorum. Üniversiteyi dondurmadan önce profesör derste ağladım diye ''delilerin bu sınıfta yeri yok'' dedi ve dışarı attı mesela. Toparlayacak ve bitirecek olursam, onların kalpleri engelli arkadaşlar. Biz belki bir şekilde kendimize bir yol bulup, bir çaresine bakacağız ama onlar o simsiyah kalplerini asla düzeltemeyecekler.
