kızım asena'ya 7 aylıkken bir polikilinikte hareketlerinin yavaş olduğunu bunun da normal olmadığını söylediler. tabi ki her anne gibi "hadi canım sen de" dedim. ama yine de içime bir kurt düştü acaba diye ve hemen dalında en iyi bi doktora götürdük. kızımın sp ve işitme problemi olduğunu hacettepeye gitmemiz önerildi. orda da aynı teşhis. ama o teşhisin anlamı ne, anladığımız yok. yarım beyin felci diye açıkladılar.
mümkün mü, fellçli olan yerinden kalkamaz, eli ayağı tutmaz, bizim bildiğimiz bu .o ana kadar böyle bişey duymadık görmedik. doktor doktor gezmeye başladık. işitme testi yapıldı, evet kızım duymuyordu, ama işitme cihazıyla duyup konuşacaktı. buna da şükür, o da cihaz yardımıyla duyacaktı. ben nasıl gözlük takıp daha ii görüyorsam o da cihazla daha ii duyacaktı. 1 sene içinde konuşurdu. yürümesi de 6 aya kalmaz yürür dediler. onada şükür dedik.
eğitimler başladı, 6 ay bekledik yok yürümüyor, 1 sene bekledik hayır konuşmıyor. büyüklere laf anlatamazsın abattığımı evham yaptığımı söylerler. ve 4 sene geçti yok yok yok bi gelişme... ve sonunda emeğimizin karşılığını verdi. allahım birden emeklemeye başladı. çığlık çığlığa bağırıyorduk. konu komşuyu çağırdık bakın emekliyor diye. 6 ay sonra da yerinden doğruldu ve yürümeye başladı. donmuştum. çocuk odalar arasında koşturuyordu, ben de hem gülüyor hem ağlıyor, hem de düşerse başını çarparsa korkusuyla yerimden kalkmaya çalışıyordum. yanımdaki komşum, engel olma bırak korkutma die beni kaldırmıyordu.
benim ağlamalarım ve gülmem krize dönüşmüştü sevinçden ne yapacağımı bilemiyordum. güzel bi sondu. artık kızım yürüyordu allahdan daha başka ne istenirdi ki.
şimdi 21 yaşında çok güzel yürüyen hastalıpından bi eser olmayan fakat konuşması düzgün olmayan bi genç kız. olsun derdini anlatıyor ya onu anlıyoruz.
fakat bu sene de başka bi sorunumuz gelişdi. dışarı çıkmıyor arkadaş istemiyor kendini pembe bir fanusa kapattı... bu siteye onun için üye olduk. arkadaşlar edinsin, konuşsun diye. ama mümkün değil konuşmak yazmak istemiyor. c.tesi günü atom karıncanın düzenlediği ankaradaki buluşmaya gittik, sağolsunlar onunla çok ilgilendiler. fakat çok sıkıldı. onları anlamadığını ve bir daha gitmek istemediğini söyledi. yani sonuç yok. o fanusdan çıkmak istemiyor.
ne yapacağımı şaşrdım. geçmişdeki yaşadığım zorluklar bana şimdi hiç geliyor. bundan sonrası zor geliyor bana. işte böyle... ben de anlattım sizlere yaşadıklarımı . şimdi ben ne yapıcam nasıl davranıcam ona?
mümkün mü, fellçli olan yerinden kalkamaz, eli ayağı tutmaz, bizim bildiğimiz bu .o ana kadar böyle bişey duymadık görmedik. doktor doktor gezmeye başladık. işitme testi yapıldı, evet kızım duymuyordu, ama işitme cihazıyla duyup konuşacaktı. buna da şükür, o da cihaz yardımıyla duyacaktı. ben nasıl gözlük takıp daha ii görüyorsam o da cihazla daha ii duyacaktı. 1 sene içinde konuşurdu. yürümesi de 6 aya kalmaz yürür dediler. onada şükür dedik.
eğitimler başladı, 6 ay bekledik yok yürümüyor, 1 sene bekledik hayır konuşmıyor. büyüklere laf anlatamazsın abattığımı evham yaptığımı söylerler. ve 4 sene geçti yok yok yok bi gelişme... ve sonunda emeğimizin karşılığını verdi. allahım birden emeklemeye başladı. çığlık çığlığa bağırıyorduk. konu komşuyu çağırdık bakın emekliyor diye. 6 ay sonra da yerinden doğruldu ve yürümeye başladı. donmuştum. çocuk odalar arasında koşturuyordu, ben de hem gülüyor hem ağlıyor, hem de düşerse başını çarparsa korkusuyla yerimden kalkmaya çalışıyordum. yanımdaki komşum, engel olma bırak korkutma die beni kaldırmıyordu.
benim ağlamalarım ve gülmem krize dönüşmüştü sevinçden ne yapacağımı bilemiyordum. güzel bi sondu. artık kızım yürüyordu allahdan daha başka ne istenirdi ki.
şimdi 21 yaşında çok güzel yürüyen hastalıpından bi eser olmayan fakat konuşması düzgün olmayan bi genç kız. olsun derdini anlatıyor ya onu anlıyoruz.
fakat bu sene de başka bi sorunumuz gelişdi. dışarı çıkmıyor arkadaş istemiyor kendini pembe bir fanusa kapattı... bu siteye onun için üye olduk. arkadaşlar edinsin, konuşsun diye. ama mümkün değil konuşmak yazmak istemiyor. c.tesi günü atom karıncanın düzenlediği ankaradaki buluşmaya gittik, sağolsunlar onunla çok ilgilendiler. fakat çok sıkıldı. onları anlamadığını ve bir daha gitmek istemediğini söyledi. yani sonuç yok. o fanusdan çıkmak istemiyor.
ne yapacağımı şaşrdım. geçmişdeki yaşadığım zorluklar bana şimdi hiç geliyor. bundan sonrası zor geliyor bana. işte böyle... ben de anlattım sizlere yaşadıklarımı . şimdi ben ne yapıcam nasıl davranıcam ona?
yine başını vuruyor duvara hiiiç aldırış etmiyorum ben yine hem bana bakıyor hem başını vuruyor ama bu defa bir farklaa 
