Herşey bir günde değişiyormuş hem de bütün hayatın. Bir daha hiç gitmeyecek izler bırakabiliyormuş küçücük bir an. İlkokul birinci sınıftaydım. Ocakta fokur fokur kaynayan bir demlik. Bir ses sonrasında hastane. Benim hikayem böyle başladı. Uzun uzadıya yazmak istemiyorum. Geçenlerde gittiğim bir eğitimde kendinden başkasıymış gibi bahsetme vardı. Herkes bahsetti kendinden. Acılarını, sevinçlerini anlattılar, hayatlarındaki kilit noktaları. Çok acıklı hikayeler vardı. Ama bana göre benimki kadar değildi. Ben anlatmadım. Sadece buraya yazmak istedim. Dışardan bakanlar ben söylemeyene kadar anlamazlar. Bazen düşünüyorum kusurum herkesin görebileceği şekilde olsaydı ben de daha özgür yaşasaydım. Sonra diyorum kendi kendime belki de sen bunu kaldıramazdın. Allah dağına göre kar verir demişler. Hayatına birileri girmek istiyor. Sen yüzlerine bile bakmıyorsun. Kestirip atmanı sorguluyorlar. Cevap vermiyorsun. Hayat böyle de zor. İstemediğin ve kimsenin istemeyeceği izlerle yaşamak daha zor. Bakalım nereye kadar çekeceğiz bu hayatı. Dünya sınavımız zor. Allah yardımcımız olsun.