İçimde bir yara var ve bu beni sürekli rahatsız ediyor. Sürekli acı çekiyorum ve dünyadan sürekli olarak elimi eteğimi çekiyorum. Sürekli keder halindeyim. Hep yanlızlık hep yanlızlık. Ne aradığımı bilmiyorum ve üstüne üstlük ne arayacağımıda bilemiyorum. Hayatta ve dünyada durmakta zorlanıyorum. Hayatın devamını kaçırıyorum yarınları göremiyorum hiç. Önceden lise yıllarında pür dikkat dinlerdim ve adapte olurdum. Askerlik beni çok yıprattı ve psikolojikman değiştirdi. Askerlik çağlarına kadar azda olsa normal bir insandım. Zamanla psikolojik değişime uğradım. Şöyle ifade edeyim ki önceden köpek gibi saldırırdım şimdi ise sanki bir kuzuyum. Hiç kendimi insanlara karşı savunmuyorum, niyeyse. Karşımdaki bebek dahi olsa sesimi çıkartamıyor ve susuyor cevap vermiyorum. Hep susuyorum. Arkadaşım yok denecek kadar az, yok gibi. Ne olacak bilmiyorum sonum.