İclal Aydın

ZOR GÜNLER

benden önce söylenmiş sözlerin haklılığına kızdığım oldu zamanında
ama inandığım da...
ömrümde her şarkı, başka bir kapı açtı
bu şarkının ardında sen, bu kapının ardındaysa
benden önce söylenmiş sözler vardı...

seçtiğimiz hayatlar mı bunlar? seçtiklerimiz mi?
bunca yokluk, bunca kırıklık, bunca acı...
seçtiklerimiz evet!
hayat bu sevgilim, çoktan seçmeli
senin aşkınsa, bir dönem ödevi...

bir şarkı tuttum sevgilim
bir kapı açtım ikimize
ikimiz, çokmuşuz meğer bu resme
kapatmadan bu kapıyı yine de
bu yaralar bereler, sanadır, bileler...

çok canım yanıyordu, gördüklerimden ve görüceklerimden
benim kanayan dizlerim yoktu hayatta bir tek
benim de kanattıklarım vardı elbet
ezdiğim kumlar ve geçtiğim yollar hala gölgemi taşıyorlar
hani demiştim ya en başında
"ne ayrılıklar, ne aşklar, ne başlangıçlar" diye
yani, demem o ki, çok zor günler geçirdim vaktiyle

bu şarkı sadece benimdi sevgilim
ve ben büyük bahçeler istemiştim ikimize
yazmışsın ya "onu sevebileceğimi düşünmüştüm" diye
işte o günden beri, belki de bu yüzden sadece
bu yaralar bereler, sanaydı, bileler
göreler aşkımı
şahidim gökkubbe

İCLAL AYDIN

SENİ SEVİYORDUM

Seni seviyordum ve senin haberin yoktu.

Saçlarını izliyordum uzaktan, kulağının arkasına
düşüşü ve burnun herkesten başkaydı işte.
Güldüğün zaman yukarıya bakardın. Yukarı kalkan
başın ve gülen gözlerin vardı, ne güzeldiler...

Sen bilmiyordun, ben seni seviyordum.

Kalbime sığmıyordu aklımdan geçenler. Duvarlara,
vitrin camlarına kaldırımlara çarpıyordu. Geri dönüyordu
çoğalarak. Senin sesini duyduğum masalarda erteliyordum
herşeyi, her şeyi erteleyişim oluyordun. Kalp ağrısı
oluyordun, birlikte soluduğumuz sokak isimleri oluyordun.
Mevsimler değişiyor ve büyüyorduk. Dönemeçler geçiyor,
köprüler göze alıyor ve bazen tekin olmayan suların
üzerinden atlıyorduk. Cesurduk... Ufuk çizgisi maviydi,
gün batımı hep turuncu ve kırmızıydı bütün karanfiller.

Ben seni seviyordum, bilmiyordun.

Sevinçlerim oluyordun arasıra, sen hiç bilmiyordun.
Sonra herhangi biri oldun. Bütün sevinçlerim bittikten
sonra yağmurlar yağdı serin haziran akşamları...
Sonra bir gün uzaktan gördüm seni. Saçların
bana inat, başın her şeye meydan okuyarak.
İşte yine aynı... Kalbimi acıttın. Her zamanki gibi.
Değiştik sanıyordum.

Ve sen yine bilmiyordun.

İCLAL AYDIN

Babama Selam Söyle
Karlı bir akşamdı ankara'da;
Son kez elele yürümüştük,
Bitmesin istediğimiz yola.
Kısacık beraberliğimizin bütün anılarını sığdırmıştık.
Yazarsın bana demiştin.
Bende yazarım sana sık sık.
Ağlıyordum....
Sen görmeyesin diye kaldırmıyordum başımı.
Elimi daha sıkı tuttun,
Anlıyordum....
Bu ayrılığa dayanmıyordu kalbim,
Öğrettiğim çiçek adlarını unutma dedin
Kelebekleri kitap arasında kurutma,
Sık sık fotoğraf çektir, yolla bana,
Kitaplarım sana emanet,
İncitme kimseyi, kin büyütme kalbinde...
Beni bekle...
Yol bitti, gidiyordun artık; gittin
Sokakta gördüklerimi, filmlerdeki aktörleri sen sandım bir süre,
Kin büyütmedim kalbimde söz vermiştim sana diye,
Kitaplarını okudum, kelebeklerine dokunmadım,
Öğrendiğim çiçek adlarına yenilerini ekledim,
En çok fesleğeni, çoban heybesini, akşam sefasını sevdim.
Seni beklerken çok şey öğrendim,
Yolunu gözlediğim, sevdiğim ilk adam...
Nasıl olsa bulacaktır diye, her görüşümde aynı sesle seslendim
Uçak, babama selam söyle!
Beni kötü rüyalardan uyandıran sevdiğim ilk adam...
Bir bilsen seni nasıl özledim...
Kar yağıyor şimdi, otuz yaşım bitti,
Kitapların bende, kelebekler gibi kar taneleri,
Kendi yolumda yürürken hiç unutmadım o cümleyi;
Selamını aldım babacığım,
Kin büyütmedim kalbimde....
Küçük kızının gözleri hala senin çiçeklerinde.
Uçak, babama selam söyle!
Uçak, babama selam söyle!
İCLAL AYDIN

GEL

Her şarkının içinde ben seni görürüm
Sevdan bir nefes , çekmezsem ölürüm ..
Sabır kalmadı içimde ,
Dertler yaş oldu gözümde
O yokluk denizinde boğulmadan
Gel ..

Sensiz isyan ettim
Her an dünyam kahır,dünyam zindan
Yine başım duman duman olmadan
Gel ..

Bu koskocaman dünyada,
Sensiz yapayalnız kaldım ..
Sabır kalmadı içimde
Dertler yaş oldu gözümde
Bu hasretlik denizinde boğulmadan
Gel ..

İclal AYDIN