Herkese merhaba,
Adım Merve, 23 yaşındayım, üniversiteden yeni mezun oldum ve şu an aklımda çok uzun süredir düşlediğim birşeyleri gerçekleştirmek için girişimde bulunacak enerjim var. Size bu girişimimden bahsetmeden önce ablamdan bahsetmek istiyorum;
İşitme engelli, 27 yaşında bir ablam var. Küçükken, 2-3 yaşlarındayken havale geçirerek işitme sinirlerinde tahribat yaşadı. Her geçen gün işitme duyularını biraz daha kaybediyor. Ben küçükken çok eğlenceli bir arkadaşlığımız vardı, oyunlar oynuyorduk ve kavga ettiğimizde hemen unutup oynamaya devam ediyorduk. Ben büyüdükçe iletişim güçlükleri yaşamaya başladık ve bu da aramızda mesafe oluşmasına neden oldu, sanırım ablamın yanlızlık çekme günleri bu noktada başlıyor. İlkokulda ben yeni dostlar edinirken, o arkadaşlarıyla iletişim güçlüğü yaşadığı ve arkadaşları onu anlayamadığı için zamanını bol bol kitap okumaya ve çok yetenekli olduğu ve çok zevk aldığı resime adadı. Bu nedenledir ki, benim çok takdir ettiğim ve imrendiğim genel kültür birikimine sahiptir. İlkokul öğretmeni, derse karşı ilgisizliğinden, dersle ilgilenmek yerine resim çizmesinden ve arkadaşlarıyla uyumsuzluğundan şikayet ediyordu. Lisede de iletişim konusunda sorunlar yaşadı, kendisini çok yalnız hissetti ve bu dönemde psikolojik patlamalar yaşadığını hatırlıyorum. Dersleriyle ilgili pek sorunu yoktu, öğretmenleri tarafından seviliyordu fakat sürekli sınıfındakilerin onu dışlamasından şikayet ediyordu. Üniversite sınavına hazırlandığı dönemde, doktorların tanımlayamadığı bir rahatsızlık yaşadı ablam. Sinirleri ciddi derecede hassaslaşmıştı, ona en minik dokunuşumuz bile ona büyük acılar veriyordu. bir süre sonra giysilerini giyemez oldu ve üzerine örttüğümüz en hafif çarşaflar bile çığlık atmasına yetiyordu. Vucudundaki enerji değerlerini değiştiren bir çeşit tedaviyle kendisine gelebildi. Üniversite sınavına girip jeoloji mühendisliği okumaya başladı. Psikolojik buhranları devam ediyordu ve okuduğu bölümden pek tatatmin olamıyordu. İkinci sınıfı bitirdiği dönemde okulu bırakıp, yetenek sınavlarına hazırlanmak için resim kursuna gitti. Herkes tarafından resimleri takdir görüyordu ve bu onu motive ediyordu. Tekstil tasarım bölümüne girdi ve ilk senesini ingilizce hazırlık sınıfında geçirdi. Burada dostlar edindi ve ilk defa birisiyle çıktı. Benim üniversiteye hazırlık dönemim olmasına rağmen, hayatımın en mutlu senesi bu seneydi diyebilirim. İstanbula üniversite okumaya geldiğimde, ailem de yurtdışına taşındılar. Ablam, tek başına hayatını sürdürmeye başladı. Pek yanında olmasam da, her şeyin iyi gittiği haberlerini alıyordum. Bir sonraki sene, ailem yanıma taşındılar ve ablamın kaydını da İstanbul'da bir üniversiteye aldırdılar. Ablam için pek iyi bir değişiklik olmadığını söylemeliyim; kendisini herkese karşı kapadı ve zamanının tümünü internet üzerinden tanıştığı, role playing ve photoshop üzerine paylaşımı olan arkadaşlarıyla iletişim kurarak geçirdi. Sürekli bilgisayar monitorune bakarak yaşıyordu ve bunun dışında tek aktivitesi hayatsal ihtiyaçlarını gidermekti ve ara sıra biz yalvardığımız için bizimle dışarı çıkıyordu. Birçok kere onu arkadaşlarımla organizasyonlarıma davet ettim; örneğin tatile götürdüm onu. Biz denize girerken, ablam kendisini odasına kapadı ve monitor başında kalmakta ısrar etti. Dışarda yürürken etrafına dikkat vermiyor ve ilgilenmiyordu. Sanırım onu anlayamıyorum ve bu nedenle benim arkadaş olma yöntemim, onun ihtiyacı olanla örtüşmüyor. İstanbul'da 4 senedir yaşıyoruz birlikte ve dört senedir okuluna gitmedi, gitmek de istemiyor. Hayata, insanlara karşı tepkili, agresif ve çok çekingen. Bu nedenle de ablamın geleceğine yönelik, ailece kaygılarımız var ve bu beni çok üzüyor. Onu anlayamamak, yardımcı olamamak ve destek olamamak ve ona bir yol gösterememek beni çok üzüyor. O çok değerli, kültürlü ve iyi yürekli bir insan, ben yüreğimle bunları hissediyorum ama ona bu şekilde hissettiğimi anlatamadığım için çok üzülüyorum. Ona destek olamıyorum ama olmayı çok istiyorum.
Şu an yeni mezunum ve Ablam'a ve hayatında onun gibi zorluklar çeken insanlara destek olmak için zaman ve enerjim var. Yalnız olduğunu hisseden (ki asla yalnız değiller) ve iş-kariyer anlamında hedef ve aksiyon planları oluşturmada desteğe, ışığa ihtiyacı olan birçok işitme engelli insanımız olduğunu düşünüyorum. İşitme engeli olmasına rağmen, iş ve kariyerinde ilerlemiş, hayatını kurmuş, geleceğe ve topluma yönelik kaygılarının üstüne gidebilmiş de birçok insanımız olduğunu düşünüyorum. Belki hayatını yoluna koyabilmiş işitme engelli arkadaşlarım, desteğine ihtiyacı olan arkadaşlarımla biraraya gelebilirler ve bu da zorlukları aşmamız için bir ışık olur.
Bu siteye kaydolma ve bu mesajı yazma nedenim belki bu insanlara ulaşabileceğime olan umudum. Bu konuda bana katılmak isterseniz ve bu fikrimi uygulamamda bana destek olmak isterseniz, lütfen bana bu mail adresinden ulaşın: mmm.topaloglu@gmail.com.
Vakit ayırdığınız için çok teşekkür ediyorum.
Merve
Adım Merve, 23 yaşındayım, üniversiteden yeni mezun oldum ve şu an aklımda çok uzun süredir düşlediğim birşeyleri gerçekleştirmek için girişimde bulunacak enerjim var. Size bu girişimimden bahsetmeden önce ablamdan bahsetmek istiyorum;
İşitme engelli, 27 yaşında bir ablam var. Küçükken, 2-3 yaşlarındayken havale geçirerek işitme sinirlerinde tahribat yaşadı. Her geçen gün işitme duyularını biraz daha kaybediyor. Ben küçükken çok eğlenceli bir arkadaşlığımız vardı, oyunlar oynuyorduk ve kavga ettiğimizde hemen unutup oynamaya devam ediyorduk. Ben büyüdükçe iletişim güçlükleri yaşamaya başladık ve bu da aramızda mesafe oluşmasına neden oldu, sanırım ablamın yanlızlık çekme günleri bu noktada başlıyor. İlkokulda ben yeni dostlar edinirken, o arkadaşlarıyla iletişim güçlüğü yaşadığı ve arkadaşları onu anlayamadığı için zamanını bol bol kitap okumaya ve çok yetenekli olduğu ve çok zevk aldığı resime adadı. Bu nedenledir ki, benim çok takdir ettiğim ve imrendiğim genel kültür birikimine sahiptir. İlkokul öğretmeni, derse karşı ilgisizliğinden, dersle ilgilenmek yerine resim çizmesinden ve arkadaşlarıyla uyumsuzluğundan şikayet ediyordu. Lisede de iletişim konusunda sorunlar yaşadı, kendisini çok yalnız hissetti ve bu dönemde psikolojik patlamalar yaşadığını hatırlıyorum. Dersleriyle ilgili pek sorunu yoktu, öğretmenleri tarafından seviliyordu fakat sürekli sınıfındakilerin onu dışlamasından şikayet ediyordu. Üniversite sınavına hazırlandığı dönemde, doktorların tanımlayamadığı bir rahatsızlık yaşadı ablam. Sinirleri ciddi derecede hassaslaşmıştı, ona en minik dokunuşumuz bile ona büyük acılar veriyordu. bir süre sonra giysilerini giyemez oldu ve üzerine örttüğümüz en hafif çarşaflar bile çığlık atmasına yetiyordu. Vucudundaki enerji değerlerini değiştiren bir çeşit tedaviyle kendisine gelebildi. Üniversite sınavına girip jeoloji mühendisliği okumaya başladı. Psikolojik buhranları devam ediyordu ve okuduğu bölümden pek tatatmin olamıyordu. İkinci sınıfı bitirdiği dönemde okulu bırakıp, yetenek sınavlarına hazırlanmak için resim kursuna gitti. Herkes tarafından resimleri takdir görüyordu ve bu onu motive ediyordu. Tekstil tasarım bölümüne girdi ve ilk senesini ingilizce hazırlık sınıfında geçirdi. Burada dostlar edindi ve ilk defa birisiyle çıktı. Benim üniversiteye hazırlık dönemim olmasına rağmen, hayatımın en mutlu senesi bu seneydi diyebilirim. İstanbula üniversite okumaya geldiğimde, ailem de yurtdışına taşındılar. Ablam, tek başına hayatını sürdürmeye başladı. Pek yanında olmasam da, her şeyin iyi gittiği haberlerini alıyordum. Bir sonraki sene, ailem yanıma taşındılar ve ablamın kaydını da İstanbul'da bir üniversiteye aldırdılar. Ablam için pek iyi bir değişiklik olmadığını söylemeliyim; kendisini herkese karşı kapadı ve zamanının tümünü internet üzerinden tanıştığı, role playing ve photoshop üzerine paylaşımı olan arkadaşlarıyla iletişim kurarak geçirdi. Sürekli bilgisayar monitorune bakarak yaşıyordu ve bunun dışında tek aktivitesi hayatsal ihtiyaçlarını gidermekti ve ara sıra biz yalvardığımız için bizimle dışarı çıkıyordu. Birçok kere onu arkadaşlarımla organizasyonlarıma davet ettim; örneğin tatile götürdüm onu. Biz denize girerken, ablam kendisini odasına kapadı ve monitor başında kalmakta ısrar etti. Dışarda yürürken etrafına dikkat vermiyor ve ilgilenmiyordu. Sanırım onu anlayamıyorum ve bu nedenle benim arkadaş olma yöntemim, onun ihtiyacı olanla örtüşmüyor. İstanbul'da 4 senedir yaşıyoruz birlikte ve dört senedir okuluna gitmedi, gitmek de istemiyor. Hayata, insanlara karşı tepkili, agresif ve çok çekingen. Bu nedenle de ablamın geleceğine yönelik, ailece kaygılarımız var ve bu beni çok üzüyor. Onu anlayamamak, yardımcı olamamak ve destek olamamak ve ona bir yol gösterememek beni çok üzüyor. O çok değerli, kültürlü ve iyi yürekli bir insan, ben yüreğimle bunları hissediyorum ama ona bu şekilde hissettiğimi anlatamadığım için çok üzülüyorum. Ona destek olamıyorum ama olmayı çok istiyorum.
Şu an yeni mezunum ve Ablam'a ve hayatında onun gibi zorluklar çeken insanlara destek olmak için zaman ve enerjim var. Yalnız olduğunu hisseden (ki asla yalnız değiller) ve iş-kariyer anlamında hedef ve aksiyon planları oluşturmada desteğe, ışığa ihtiyacı olan birçok işitme engelli insanımız olduğunu düşünüyorum. İşitme engeli olmasına rağmen, iş ve kariyerinde ilerlemiş, hayatını kurmuş, geleceğe ve topluma yönelik kaygılarının üstüne gidebilmiş de birçok insanımız olduğunu düşünüyorum. Belki hayatını yoluna koyabilmiş işitme engelli arkadaşlarım, desteğine ihtiyacı olan arkadaşlarımla biraraya gelebilirler ve bu da zorlukları aşmamız için bir ışık olur.
Bu siteye kaydolma ve bu mesajı yazma nedenim belki bu insanlara ulaşabileceğime olan umudum. Bu konuda bana katılmak isterseniz ve bu fikrimi uygulamamda bana destek olmak isterseniz, lütfen bana bu mail adresinden ulaşın: mmm.topaloglu@gmail.com.
Vakit ayırdığınız için çok teşekkür ediyorum.
Merve
