İşitme engelli olarak sosyal yaşam deneyimlerinizi yazar mısınız?

Merhaba yeniden,

Az veya çok işitme kaybı sosyal hayatınızı nasıl etkiliyor? İnsanlardan kendinizi soyutluyor musunuz? Hayata küsüyor musunuz? Sosyal çevreniz vs nasıl? Yoksa bunu bir engel olarak görmeyip işitme engeli olmayan insanlar gibi gündelik hayatınıza devam ediyor musunuz? Yaptığınız meslekler nasıl? Bir şeyi anlamayınca kendinizi aptal gibi hissediyor musunuz? Yeni tanıştığınız insanlara durumunuzdan bahsediyor musunuz? Anlamayınca defalarca tekrarlatmak yerine boş verip geçiyor musunuz? Biraz bu konuda birbirimize destek olalım diyorum.

Benim çok hafif derecede kaybım var zorlanmasamda bazenleri duymuyorum ama zorluk yaşamamak için tanıştığım birileri ile hemen kaybım olduğunu söylüyorum
Cihaz kullanmaya başlayınca normal insanlar gibi duyabilirim umarım

Söylemek gerçekten iyi oluyor bazen. Ama ben herkese söyleyemiyorum. Anlamadığımda da evet veya hayır diyip geçiştirmeye çalışıyorum bazen be o da şok yanlış ve komik bir cevap da olabiliyor İşitme cihazı maalesef işitme kaybı hafif olanlar için çok verimli olmuyor sanki, ben mesela gürültülü ortamlarda/kafede vs cihazsın daha iyi duyuyorum ama sessiz ortamlarda cihaz çok iyi. Sizin hafif kayıp dediğiniz oran ne kadar?

32 yaşımda biri olarak çocuklukta çok sıkıntılar çektim. Bende sol kulakta totalda %110 sağ tarafta %65 sensoriyel işitme kaybım mevcut. Çocukluğum ve gençliğimin sıkıntılı geçmesi hep normal okullarda eğitim almam ve çevremdekilerin çok cahil olmasındandı.

Kendimi bildim bileli asla engelli görmedim ama TÜRK toplumunda yaşadığımızdan o acı gerçek geçte olsa tokat gibi vurdu yüzüme tabiki... Cihazım sayesinde iyi iletişim kurabiliyor ve konuşabiliyordum. Fakat çevrem beni sağır etiketi yapıştırıyordu. Sonra anladım ki Normal insanlar anlamıyor bende işitme engellilerin dünyasına gireyim dedim fakat o da ne işaret diliyle iletişim kuran arkadaşlarımız sırf duyabiliyor ve konuşabiliyorum diye dışladılar. Tam bir trajikomik bir durumdu.

Derken Ailemin desteği çok önemliydi ve nitekim desteklerini hiçbir zaman esirgemediler hatta haklarımı bildiğim halde rapor bile almamıştım. Taki iş dünyasına adım atana kadar. Özellerin hiç biri iş vermiyordu. 2010 Senesi bir dönüm noktasıydı ve Raporumu çıkartıp MEB'in açtığı sınava girdim kendi şehrime atandım. 8 yıldır da çalışıyorum.

Sağolsun İş çevremdekilerden çok güzel dostlar kazanarak normal olmayı başardım ve iyi gidiyor. Karşımdakine çok sık tekrar ettirmesem de durumumu söylüyorum ve Beden dilinin çok önemli olduğuna inanıyorum. Lise yıllarımda o kadar çok kendimi soyutlamıştım ki bunun ne kadar çok büyük salaklık olduğunu işe girdikten sonra anladım.

M.R. ,
Kısa ve net bir cevap vereceğim.
İnsanı hayattan soğutur, sosyal hayatın yok, Tv ye bakamazsın alt yazı yok, Arkadaşların ile akşam oturup sohbet edemezsin,watshapp grubu kurup kaderdaşlar ile sohbet edersin.

Paylaştığınız için teşekkür ederim. Bende de bir kulak total kayıp diğerinde de yüzde 30 civarı bir kayıp var. sıkıntılar yaşıyorum özellikle kalabalık ortamlarda ama ben kendimi hiç soyutlamadım, hiç engelli gibi görmedim. tek kulakla idare ettim hep ve çok şükür güzel başarılar elde ettim. ailem bana çevremdekilere söylememi önerirlerdi ben de söylemeye çekinir oldum ama bu sefer de o kadar salak ve komik duruma düşüyorsunuz ki... çevrem de çok eğitimli çok donanımlı insanlardan oluşuyor. o yüzden söyleyip söylememekte hep çekince duydum, sadece yakın arkadaşlık kurduklarıma söylüyorum artık. ama türkiyede gerçekten toplumun sizi bir sebepten dolayı dışlamasını, yargılamasını veya acınacak bir şey gibi bakmasını çoğu insan tecrübe ediyor. yakın bir zamanda yüksek lisans eğitimi için yurt dışına gideceğim ben de. orada insanların çok duyarlı oldukları söyleniyor ama bakalım. hem bu işitme probleminden hem de yabancı dilden dolayı korkuyorum, zaten çoook zor oluyormuş dersler falan ama inşallah bunu da başarırım.

ama sizin şu an memleketinizde bir mesleğe girip iş arkadaşlarınızla iyi ilişkilerinizin olmasına sevindim. her ne olursa olsun hayattan bir şekilde zevk almaya çalışmak lazım.

sizi çok iyi anlıyorum. Allah yardımcımız olsun. ama hayattan zevk almaya, bu durumun engel olmadığı başka aktivitelerle hayatımızı güzelleştirmeye çalışmalıyız sanırım. kabuğumuza çekilmenin hiçbir faydası yok. teknoloji çağındayız, birçok imkan var. bunları kullanarak hayata tekrar ısınmak lazım. herkesin bir derdi oluyor, buna şükür bu da imtihan diyip bu imtihanı güzel şekilde geçmeye çalışmak lazım. inançlı olmasanız bile hayatın herkese hediyesinin farklı olduğunu ve bize verilen hediyeyi görebilmek lazım. kitaplar için kulağa gerek yok mesela, ya da yazı yazmak için insanlar homeoffice tarzı bir iş bulup evinde internetten yazışarak para kazanıyor mesela. Allah sağlık versin...

ne kadar sabırlı olursan ol ya da kendini toplumdan soyutlamamaya çalışsan da işitme engelli olmak da gayet zor bir şey. öncelikle toplum gözünde bir arada kalıyorsun. dışarıdan baktıklarında dağ gibi bir adam görüyorlar elin ayağın tutuyor neyin var senin muhabbeti oluyor doğrudan.

halbuki işitme engelli olan bir insana katlanabilecek insan sayısı gerçekten çok az. öncelikle Türkiye'de televizyon izleyemiyorsun. O çok takip edilen dizileri vesaire kesinlikle izleyemiyorsun. dizilerin bu kadar konuşulduğu bir toplumda bu bile gayet önemli bir sorun.

ikinci olarak iş ararken engelli kadrosundan da faydalanmak zor oluyor sağlıklı kadrosundan da. dediğim gibi türkiye'de engelli deyince akla bedensel engelliler geliyor. engelli kadrosundan açılan ilanların çoğu bedensel engelliler için. engelli ilanına bakıyorsun çağrı merkezi diyor. ya da ilana bakıyorsun diksiyonu düzgün iletişimi kuvvetli. yahu arkadaşım ben işitme engelliyim böyle bir şey benim için mümkün değil. normal ilanlara başvurduğunda ise engelli raporu ile gel deniyor ya da işitme engelli olduğun için sana iş verilmiyor. Malum yüzlerce sağlıklı insan o işi almak için sırada duruyor, engelliye vermek istemiyor o işi.

insan ilişkileri bambaşka mevzu ama genel itibari ile dışlandığımızı söyleyebilirim.

Benim rahatsizligimda ayni insanlara derdini anlatamamaktansa topluca intihar edelim engelli insanlarin halinden anlamayan insan musfettelerinden nefret ediyorum

soneroz.16
niyee intihar edelim topluca isitmeyenler diyomussun sen. valla cok ayip. hictebile intihari dusunmeyelim.
kimene, biz duymuyorsak. islerine gelince bizim duymadigimizi kimse onemsemeden oyle guzel duyuruyorlarki.misal alisveriste hicbir problem olmuyor sagirligimiz.
birinin isi gorulecekse gene oyle guzel anlatip duyuruyorlarki.
no problem isitmemek.
bu guzel dunyadan, bu guzel tabiattan elverdigi kadar faydanip yasiyorum dogrusu.