Öncelikle herkese merhaba
Ortopedik ve psikolojik rahatsızlıkları olan, 23 yaşında biriyim. Adım Deniz bu arada benim.
2014 yılında ortopedik bir ameliyat oldum ayak taban kemiklerinden. Daha sonra ayaklarım daha kötü oldu. Sonrasında ise kapısını çaldığım hiç bir doktor çözüm sunmadı bana. İleri derece düz tabanlık, halluks valgus, çekiç parmak, metatars düşüklüğü gibi sorunlar var. Ve her gittiğim doktor bu çok kompleks bir durum, ameliyatını yapamam dedi. Sadece tabanlık verildi bunu kullan, fazla ayakta durmadan, oturarak çalışacağın bir iş bul dediler. Tabi malumunuz ülkemizin şartlarında 3 üniversite bitirenler bile iş bulma konusunda sıkıntı çektiği için iş bulamadım lise mezunu biri olarak.
Sonra üniversite okuyup kendime yol çizeyim diye düşündüm. Sonra doğu bölgesinde fizyoterapi kazandım. Bana yurt vs çıkmadı, okul da 2.öğretimdi. Ailem gitmeme müsaade etmedi, okusan da iş bulamazsın dediler. Tabi bu yüzden kavgalar ettik ve onların dediği oldu. Sağlık sorunlarım olmasa belki de çalışıp kendi masraflarımı karşılardım. Tabi okul işi olmayınca, cepte para olmayınca insanlar aramaz, sormaz oldu.
Kendimi eve kapattım ve sürekli ailem ile kavgalar ettim. Daha sonra devlet hastanesinde düzenli olarak Psikiyatri doktoruna gittim. Sürekli ilaç tedavisi verildi ve ilaçların dozu her geçen ay daha çok arttı. Devlet hastanesi dışında birde gata dan emekli bir pskiyatri doktoruna gittim. Devlet hastanesi doktoru depresyon derken, özelde ki doktor borderline kişilik bozukluğu teşhisi koydu. Ayağım için rapor almayı denedim ama ne hikmetse oran verilmiyor dediler bu rahatsızlıklara. Pskiyatri den de rapor alabilir miyim, alırsam % de kaç alırım diye araştırmadım. Zaten işkur da memur olan bir tanıdığım iş verenler pskiyatri den rapor alanlara sıcak bakmazlar, iş bulma durumu pek olmuyor dediği için tamamen boşverdim. Zaten küçük bir ilçe de yaşıyorum. Sağlıklı insanların bile iş bulamadığı bir ilçedeyim. Günüm hep evde geçiyor. Sevdiğim biri var hayatımda ayrıca.
Onunla sürekli kavga ediyorum. Çok kötü davranıyorum ona. Hep korku içindeyim. Ya bir gün artık senin hayatının düzeleceği yok derse ben ne yaparım diyorum kendi kendime. Gelecek kaygısı içindeyim daima. Çok bir şey istemiyorum hayattan. Oturarak yapabileceğim bir işim olsun ama helal bir iş olsun istiyorum. Akşam bende herkes gibi işten geleyim istiyorum. Hiç bir dayanağım yok abilerim. Aileme benim hayatım ne olacak dediğim zaman bizene, kendi başının çaresine bak diyorlar. Ne bir engelli raporum var, ne sağlığımın düzelme durumu var, ne maddi gelirim var, nede geleceğe dair bir gram umudum. Arkadaşlarım hep iş sahibi oldular. Kimi asker oldu, kimi polis, kimi memur oldu. Kimi de ailesinin desteğini alıp iş kurdu, ticarete atıldı.
Kız arkadaşım ile son buluşmamız da ağladım. Benden bir cacık olmaz, sağlıklı ve iş güç sahibi biriyle ol dedim. Gözyaşımı sildi, kızdı biraz bana. Ama ben inanın çok yoruldum. Ölmeye cesaret edemiyorum, yaşamak için ise neden bulamıyorum. Hayattan hiç bir yönden beklentim kalmadı artık...
Ortopedik ve psikolojik rahatsızlıkları olan, 23 yaşında biriyim. Adım Deniz bu arada benim.
2014 yılında ortopedik bir ameliyat oldum ayak taban kemiklerinden. Daha sonra ayaklarım daha kötü oldu. Sonrasında ise kapısını çaldığım hiç bir doktor çözüm sunmadı bana. İleri derece düz tabanlık, halluks valgus, çekiç parmak, metatars düşüklüğü gibi sorunlar var. Ve her gittiğim doktor bu çok kompleks bir durum, ameliyatını yapamam dedi. Sadece tabanlık verildi bunu kullan, fazla ayakta durmadan, oturarak çalışacağın bir iş bul dediler. Tabi malumunuz ülkemizin şartlarında 3 üniversite bitirenler bile iş bulma konusunda sıkıntı çektiği için iş bulamadım lise mezunu biri olarak.
Sonra üniversite okuyup kendime yol çizeyim diye düşündüm. Sonra doğu bölgesinde fizyoterapi kazandım. Bana yurt vs çıkmadı, okul da 2.öğretimdi. Ailem gitmeme müsaade etmedi, okusan da iş bulamazsın dediler. Tabi bu yüzden kavgalar ettik ve onların dediği oldu. Sağlık sorunlarım olmasa belki de çalışıp kendi masraflarımı karşılardım. Tabi okul işi olmayınca, cepte para olmayınca insanlar aramaz, sormaz oldu.
Kendimi eve kapattım ve sürekli ailem ile kavgalar ettim. Daha sonra devlet hastanesinde düzenli olarak Psikiyatri doktoruna gittim. Sürekli ilaç tedavisi verildi ve ilaçların dozu her geçen ay daha çok arttı. Devlet hastanesi dışında birde gata dan emekli bir pskiyatri doktoruna gittim. Devlet hastanesi doktoru depresyon derken, özelde ki doktor borderline kişilik bozukluğu teşhisi koydu. Ayağım için rapor almayı denedim ama ne hikmetse oran verilmiyor dediler bu rahatsızlıklara. Pskiyatri den de rapor alabilir miyim, alırsam % de kaç alırım diye araştırmadım. Zaten işkur da memur olan bir tanıdığım iş verenler pskiyatri den rapor alanlara sıcak bakmazlar, iş bulma durumu pek olmuyor dediği için tamamen boşverdim. Zaten küçük bir ilçe de yaşıyorum. Sağlıklı insanların bile iş bulamadığı bir ilçedeyim. Günüm hep evde geçiyor. Sevdiğim biri var hayatımda ayrıca.
Onunla sürekli kavga ediyorum. Çok kötü davranıyorum ona. Hep korku içindeyim. Ya bir gün artık senin hayatının düzeleceği yok derse ben ne yaparım diyorum kendi kendime. Gelecek kaygısı içindeyim daima. Çok bir şey istemiyorum hayattan. Oturarak yapabileceğim bir işim olsun ama helal bir iş olsun istiyorum. Akşam bende herkes gibi işten geleyim istiyorum. Hiç bir dayanağım yok abilerim. Aileme benim hayatım ne olacak dediğim zaman bizene, kendi başının çaresine bak diyorlar. Ne bir engelli raporum var, ne sağlığımın düzelme durumu var, ne maddi gelirim var, nede geleceğe dair bir gram umudum. Arkadaşlarım hep iş sahibi oldular. Kimi asker oldu, kimi polis, kimi memur oldu. Kimi de ailesinin desteğini alıp iş kurdu, ticarete atıldı.
Kız arkadaşım ile son buluşmamız da ağladım. Benden bir cacık olmaz, sağlıklı ve iş güç sahibi biriyle ol dedim. Gözyaşımı sildi, kızdı biraz bana. Ama ben inanın çok yoruldum. Ölmeye cesaret edemiyorum, yaşamak için ise neden bulamıyorum. Hayattan hiç bir yönden beklentim kalmadı artık...
Ye,iç keyfine bak zamanı gelince ÖL.
