Bundan yaklaşık 8 sene öncesi bir cuma günüydü lise 1.sınıfım erkek kardeşim 8.sınıf öğrencisiydi. Okuldan geldim eve iniyorum kardeşim ve 2 arkadaşı bisikletle durağa çıkıyorlar. Kardeşim şaka maayetinde bisikleti üzerime sürdü git bidahada gelme dedim neyse eve geçtim çay suyu koydum. Dışardan bi ses geldi kardeşimin arkadaşıydı. Korkuyla erdeme araba çarptı dedi o anki şokla sadece koşmaya başladım annem komşunun arabasıyla durağa çıkacaktı ben durağa onlardan önce ulaşmıştım ambulansa zar zor girdim kardeşim kendindeydi karnın 2 tane kocaman delik bisikletin vites yerleri girmiş paramparçaydı. Ama o sadece ambulansa binerken dişinin kırıldığını görmüş. Nasılsın dediğimde sadece karnım ağrıyo dedi. Neyse annemi ambulansa sokmadım çünkü annem epilepsi hastasıydı oda kötü olabilirdi. Ambulans önümüzde biz arabada hastaneye gidiyoruz. O yol hiç bitmedi.. O ilk gece hiç geçmedi umut yok dediler toparlayamayız yemek borusu fırlamış imkansız sabahı görmez dediler. Diyorumya o gece hiç bitmedi. Onunla hiç anlaşamazdık sürekli kavga ederdik ama kardeştik biz arkadaştık. En iyi arkadaşım bianda yok olcaktı. O an aklıma durağa çıkarken "git bidahada gelme" sözüm geldi. İçim içimi yiyordu. Sabah oldu başka bi doktor getirildi 3 ameliyat geçirdi ve doktor herşey yoluna giriyo mucize gibi bişey bu ve çok dayanıklı bi bünyesi var neyle beslediniz bu çocuğu dediler. O anki sevincimi anlatamam. Kardeşim sbs sınavına hastanede bir öğretmen gözetiminde girdi ve anadolu lisesini kazandı. Bende kardeşimin yaşam micadelisi süresinde bi sene ara verdim. Liseyi beraber aynı okulda bitirdik ve beraber mezun olduk. Maddi sıkıntıdan dolayı birimiz okuyacak birimiz çalışacaktı. Bunu ablası olarak ben yaptım. Gece gündüz derler ya öyle çalışıp okuttum onu ve hiç pişman değilim. Helal olsun ona..