Herşeyin farkındayım zor ama ben engelliyim.
En basitinden ben insanların yanında duramıyorum. İnsanlardan kaçıyorum. Yanımda hiç insan olsun istemiyorum. İnsanlarla göz teması bile kurmakta zorlanıyorum(Hatırlıyorum ilk hastaneye yattığımdan öncede göz teması kurmazdım, 7 yıl önceydi ilk hastaneye yattığım zaman ve 6 yıldırda ilaçlarımı düzenli de kullanmaktayım, ilaçları hiç bırakmadım vede bırakmak da istemedim) İlk hastalandığımda yıl 2009 du. Yıl 2012 ye kadar ilaçları düzenli kullanamadım. Çeşitli ilaçlar kullandım 2009 la 2012 arası. Sonra ise yıl 2012 den beri de ilaçları hiç kesmedim. Artık herşeyin farkındayım, belki çok geç artık kimbilir.
Yıllar çabuk geçti sanki.
Yıl 2000 di. Lise 1 e gidiyordum. Başıma öyle bir kaza geldiki. İnanın başıma geldi dogrusu. Hayatımı mahvetti belkide kararttı desek doğru olur.
Şöyle anlatayım size. Biz abimle ikimiz köyde çalışıyorduk. Bilirsiniz köy işi ya anlayın işte. İşimiz şuydu, odunları istifliyorduk bir yerden bir yere. Çalışmamız devam ederken bir den sağ kulağımın iç kısmına odunun sivri kısmının girdiğini farkettim. ODUN SAĞ KULAĞIMIN İÇ KISMINA BEYİNLE KULAĞIN BİRLEŞTİĞİ YERE HIZLICA GİRDİ. O andan itibaren kulağımda kanamada olmadı, doktorada gitmedim ve sağırlık da olmadı. Yıl 2008 e kadarda psikiyatriden hastaneye yatışımda olmadı hiç. O an hislerim değışmişti. Korku ve heyecan gibi hisler yoğunlaşmıştı. Ve takıntılarım başlamıştı. Şöyle anlatayım size iki tane cam var diyelim, birisi flu yani buğulu, diğeri ise cam diğer tarafı net gören flu olmayan ve netti. Sanki o kazadan sonra bende net olan cam flu ya dönmüştü.
