[FONT=tahoma]
İnsanlar bana
”neden cam kenarında yolculuk etmeyi bu kadar çok seviyorsun”
diye soruyorlar.
Çünkü sana benzeyen birilerini görünce mutlu oluyorum.
Sıkıcı insanların bunaltıcı yüz ifadelerini görmektense camın ardındaki hayatlara bakmayı daha çok seviyorum.
Mesela her evde farklı hikayeler olurdu..
Kulaklığımda en sevdiğin sarkı çalıyor ve ben elimi yüzüme koymuş gözlerimi dışarıya dikmiş kara kara düşünüyordum.
Kimbilir kiminlesin şu an..
Ağlıyor musun
gülüyor musun bilmiyorum.
Seni bana hatırlatan çok şey var.
Ben seni unutmaya çalıştıkça birlikte yaşadığımız anılar üstüme üstüme doğru geliyor. Annem bir kıyafet gösteriyor mağazada.
İçimden ” O bu rengi çok severdi” diyorum.
Sonra sessizlik
kimsesizlik çöküyor üstüme.
Annem neyim olduğunu sorunca umarsızca başımı sallayıp yok bir şey diyorum..
Cam tarafında oturmak insanın kendisiyle baş başa kalmasını sağlar demişti bir arkadaşım. Gerçekten doğru söylemiş.
Ben kendimle baş başa kalmaktan çok yoruldum. Çünkü düşüncelerim beynimi kemiriyor.
Seni düşünmekten
geçmişi özlemekten baska bir şey yaptığım yok.
Geçtiğimiz yollardan geçiyorum bazen.
Zamanın ne kadar çabuk geçtiğini fark ediyorum.
Cam kenarına oturup sana benzeyen birini görmeye çalışıyorum..
Belki bir gün seni görüp sana el sallarım..
Belki bana gülümsersin..
Kimbilir..
[/FONT]
İnsanlar bana
”neden cam kenarında yolculuk etmeyi bu kadar çok seviyorsun”
diye soruyorlar.
Çünkü sana benzeyen birilerini görünce mutlu oluyorum.
Sıkıcı insanların bunaltıcı yüz ifadelerini görmektense camın ardındaki hayatlara bakmayı daha çok seviyorum.
Mesela her evde farklı hikayeler olurdu..
Kulaklığımda en sevdiğin sarkı çalıyor ve ben elimi yüzüme koymuş gözlerimi dışarıya dikmiş kara kara düşünüyordum.
Kimbilir kiminlesin şu an..
Ağlıyor musun
Seni bana hatırlatan çok şey var.
Ben seni unutmaya çalıştıkça birlikte yaşadığımız anılar üstüme üstüme doğru geliyor. Annem bir kıyafet gösteriyor mağazada.
İçimden ” O bu rengi çok severdi” diyorum.
Sonra sessizlik
Annem neyim olduğunu sorunca umarsızca başımı sallayıp yok bir şey diyorum..
Cam tarafında oturmak insanın kendisiyle baş başa kalmasını sağlar demişti bir arkadaşım. Gerçekten doğru söylemiş.
Ben kendimle baş başa kalmaktan çok yoruldum. Çünkü düşüncelerim beynimi kemiriyor.
Seni düşünmekten
Geçtiğimiz yollardan geçiyorum bazen.
Zamanın ne kadar çabuk geçtiğini fark ediyorum.
Cam kenarına oturup sana benzeyen birini görmeye çalışıyorum..
Belki bir gün seni görüp sana el sallarım..
Belki bana gülümsersin..
Kimbilir..
[/FONT]
alıntı
