“Her akşam olduğu gibi, okul kapandıktan sonra öğrencilerimle birlikte eve gitmek üzere trene bindik. Bir lokomotif ve bir vagondan meydana gelen trenimiz İsviçre’deki Sembrancher kasabasının küçük istasyonundan kalktıktan kısa bir süre sonra, yaklaşık 10 km. süratle giderken aniden durdu. Lokomotif sürücüsü bize gelerek, şaşkın bir şekilde -Ben bir çocuğu ezdim, içinizden biri inip bakabilir mi? Ben yapamayacağım- dedi. Vagonda öğrencilerimden başka birkaç yaşlı insan vardı. Hiç düşünmeden hemen dışarı çıktım. Önce etrafta çocuk filan göremedim. Trenin arkasına yaklaştığımda, aksının arasında bir küçük çocuğun yattığını gördüm. Ağlamıyordu. Yaralı bir insana dokunmamak gerektiğini bilmeme rağmen onu hemen kucağıma aldım. Ayağında uzun bir pantolon vardı ve etrafta hiç kan izi yoktu. Bu çocuğu tanıyordum, istasyon şefimizin oğlu Gerald idi. Hemen yukarıya babasının odasına gittim, oradaki bir kanepe gözüme ilişti. Ne olduğunu bilmiyorum ama onu kanepeye uzatmadım ve oturttum. Oturttuğum anda da iki bacağı kasıklarından koparak yere düştü...”
Yukarıda okuduklarınız Gerald Metroz isimli, bugün 40 yaşında olan İsviçrelinin yazdığı “Kendimi Engelletmem” kitabının girişi ve yukarıda bahsedilen bacakları kopan çocuk da kendisi. Gerald, kitabında bu olaydan itibaren başından geçenleri akıcı bir dille anlatıyor.
Yıl 1962
O senelerde İsviçre’de protez yapmak mümkün değil. Bunun üzerine ailesi Gerard’ı Almanya’ya Münster’de özel bir kliniğe götürüyor: “Aslında Münster’deki hastaneden çok korkuyordum ve oraya hiç gitmek istemiyordum. Annem ve babam çok fazla kalmayacağımızı söyleyerek beni ıkna etmeye çalışıyorlardı. Kliniğe vardığımızda, doktorla yapılan görüşmeden sonra ben yorgunluğun da etkisiyle uyuyakalmışım. Bu arada doktorlar anne ve babama, “Hadi siz gidin” demişler. Gözlerimi açtığımda onlar yanımda yoktu. Beni kandırmışlardı, bana yalan söylemişlerdi. İnanınız ki, anne ve babamın, dört yaşında olsam dahi, bana söyledikleri bu yalanın acısını hala içimde hissediyorum ve beni bacaklarımın olmayışından daha fazla acıtıyor. Bir anda yabancı bir ortamda, hiç bilmediğim bir dil olan Almanca ile karşı karşıya kalmıştım. Annem o günden tam dört ay sonra beni ilk ziyaretine gelebildi.”
Altı yaşında iken
“Altı yaşında iken, ilk tekerlekli sandalyem ile okula gitmeye başladım. O zaman tekerlekli sandalyeler çok ağır ve hareket yeteneği olmayan şeylerdi. Eminim sandalyem en az 25 kilo idi. Böyle bir modele bugün hiçbir yerde rastlamak mümkün değil. Anne ve babam bana devamlı olarak, -Senin bacakların yok ama akıllı bir kafan var. İradeni de kullanarak bu kafanla hayatını çok güzel yönlendireceksin- derlerdi. Bir yandan okula devam ederken, bir yandan da sporla ilgileniyordum. Her türlü topla yapılan sporlar ve buz hokeyi benim fazlasıyla ilgimi çekiyordu.”
Buz hokeyi
“Sonunda kendimi kanıtladım ve semtimizin buz hokeyi takımında kaleci olarak oynamaya başladım. 14 yaşında iken biraz da çevremin desteği ile buz hokeyinde epey ilerlemiş ve kaleci olarak bazı maçlarda yer almaya başlamıştım. Bunların bir tanesinde bacaklarım açık olarak (protezlerimle) kalede dururken, yaptığım bir ters hareket sonucu bacaklarımın bir tanesi yerinden çıkarak kalenin arkasına doğru uçtu. Takım kaptanımızın –Hakem bey maçı durdurun, kalecimiz bacağının bir tanesini kaybetti- diye bağırmasını hala unutamıyorum.”
Latince ve İngilizce
Cenevre Üniversitesi’nin Latince ve İngilizce bölümünü bitiren Gerald, önce bir gazetede buz hokeyi konusunda yazmaya başlıyor. 1987 senesinde, iki yıllığına kaldığı Kanada’ya gidip, orada buz hokeyi ile ilgili incelemeler ve gazetecilik yapıyor. Bu arada, tekerlekli sandalye tenisine başlamasıyla hayatına yeni bir yön geliyor ve 1993 senesinde dünya sıralamasında 22. sıraya kadar çıkıyor. 1996 yılında ise Atlanta Olimpiyatları’na İsviçre Milli Takımı ile tekerlekli sandalye basketbol sınıfında katılıyor. Ayrıca, aynı olimpiyatlarda tekerlekli sandalye tenisinde de yarışmalarda mücadele ediyor.
Atlanta Olimpiyatları dönüşü GMSC Spor Ajanlığı şirketini kuruyor. Bugün, çok başarılı bir buz hokey oyuncu ajansına sahip.
Son söz
Gerald, “Uzun yıllar kendi kendime bacaklarıma hep ne olduğunu sordum. Başlangıçta ne pahasına olursa olsun bu sorunun cevabını bilmek istedim. İçimden gizli bir umut bir gün bacaklarımın geri döneceğini söylüyordu. Onları gözlerimle bir kez olsun görüp ondan sonra da bir daha kullanamayacağımı anlamak istiyordum" diyor.
KENDİMİ ENGELLETMEM
GERALD METROZ
Yukarıda okuduklarınız Gerald Metroz isimli, bugün 40 yaşında olan İsviçrelinin yazdığı “Kendimi Engelletmem” kitabının girişi ve yukarıda bahsedilen bacakları kopan çocuk da kendisi. Gerald, kitabında bu olaydan itibaren başından geçenleri akıcı bir dille anlatıyor.
Yıl 1962
O senelerde İsviçre’de protez yapmak mümkün değil. Bunun üzerine ailesi Gerard’ı Almanya’ya Münster’de özel bir kliniğe götürüyor: “Aslında Münster’deki hastaneden çok korkuyordum ve oraya hiç gitmek istemiyordum. Annem ve babam çok fazla kalmayacağımızı söyleyerek beni ıkna etmeye çalışıyorlardı. Kliniğe vardığımızda, doktorla yapılan görüşmeden sonra ben yorgunluğun da etkisiyle uyuyakalmışım. Bu arada doktorlar anne ve babama, “Hadi siz gidin” demişler. Gözlerimi açtığımda onlar yanımda yoktu. Beni kandırmışlardı, bana yalan söylemişlerdi. İnanınız ki, anne ve babamın, dört yaşında olsam dahi, bana söyledikleri bu yalanın acısını hala içimde hissediyorum ve beni bacaklarımın olmayışından daha fazla acıtıyor. Bir anda yabancı bir ortamda, hiç bilmediğim bir dil olan Almanca ile karşı karşıya kalmıştım. Annem o günden tam dört ay sonra beni ilk ziyaretine gelebildi.”
Altı yaşında iken
“Altı yaşında iken, ilk tekerlekli sandalyem ile okula gitmeye başladım. O zaman tekerlekli sandalyeler çok ağır ve hareket yeteneği olmayan şeylerdi. Eminim sandalyem en az 25 kilo idi. Böyle bir modele bugün hiçbir yerde rastlamak mümkün değil. Anne ve babam bana devamlı olarak, -Senin bacakların yok ama akıllı bir kafan var. İradeni de kullanarak bu kafanla hayatını çok güzel yönlendireceksin- derlerdi. Bir yandan okula devam ederken, bir yandan da sporla ilgileniyordum. Her türlü topla yapılan sporlar ve buz hokeyi benim fazlasıyla ilgimi çekiyordu.”
Buz hokeyi
“Sonunda kendimi kanıtladım ve semtimizin buz hokeyi takımında kaleci olarak oynamaya başladım. 14 yaşında iken biraz da çevremin desteği ile buz hokeyinde epey ilerlemiş ve kaleci olarak bazı maçlarda yer almaya başlamıştım. Bunların bir tanesinde bacaklarım açık olarak (protezlerimle) kalede dururken, yaptığım bir ters hareket sonucu bacaklarımın bir tanesi yerinden çıkarak kalenin arkasına doğru uçtu. Takım kaptanımızın –Hakem bey maçı durdurun, kalecimiz bacağının bir tanesini kaybetti- diye bağırmasını hala unutamıyorum.”
Latince ve İngilizce
Cenevre Üniversitesi’nin Latince ve İngilizce bölümünü bitiren Gerald, önce bir gazetede buz hokeyi konusunda yazmaya başlıyor. 1987 senesinde, iki yıllığına kaldığı Kanada’ya gidip, orada buz hokeyi ile ilgili incelemeler ve gazetecilik yapıyor. Bu arada, tekerlekli sandalye tenisine başlamasıyla hayatına yeni bir yön geliyor ve 1993 senesinde dünya sıralamasında 22. sıraya kadar çıkıyor. 1996 yılında ise Atlanta Olimpiyatları’na İsviçre Milli Takımı ile tekerlekli sandalye basketbol sınıfında katılıyor. Ayrıca, aynı olimpiyatlarda tekerlekli sandalye tenisinde de yarışmalarda mücadele ediyor.
Atlanta Olimpiyatları dönüşü GMSC Spor Ajanlığı şirketini kuruyor. Bugün, çok başarılı bir buz hokey oyuncu ajansına sahip.
Son söz
Gerald, “Uzun yıllar kendi kendime bacaklarıma hep ne olduğunu sordum. Başlangıçta ne pahasına olursa olsun bu sorunun cevabını bilmek istedim. İçimden gizli bir umut bir gün bacaklarımın geri döneceğini söylüyordu. Onları gözlerimle bir kez olsun görüp ondan sonra da bir daha kullanamayacağımı anlamak istiyordum" diyor.
KENDİMİ ENGELLETMEM
GERALD METROZ
